Brieven aan een ......
Afgedankte zorgrobot/Drakenfluisteraar/Vuurtorenwachter
De opdracht was: Dit was een vakantieopdracht. Kies iedere week een optie en schrijf een brief aan ......
Hieronder de leukste resultaten.
Hieronder de leukste resultaten.
Brief aan een afgedankte zorgrobot
Lieve zorgrobot,
Daar ging je. Ik was een paar seconden te laat. Ik had gehoord dat je meegegeven zou worden met het grof vuil. Ik snapte er geen hout van. Je had zoveel jaar zoveel goede hulp geboden en op zo’n manier dat het bijna menselijk leek. Iedereen was gek met je. Vooral met de grapjes die je maakte, ook al waren ze voorgeprogrameerd. Het leek wel of je echt precies wist wanneer je bepaalde grapjes kon maken. Als ik een mindere ochtend had en ik jou tegenkwam en je mij gedag zei en ik jouw specifieke robotlach zag, dan was mijn dag weer goed.
Maar toen... Blijkbaar was er een nieuwe robot aangeschaft en voldeed jij niet meer aan de eisen van deze tijd en, omdat je maar een robot was zonder gevoelens, werd je meegegeven met het grof vuil. De vuilniswagen komt altijd om 10.00 uur of er na. Ik had gezorgd dat ik er om 9.45 uur was, maar voor het eerst was de vuilniswagen 20 minuten te vroeg. Ik zag je beentjes nog uitsteken uit de wagen toen hij wegreed. Zo te zien was je er gewoon, met je hoofdje naar beneden, ingekieperd. Hoe ongevoelig.
Ik ben nog heel hard achter de vuilniswagen aangereden in de hoop hem tegen te kunnen houden en jou er uit te kunnen halen, maar ze reden te hard. Blijkbaar was het verzorgingshuis de laatste op de rit.
Eigenlijk moest ik terug naar het verzorgingshuis, want mijn werk begon om 10.15 uur, maar ik kon je niet zomaar achterlaten. Ik heb mij ziekgemeld en ben zo snel als ik kon naar de vuilstort gefietst. Wie weet zou ik je daar nog kunnen vinden. Bij de vuilstort zocht ik naar de betreffende vuilniswagen, maar er stonden er wel tien en ze leken allemaal op elkaar. De moed zakte mij in mijn schoenen. Hoe kon ik jou vinden.
Ik hoorde allemaal gekraak, net alsof er spullen tussen 2 platen geplet werden ofzo. Ik liep op het geluid af en daar zag ik het. Inderdaad metalen platen waar vuilnis uit de vuilniswagens tussen geplet werd en daarna op een grote hoop gegooid werd. Ik liep naar de vuilniswagen waar ze de troep aan het uithalen waren om te laten pletten. In de grijper die de troep er uit haalde zag ik iets wits schijnen. Was jij dat? De grijper opende zich en het vuilnis viel tussen de platen en inderdaad daar zat jij tussen. Ik gilde dat ze moesten stoppen, maar niemand hoorde mij. Ik rende naar de bestuurder van de grijper en gilde weer dat hij moest stoppen, maar ik was weer te laat. Ik hoorde gekraak en daar ging jij... tussen de platen... geplet.
De tranen schoten in mijn ogen en stroomden over mijn wangen. Waarom? Waarom? Ik had je zo graag meegenomen en thuis vertroeteld zoals jij verdiende na al het werk dat je gedaan had en alle ‘liefde’ die jij aan iedereen hebt gegeven.
Jij bent er niet meer, maar weet ik zal je nooit vergeten.
Liefs
/////////////////////////\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
Brief aan een Drakenfluisteraar
Beste Drakenfluisteraar,
Dankjewel!!
Dankjewel voor wat je voor mijn man hebt gedaan. Sinds hij zijn zoon per ongeluk verbrandde tijdens het vuurspuwen durfde hij dat niet meer te doen. Vuurspuwen is echter een wezenlijk onderdeel van ons ‘draakzijn’. Met name voor mannen. Hoe groter de vlam, hoe groter het aanzien.
Mijn man haalde zijn eigenwaarde uit het feit dat hij de grootste vlam kon voortbrengen.
