Verhaaltjes over HondenBaasjes
Hoe baasjes op hun hond gaan lijken
De opdracht: Beschrijf bij de foto van de hond het baasje.
|
Loes en Fluffie
"Fluffie, kom dan." Fluffie dribbelt naar Loes toe en kijkt haar met een schuin hoofd en haar grote hondenogen vragend aan. Wat wil je baasje? Loes zit op de bank. Ze heeft net haar mantelpakje omgewisseld voor een roze, zachte onesie. Kopje thee op het tafeltje voor de bank met een stukje chocola. Haar hoogblonde haar nog steeds perfect gekapt, want ja ze moet natuurlijk wel haar eigen visitekaartje zijn als kapster. Met haar 1.65 meter en redelijk slanke figuur mag ze er nog steeds wel zijn voor haar 30 jaar, maar daar heeft ze ook dit keer weer niets aan gehad. Weer is ze gevallen voor de verkeerde man. Ze wist het dit keer zo zeker. Maxim was de ware, met hem zou ze oud worden, kinderen krijgen, natuurlijk hopelijk in ieder geval een meisje. Ze zag het al helemaal voor zich. Lange blonde ingevlochten haren en met strikjes en roze jurkjes met kant. Maar nee. Ook dit keer is ze er weer ingetrapt. Ook Maxim heeft haar weer gebruikt. Fluffie zit naast haar op de bank, ze streelt haar rustig over haar rug en voelt de warmte van het hondenlijfje en de zachtheid van haar vacht. Dan neemt ze een besluit. Ze gaat het vanaf nu anders doen te beginnen bij haar haren. Nieuwe periode vraagt om een nieuw kapsel. Ze belt haar vriendin die ook kapster is en maakt een afspraak voor die avond, want ze wil niet te lang wachten, stel dat ze toch weer van gedachten verandert. Ze neemt een grote slok thee en een extra groot stuk chocola en voelt zich sterk. Die avond verandert ze van een hoog-blond-langharig onzeker meisje in een kastanjerode-kortharige stoere zelfverzekerde vrouw. Zij laat zich niet meer in de maling nemen, door niemand niet. Vanaf die avond begint haar nieuwe leven, samen met Fluffie, weet je wat... het is niet meer Fluffie, maar Fluf, dat klinkt veel passender. |
|
Marieke en Max
“Kom Max, wij hebben onze rust wel weer verdiend vandaag.” Marieke gooit haar leren jasje op de stoel en valt op de bank. Max gaat voor haar op de grond zitten, tong nog uit zijn bek, want hij heeft inderdaad ook een zware dag gehad. Marieke sluit even haar blauwe ogen, haalt het elastiekje uit haar steile, bruine haar en leunt tegen de leuning van de oude leren bank. Ook al zit ze onderuitgezakt, het is nog goed te zien dat ze een pezig, slank lijf heeft, maar dat kan ook niet anders met al die bootcamps die ze doet om fit te blijven voor haar werk. Die dag heeft ze, samen met Max, weer geholpen een verdwaald kind te vinden in de bossen van Soest. Ze heeft in haar 29 jaar al diverse baantjes gehad, maar niets geeft haar zoveel voldoening als dit werk. De euforie die ze voelde op het moment dat Max en zij het verdwaalde kindje gevonden hadden is niet te beschrijven. Ze heeft echt het gevoel dat Max precies hetzelfde voelt als zij. De samenwerking tussen hen is fantastisch. Ze hoeven elkaar maar aan te kijken en hij begrijpt haar en zij begrijpt hem. Morgen is het ‘feest’ dan worden ze beide gehuldigd, omdat ze inmiddels 10 mensen hebben ‘gered’. Marieke zit er niet echt op te wachten om in de belangstelling te staan. Laat haar maar gewoon haar werk doen en daarna naar huis gaan. Ze weet wel dat Max het grootste bot gaat krijgen dat de organisatoren hebben kunnen vinden, en dat is dan ook de reden dat ze toch maar gaat, want die heeft hij zeker verdient. |
|
|
Henry en Pim
Het is 21.15 uur, tijd voor de avondwandeling. Henry pakt de riem, voor Pim het teken dat ze naar buiten gaan. Pim kijkt zijn baasje vragend aan. Zijn baasje is vandaag wat traag, zijn sluike grijze haar zit nog meer in de war dan anders. Nadat hij de halsband bij Pim heeft omgedaan, trekt Henry zijn lange kakikleurige jas aan en pakt zijn grijze hoed. Het is nog fris buiten al is de lente in aantocht. Zodra hij de deur open doet van het statige herenhuis waar hij woont, voelt hij een koude windvlaag en regendruppels vallen op zijn zilverkleurige bril. Ondanks zijn warme geruite broek en corduroy jasje onder zijn regenjas heeft hij het toch koud. Hij pakt zijn paraplu en loopt met stevige passen de straat uit naar het park. Pim volgt hem, bijna