Mijn diepste angst
Jaren geleden kwam ik het volgende gedicht tegen dat Nelson Mandela uitgesproken heeft tijdens zijn Inaugural Speach in 1994.
Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we buitenmate krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis die ons het meest bang maakt.
We vragen onszelf af: ”Wie ben ik om briljant, schitterend, getalenteerd
en legendarisch te zijn?”
Zowaar, wie ben je om dat niet te zijn?
Je bent een kind van God. Jezelf klein maken dient de wereld niet.
Er is niets verlichts aan krimpen zodat andere mensen om je heen zich niet onzeker gaan voelen.
We zijn geboren om de glorie van God die in ons is, tot uitdrukking te brengen.
Het is niet slechts in enkelen van ons aanwezig, maar in iedereen.
En als we ons eigen licht laten schitteren,
geven we onbewust toestemming aan andere mensen om net zo te zijn
Terwijl we bevrijd worden van onze angsten,
bevrijdt onze aanwezigheid automatisch de anderen.
Misschien ken jij dit gedicht ook wel. Dit gedicht is altijd blijven hangen bij mij. De woorden dat onze diepste angst niet is dat we onmachtig zijn, maar dat we bang zijn voor onze kracht. De vraag ‘wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten?’ stelde ik mij in andere bewoordingen regelmatig.
Ik durfde niet te geloven dat wat ik graag wilde doen, dat ik dat ook kon en eigenlijk zelfs dat ik dat ook mocht doen.
Ik vergeleek mij vaak met anderen die ik tegenkwam of met mensen waarover ik las in tijdschriften. Waarom deden zij wel de dingen die ze wilden, waarom gingen zij wel voor waar hun passie lag, hoe kwam het dat het bij hen wel lukte. Ik verzon dan allerlei redenen waarom het bij hen wel kon en bij mij niet.
Ze zeggen echter ook ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’, oftewel in mijn geval zou ik er van maken ‘waar het niet heen durft’.
Want langzamerhand ben ik toch wat dingen gaan doen, zoals zelf creatieve workshops volgen. Bij één van de workshops werd gevraagd of er nog mensen waren die ook workshops wilde geven. In een impuls stak ik mijn vinger op en van het één kwam het ander en stond ik ineens voor een grote groep een workshop te geven. En wat voelde ik mij gelukkig, alles klopte, het voorbereiden, de ideeën bedenken, spullen verzamelen, alles zo aantrekkelijk mogelijk er uit laten zien, het begeleiden van de deelnemers, de enthousiaste reacties van de deelnemers. Ik lag die avond te stuiteren in mijn bed.
Ik raakte ivm reorganisatie mijn baan (na 16 jaar dienstverband) kwijt en dit voelde als het gezegde ‘waar deuren sluiten, openen andere deuren’. Gelukkig had ik heel snel weer een nieuwe baan, maar ik besloot, in eerste instantie puur voor mijzelf, omdat mij dat leuk leek, een opleiding ‘Creatieve Therapie’ te gaan volgen. Na deze opleiding volgden er meer. Eén van de onderdelen van deze opleiding was ook op elkaar oefenen met creatieve werkvormen. In eerste instantie spannend, want hoe zou het gaan, kon ik wel iets bedenken. Wat bleek – ergens haalde ik ideeën vandaan, zomaar. De verwondering daarover maakte mij zo blij. En als dan bleek dat de ander er ook nog een inzicht door kreeg was mijn geluk compleet.
Maar nog steeds bleef het gevoel dat ik niet goed genoeg was om er daadwerkelijk iets mee te doen, maar ook het verlangen bleef.
Ik had inmiddels wel een naam bedacht voor mijn ‘bedrijfje’ en een facebookpagina geopend, maar daar bleef het bij en het zakte weer weg naar de achtergrond.
Er volgde een periode waarin ik tijdelijk werkeloos en ziek thuis kwam te zitten. Toen ik weer kon reïntegreren voor een paar uur, maar nog geen andere baan had trok ik de stoute schoenen aan en ben ik naar het verzorgingshuis in mijn woonplaats gegaan om te vragen of ik daar iets kon doen. Zij vonden het leuk als ik iedere week een workshop mandalakleuren zou geven. Ik was benieuwd of er mensen zouden komen en mijn verwachting was dat, als er al mensen kwamen, ze dit voor een maand of 2-3 misschien leuk zouden vinden. Ook nu had ik snel een nieuwe baan, maar ik ben de workshops op mijn parttimedag blijven geven, want wat bleek. Een groepje van zo’n 6-8 bewoners vonden het heel leuk om te doen.
Maar ik wilde meer, maar nog steeds werd ik tegengehouden door mijn angst.
Totdat ik besloot om alle dingen te gaan doen die ik eigenlijk altijd al wilde, maar bang was dat ik ze niet zou kunnen en dan teleurgesteld zou zijn. Ik besloot de gok te wagen en wat bleek, ik kon veel meer dan ik dacht.
Ik ben een workshop korte verhalen gaan doen, spannend, maar wat is het leuk om a.d.h.v. opdrachten of zelf verzonnen onderwerpen een verhaal te schrijven. En weer de verwondering dat zo’n verhaal uit mijn pen komt, dat ik dat kan.
Ineens kwam ik een filmpje tegen over het tekenen van een ‘ZonneMandala’ en daar ontstond mijn logo. En daarna volgde al snel mijn visitekaartje en daarna deze website.
Ik weet nog niet wat dit verder gaat brengen, maar het plezier wat ik er in heb om dit allemaal te doen is op dit moment al voldoende.
En dat is waar het denk ik in eerste instantie ook om gaat. Het plezier dat ik er in heb. En daarmee hoop ik, zoals Mandela zegt “Als ik mijn licht laat schijnen, schept dat misschien voor jou ook de mogelijkheid om datzelfde te doen”.