Door het ongeluk met onze zoon lukt dit hem niet meer, zelfs geen ieniemienie vlammetje.
Dat zegt ook wel iets over zijn liefde voor onze zoon, maar ook over de onzekerheid die in de basis heel sterk in hem zit, maar wat hij altijd verborg onder stoerdoenerij.
In zijn hart was hij soms nog een klein jongetje dat vroeger gepest werd. Behalve ik, weet niemand dat, sinds we verhuisd zijn van de vulkaan Etna op Italië naar de vulkaan Eyjafjallajökull op IJsland.
Vanaf het moment dat hij ontdekte dat hij de grootste vlammen kon maken van alle draken, is zijn zelfvertrouwen toegenomen, maar uit zijn reactie op het ongeluk was op te maken hoe fragiel dit vertrouwen nog was.
Ik heb op hem ingepraat, geprobeerd hem te overtuigen dat het een ongeluk was en dat het iedereen had kunnen overkomen, maar hij bleef bij zijn overtuiging dat maar weer bevestigd was dat hij niets voorstelde.
Na maanden voorttobben had ik bijna de moed opgegeven dat het ooit nog zou veranderen. En toen was jij daar. Uit het niets dook je op. Toeval of gepland? Ik weet het nog steeds niet. Jij wilde daar ook niets over zeggen.
We wilden net gaan eten. Ik had het lievelingskostje van mijn man gemaakt, ook al wist ik dat hij daar waarschijnlijk bijna niets van zou eten, maar ik bleef hopen dat misschien op een dag....
We hoorden een schreeuw en ik liep zo snel als mijn grote lijf dat toeliet richting het geluid. Op een uitsteeksel van de rotsachtige vulkaan lag jij. Je was gestruikeld en naar beneden gevallen.
Ik liet mijn staart naar beneden zakken en via mijn staart klom je naar boven.
Je stelde je voor en liep met mij mee.
In de grot zat mijn man nog steeds voor zich uit te staren, hij had nog geen hap genomen. Je nam de situatie in je op en leek direct in te schatten wat er aan de hand was.
“Kom!” zei je tegen mijn man.
Verstoord keek hij op, maar bleef zitten.
“Kom!” zei je nogmaals. Tot mijn verbazing stond mijn man op en liep sjokkend, met zijn grote, logge lijf achter je aan.
Waar jullie naar toe zijn gegaan en wat je gedaan hebt weet ik niet, maar toen mijn man na uren weer terug kwam leek hij een andere man, wel 100 kilo lichter. Mijn man kon en mocht het ook niet vertellen zei hij.
Hij liet zich voor het eerst sinds maanden het eten goed smaken.
Je bent niet teruggekomen, drakenfluisteraar, en ik weet niet waar je bent. Daarom deze brief. Ik stuur hem mee met de wind in het vertrouwen dat, net als jij ons hebt gevonden, deze brief jou zal vinden.
Met oneindige dankbaarheid.
Drakenvrouw & Drakenman
Vulkaan Eyjafjallajökull, IJsland
/////////////////////////\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
Brief aan een Vuurtorenwachter
Beste Vuurtorenwachter,
Dit is niet wat ik gewild heb. Had er maar niet gestaan zoals ook de bedoeling was die winterse zondagavond om 20.00 uur. Op dat tijdstip was je nooit op de vuurtoren. Waarom die dag wel? Was het puur toeval of voelde je dat er iets ongeoorloofds zou gebeuren?
Ik wist dat jij het gebied om de vuurtoren 24/7 goed in de gaten hield, behalve op zondagavond tussen 19.00 – 21.00. Dan zag je háár stiekem bij haar thuis.
Ik moest het doen, als je alles had geweten zou je dat begrepen hebben. Ik had alles goed voorbereid. Niets aan het toeval over gelaten. Dacht ik dus. Behalve dat dingen anders konden gaan dan ik gepland had.
Ik had nooit geweten dat jij daar stond op die vuurtoren als je niet net toevallig op dat moment langs de lamp was gelopen waardoor de straal was onderbroken. Heb je iets gezien?
Ik kon de gok niet nemen.