net zo statig lopend als zijn baasje. In het park doet Pim snel zijn behoefte en loopt dan met Henry zo snel als zij beide kunnen terug naar huis. Als Henry de sleutel in het sleutelgat van de deur wil steken, wordt deze al open gedaan. “Kom snel binnen, Henry! Het is veel te koud buiten. Pim jij ook!” Carl neemt de hoed van Henry aan en helpt hem uit zijn regenjas. Pim gaat de woonkamer in en op het kleedje voor de open haard liggen. “Ga lekker zitten, Henry, ik heb al thee gemaakt en Marie heeft vanochtend koekjes gebakken.” Henry gaat zitten op de bank, kijkt naar Pim en naar Carl. “Wat ben ik een gelukkig man, zo op mijn 65ste omringd worden door zoveel liefde.” |
|
Catrien en Snoesje
“Oma, wanneer gaan we Snoesje uitlaten?” Catrien kijkt op van haar breiwerkje. Haar grijze krullen springen vrolijk rond haar hoofd. “Nog even deze pen afbreien, dan gaan we.” Een beetje stijfjes staat ze op uit haar leunstoel, niet alleen veroorzaakt doordat ze al 87 jaar is, maar ook door de Reuma, die speelt de ene dag meer op dan de andere. Gelukkig heeft ze haar kleinkinderen, die zijn haar zonnetje en zorgen er voor dat ze nog genoeg heeft om voor te leven. En Snoesje natuurlijk. Zij wordt ook al een dagje ouder, maar loopt nog steeds een aardig rondje op haar korte pootjes en tovert, met haar guitige kopje en gekke kapriolen, regelmatig een grote glimlach op het gezicht van Catrien. “Gaan we na de wandeling ook nog koekjes bakken, oma, die lekkere met dat witte zoete spul er op?” “Ja, hoor lieverd, ik heb alle ingrediënten in huis gehaald.” Het is zonnig buiten, dus hoeven ze geen jas aan, haar stevige stappers zorgen er voor dat haar voeten niet al te moe worden van het lopen. Na de wandeling en het koekjes bakken wordt haar kleindochter opgehaald. Moe maar voldaan gaat Catrien in haar favoriete stoel zitten. Ze wil haar breiwerkje pakken, maar besluit heel even haar ogen dicht te doen. Snoesje springt op haar schoot en likt haar gezicht. Normaal reageert Catrien daar dan altijd op door een stevige knuffel te geven. Nu beweegt ze echter niet. Snoesje blijft zitten op de schoot van Catrien. Ze wacht tot haar bazinnetje haar ogen weer open doet. Dan merkt ze dat de buik van haar bazinnetje niet meer heen en weer beweegt. Ze voelt dat er iets gebeurd is, maar weet niet precies wat, maar het voelt vredig. Ze legt haar kopje op haar pootjes en wacht ........ (PS Snoesje gaat naar de dochter van Catrien en beleeft daar nog een fijne tijd met de kleinkinderen) |
|
|
Fred en Lobbus
“Ik heb het echt niet gedaan hoor!” Fred kijkt schuldbewust naar de scherven op de grond. Scherven van de urn van zijn schoonmoeder. “Wie heeft het dan gedaan?” vraagt zijn vrouw. “Dat weet ik toch niet, Lobbus misschien met zijn staart.” Lobbus staat in de hoek van de kamer en kijkt met zijn meest onschuldige blik en grote bruine hondenogen naar zijn baasjes. “Het is ook altijd hetzelfde” zegt zijn vrouw en loopt kwaad naar de keuken om het stoffer en blik te pakken. Fred besluit maar even het huis te ontvluchten en pakt de hondenriem van Lobbus. Lobbus heeft eigenlijk geen zin om naar buiten te gaan, maar offert zich op voor zijn baasje. Net als zijn baasje vaak doet. Fred kijkt nog even in de spiegel in de gang of zijn rossige haar goed zit. Hij kijkt snel weg als zijn ogen op zijn buik vallen. Hij weet het, zijn vrouw heeft het al zo vaak gezegd, hij moet echt iets aan zijn gewicht gaan doen, maar sporten is niets voor hem. Het lijkt ook wel of hij steeds meer krimpt, hij was altijd 1.80 meter, maar laatst bleek hij nog maar 1.78 meter te zijn. Geen wonder dat zijn buik dikker wordt, hij zakt gewoon in en dan moet het toch ergens heen. Zijn vrouw heeft wel gelijk, hij is niet de meest handige, knappe man, maar ja dat was hij ook niet toen ze elkaar leerden kennen en toch is ze voor hem gevallen. Meestal kan ze er na afloop ook wel weer om lachen als hij weer een onhandige stunt heeft uitgehaald. Vooral als hij haar aankijkt met zijn trouwe, bruine, grote ogen kan ze hem nog steeds niet weerstaan. Fred glimlacht, “Lobbus, kom mee, we gaan een bloemetje halen voor het vrouwtje. Dat heeft ze wel verdiend.” |
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.