Daarom ben ik naar boven gelopen, heb ik je met een zware hamer op je hoofd geslagen (je had mij niet aan horen komen). Ik heb je naar beneden gesleept, wat nog een zware klus was, in de kruiwagen gelegd die altijd onder de toren stond en je zo naar mijn auto gereden. Ging ook nog niet zo makkelijk, want steeds vielen je armen naar beneden en sleepten je handen over het zand. Het mulle zand was sowieso moeilijk om door te komen met zo’n zwaar beladen kruiwagen.
Eenmaal bij de auto sleurde ik je in de achterbak, reed naar waar mijn motorboot lag, voer met jou een stuk de zee op en gooide je overboord.
Later hoorde ik dat de man van de vrouw die je altijd op zondagavond zag eerder thuis was gekomen. Wat een pech.
Natuurlijk kreeg men door dat de vuurtoren niet meer bediend werd. Men is gaan kijken en hoe goed ik mijn plan had voorbereid, zo slecht was de afhandeling van wat er uiteindelijk gebeurde. Ze vonden boven in de toren de hamer met bloedsporen en bloedsporen op de trap. Wielsporen van de kruiwagen met daarnaast 2 sporen die ze nog niet thuis kunnen brengen. Toen ze de kruiwagen bij de parkeerplaats vonden kregen ze wel het idee dat er iets mee vervoerd was, maar wat konden ze nog niet bedenken.
Op dit moment zijn er nog geen verdachten en mij zullen ze nu al zeker nog niet verdenken, gezien mijn staat van dienst hier op het eiland.
Gezien deze staat had ik nooit deze missers mogen begaan, maar ja, ik ben ook maar een mens.
Ik heb besloten vandaag te vertrekken naar de andere kant van de wereld, naar Hawaï, want het zal niet lang meer duren of ze zullen mijn DNA op de hamer en kruiwagen vinden.
Ik voel mij echter ook schuldig, want het had zo niet moeten gaan.
Daarom deze brief met excuses aan jou en de tip waar ze mij kunnen vinden.
Ik doe deze brief in een fles en gooi hem in zee. Als hij gevonden wordt en men mij hierdoor vindt dan heeft het zo moeten zijn.
Tot die tijd ga ik genieten van het leven dat mij nog rest, want wat mij in ieder geval duidelijk is geworden: ‘Het leven kan een hele rare wending nemen en zomaar voorbij zijn.’
Nogmaals sorry!
B. v.d. Dr.
Lieve zorgrobot,
Daar ging je. Ik was een paar seconden te laat. Ik had gehoord dat je meegegeven zou worden met het grof vuil. Ik snapte er geen hout van. Je had zoveel jaar zoveel goede hulp geboden en op zo’n manier dat het bijna menselijk leek. Iedereen was gek met je. Vooral met de grapjes die je maakte, ook al waren ze voorgeprogrameerd. Het leek wel of je echt precies wist wanneer je bepaalde grapjes kon maken. Als ik een mindere ochtend had en ik jou tegenkwam en je mij gedag zei en ik jouw specifieke robotlach zag, dan was mijn dag weer goed.
Maar toen... Blijkbaar was er een nieuwe robot aangeschaft en voldeed jij niet meer aan de eisen van deze tijd en, omdat je maar een robot was zonder gevoelens, werd je meegegeven met het grof vuil. De vuilniswagen komt altijd om 10.00 uur of er na. Ik had gezorgd dat ik er om 9.45 uur was, maar voor het eerst was de vuilniswagen 20 minuten te vroeg. Ik zag je beentjes nog uitsteken uit de wagen toen hij wegreed. Zo te zien was je er gewoon, met je hoofdje naar beneden, ingekieperd. Hoe ongevoelig.
Ik ben nog heel hard achter de vuilniswagen aangereden in de hoop hem tegen te kunnen houden en jou er uit te kunnen halen, maar ze reden te hard. Blijkbaar was het verzorgingshuis de laatste op de rit.
Eigenlijk moest ik terug naar het verzorgingshuis, want mijn werk begon om 10.15 uur, maar ik kon je niet zomaar achterlaten. Ik heb mij ziekgemeld en ben zo snel als ik kon naar de vuilstort gefietst. Wie weet zou ik je daar nog kunnen vinden. Bij de vuilstort zocht ik naar de betreffende vuilniswagen, maar er stonden er wel tien en ze leken allemaal op elkaar. De moed zakte mij in mijn schoenen. Hoe kon ik jou vinden.
Ik hoorde allemaal gekraak, net alsof er spullen tussen 2 platen geplet werden ofzo. Ik liep op het geluid af en daar zag ik het. Inderdaad metalen platen waar vuilnis uit de vuilniswagens tussen geplet werd en daarna op een grote hoop gegooid werd. Ik liep naar de vuilniswagen waar ze de troep aan het uithalen waren om te laten pletten. In de grijper die de troep er uit haalde zag ik iets wits schijnen. Was jij dat? De grijper opende zich en het vuilnis viel tussen de platen en inderdaad daar zat jij tussen. Ik gilde dat ze moesten stoppen, maar niemand hoorde mij. Ik rende naar de bestuurder van de grijper en gilde weer dat hij moest stoppen, maar ik was weer te laat. Ik hoorde gekraak en daar ging jij... tussen de platen... geplet.
De tranen schoten in mijn ogen en stroomden over mijn wangen. Waarom? Waarom? Ik had je zo graag meegenomen en thuis vertroeteld zoals jij verdiende na al het werk dat je gedaan had en alle ‘liefde’ die jij aan iedereen hebt gegeven.
Jij bent er niet meer, maar weet ik zal je nooit vergeten.
Liefs
/////////////////////////\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
Brief aan een Drakenfluisteraar
Beste Drakenfluisteraar,
Dankjewel!!
Dankjewel voor wat je voor mijn man hebt gedaan. Sinds hij zijn zoon per ongeluk verbrandde tijdens het vuurspuwen durfde hij dat niet meer te doen. Vuurspuwen is echter een wezenlijk onderdeel van ons ‘draakzijn’. Met name voor mannen. Hoe groter de vlam, hoe groter het aanzien.
Mijn man haalde zijn eigenwaarde uit het feit dat hij de grootste vlam kon voortbrengen.
Door het ongeluk met onze zoon lukt dit hem niet meer, zelfs geen ieniemienie vlammetje.
Dat zegt ook wel iets over zijn liefde voor onze zoon, maar ook over de onzekerheid die in de basis heel sterk in hem zit, maar wat hij altijd verborg onder stoerdoenerij.
In zijn hart was hij soms nog een klein jongetje dat vroeger gepest werd. Behalve ik, weet niemand dat, sinds we verhuisd zijn van de vulkaan Etna op Italië naar de vulkaan Eyjafjallajökull op IJsland.
Vanaf het moment dat hij ontdekte dat hij de grootste vlammen kon maken van alle draken, is zijn zelfvertrouwen toegenomen, maar uit zijn reactie op het ongeluk was op te maken hoe fragiel dit vertrouwen nog was.
Ik heb op hem ingepraat, geprobeerd hem te overtuigen dat het een ongeluk was en dat het iedereen had kunnen overkomen, maar hij bleef bij zijn overtuiging dat maar weer bevestigd was dat hij niets voorstelde.
Na maanden voorttobben had ik bijna de moed opgegeven dat het ooit nog zou veranderen. En toen was jij daar. Uit het niets dook je op. Toeval of gepland? Ik weet het nog steeds niet. Jij wilde daar ook niets over zeggen.
We wilden net gaan eten. Ik had het lievelingskostje van mijn man gemaakt, ook al wist ik dat hij daar waarschijnlijk bijna niets van zou eten, maar ik bleef hopen dat misschien op een dag....
We hoorden een schreeuw en ik liep zo snel als mijn grote lijf dat toeliet richting het geluid. Op een uitsteeksel van de rotsachtige vulkaan lag jij. Je was gestruikeld en naar beneden gevallen.
Ik liet mijn staart naar beneden zakken en via mijn staart klom je naar boven.
Je stelde je voor en liep met mij mee.
In de grot zat mijn man nog steeds voor zich uit te staren, hij had nog geen hap genomen. Je nam de situatie in je op en leek direct in te schatten wat er aan de hand was.
“Kom!” zei je tegen mijn man.
Verstoord keek hij op, maar bleef zitten.
“Kom!” zei je nogmaals. Tot mijn verbazing stond mijn man op en liep sjokkend, met zijn grote, logge lijf achter je aan.
Waar jullie naar toe zijn gegaan en wat je gedaan hebt weet ik niet, maar toen mijn man na uren weer terug kwam leek hij een andere man, wel 100 kilo lichter. Mijn man kon en mocht het ook niet vertellen zei hij.
Hij liet zich voor het eerst sinds maanden het eten goed smaken.
Je bent niet teruggekomen, drakenfluisteraar, en ik weet niet waar je bent. Daarom deze brief. Ik stuur hem mee met de wind in het vertrouwen dat, net als jij ons hebt gevonden, deze brief jou zal vinden.
Met oneindige dankbaarheid.
Drakenvrouw & Drakenman
Vulkaan Eyjafjallajökull, IJsland
/////////////////////////\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
Brief aan een Vuurtorenwachter
Beste Vuurtorenwachter,
Dit is niet wat ik gewild heb. Had er maar niet gestaan zoals ook de bedoeling was die winterse zondagavond om 20.00 uur. Op dat tijdstip was je nooit op de vuurtoren. Waarom die dag wel? Was het puur toeval of voelde je dat er iets ongeoorloofds zou gebeuren?
Ik wist dat jij het gebied om de vuurtoren 24/7 goed in de gaten hield, behalve op zondagavond tussen 19.00 – 21.00. Dan zag je háár stiekem bij haar thuis.
Ik moest het doen, als je alles had geweten zou je dat begrepen hebben. Ik had alles goed voorbereid. Niets aan het toeval over gelaten. Dacht ik dus. Behalve dat dingen anders konden gaan dan ik gepland had.
Ik had nooit geweten dat jij daar stond op die vuurtoren als je niet net toevallig op dat moment langs de lamp was gelopen waardoor de straal was onderbroken. Heb je iets gezien?
Ik kon de gok niet nemen.
Daarom ben ik naar boven gelopen, heb ik je met een zware hamer op je hoofd geslagen (je had mij niet aan horen komen). Ik heb je naar beneden gesleept, wat nog een zware klus was, in de kruiwagen gelegd die altijd onder de toren stond en je zo naar mijn auto gereden. Ging ook nog niet zo makkelijk, want steeds vielen je armen naar beneden en sleepten je handen over het zand. Het mulle zand was sowieso moeilijk om door te komen met zo’n zwaar beladen kruiwagen.
Eenmaal bij de auto sleurde ik je in de achterbak, reed naar waar mijn motorboot lag, voer met jou een stuk de zee op en gooide je overboord.
Later hoorde ik dat de man van de vrouw die je altijd op zondagavond zag eerder thuis was gekomen. Wat een pech.
Natuurlijk kreeg men door dat de vuurtoren niet meer bediend werd. Men is gaan kijken en hoe goed ik mijn plan had voorbereid, zo slecht was de afhandeling van wat er uiteindelijk gebeurde. Ze vonden boven in de toren de hamer met bloedsporen en bloedsporen op de trap. Wielsporen van de kruiwagen met daarnaast 2 sporen die ze nog niet thuis kunnen brengen. Toen ze de kruiwagen bij de parkeerplaats vonden kregen ze wel het idee dat er iets mee vervoerd was, maar wat konden ze nog niet bedenken.
Op dit moment zijn er nog geen verdachten en mij zullen ze nu al zeker nog niet verdenken, gezien mijn staat van dienst hier op het eiland.
Gezien deze staat had ik nooit deze missers mogen begaan, maar ja, ik ben ook maar een mens.
Ik heb besloten vandaag te vertrekken naar de andere kant van de wereld, naar Hawaï, want het zal niet lang meer duren of ze zullen mijn DNA op de hamer en kruiwagen vinden.
Ik voel mij echter ook schuldig, want het had zo niet moeten gaan.
Daarom deze brief met excuses aan jou en de tip waar ze mij kunnen vinden.
Ik doe deze brief in een fles en gooi hem in zee. Als hij gevonden wordt en men mij hierdoor vindt dan heeft het zo moeten zijn.
Tot die tijd ga ik genieten van het leven dat mij nog rest, want wat mij in ieder geval duidelijk is geworden: ‘Het leven kan een hele rare wending nemen en zomaar voorbij zijn.’
Nogmaals sorry!
B. v.d. Dr.
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.