Een lied dat goed aansluit bij bovenstaand gedicht en mijn verhaal is het lied van Marco Borsato & Andrea Bocelli: Because We Believe
Jaren geleden kwam ik het volgende gedicht tegen dat Nelson Mandela uitgesproken heeft tijdens zijn Inaugural Speach in 1994.
Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we buitenmate krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis die ons het meest bang maakt.
We vragen onszelf af: ”Wie ben ik om briljant, schitterend, getalenteerd
en legendarisch te zijn?”
Zowaar, wie ben je om dat niet te zijn?
Je bent een kind van God. Jezelf klein maken dient de wereld niet.
Er is niets verlichts aan krimpen zodat andere mensen om je heen zich niet onzeker gaan voelen.
We zijn geboren om de glorie van God die in ons is, tot uitdrukking te brengen.
Het is niet slechts in enkelen van ons aanwezig, maar in iedereen.
En als we ons eigen licht laten schitteren,
geven we onbewust toestemming aan andere mensen om net zo te zijn
Terwijl we bevrijd worden van onze angsten,
bevrijdt onze aanwezigheid automatisch de anderen.
Misschien ken jij dit gedicht ook wel. Dit gedicht is altijd blijven hangen bij mij. De woorden dat onze diepste angst niet is dat we onmachtig zijn, maar dat we bang zijn voor onze kracht. De vraag ‘wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten?’ stelde ik mij in andere bewoordingen regelmatig.
Ik durfde niet te geloven dat wat ik graag wilde doen, dat ik dat ook kon en eigenlijk zelfs dat ik dat ook mocht doen.
Ik vergeleek mij vaak met anderen die ik tegenkwam of met mensen waarover ik las in tijdschriften. Waarom deden zij wel de dingen die ze wilden, waarom gingen zij wel voor waar hun passie lag, hoe kwam het dat het bij hen wel lukte. Ik verzon dan allerlei redenen waarom het bij hen wel kon en bij mij niet.
Ze zeggen echter ook ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’, oftewel in mijn geval zou ik er van maken ‘waar het niet heen durft’.
Want langzamerhand ben ik toch wat dingen gaan doen, zoals zelf creatieve workshops volgen. Bij één van de workshops werd gevraagd of er nog mensen waren die ook workshops wilde geven. In een impuls stak ik mijn vinger op en van het één kwam het ander en stond ik ineens voor een grote groep een workshop te geven. En wat voelde ik mij gelukkig, alles klopte, het voorbereiden, de ideeën bedenken, spullen verzamelen, alles zo aantrekkelijk mogelijk er uit laten zien, het begeleiden van de deelnemers, de enthousiaste reacties van de deelnemers. Ik lag die avond te stuiteren in mijn bed.
Ik raakte ivm reorganisatie mijn baan (na 16 jaar dienstverband) kwijt en dit voelde als het gezegde ‘waar deuren sluiten, openen andere deuren’. Gelukkig had ik heel snel weer een nieuwe baan, maar ik besloot, in eerste instantie puur voor mijzelf, omdat mij dat leuk leek, een opleiding ‘Creatieve Therapie’ te gaan volgen. Na deze opleiding volgden er meer. Eén van de onderdelen van deze opleiding was ook op elkaar oefenen met creatieve werkvormen. In eerste instantie spannend, want hoe zou het gaan, kon ik wel iets bedenken. Wat bleek – ergens haalde ik ideeën vandaan, zomaar. De verwondering daarover maakte mij zo blij. En als dan bleek dat de ander er ook nog een inzicht door kreeg was mijn geluk compleet.
Maar nog steeds bleef het gevoel dat ik niet goed genoeg was om er daadwerkelijk iets mee te doen, maar ook het verlangen bleef.
Ik had inmiddels wel een naam bedacht voor mijn ‘bedrijfje’ en een facebookpagina geopend, maar daar bleef het bij en het zakte weer weg naar de achtergrond.
Er volgde een periode waarin ik tijdelijk werkeloos en ziek thuis kwam te zitten. Toen ik weer kon reïntegreren voor een paar uur, maar nog geen andere baan had trok ik de stoute schoenen aan en ben ik naar het verzorgingshuis in mijn woonplaats gegaan om te vragen of ik daar iets kon doen. Zij vonden het leuk als ik iedere week een workshop mandalakleuren zou geven. Ik was benieuwd of er mensen zouden komen en mijn verwachting was dat, als er al mensen kwamen, ze dit voor een maand of 2-3 misschien leuk zouden vinden. Ook nu had ik snel een nieuwe baan, maar ik ben de workshops op mijn parttimedag blijven geven, want wat bleek. Een groepje van zo’n 6-8 bewoners vonden het heel leuk om te doen.
Maar ik wilde meer, maar nog steeds werd ik tegengehouden door mijn angst.
Totdat ik besloot om alle dingen te gaan doen die ik eigenlijk altijd al wilde, maar bang was dat ik ze niet zou kunnen en dan teleurgesteld zou zijn. Ik besloot de gok te wagen en wat bleek, ik kon veel meer dan ik dacht.
Ik ben een workshop korte verhalen gaan doen, spannend, maar wat is het leuk om a.d.h.v. opdrachten of zelf verzonnen onderwerpen een verhaal te schrijven. En weer de verwondering dat zo’n verhaal uit mijn pen komt, dat ik dat kan.
Ineens kwam ik een filmpje tegen over het tekenen van een ‘ZonneMandala’ en daar ontstond mijn logo. En daarna volgde al snel mijn visitekaartje en daarna deze website.
Ik weet nog niet wat dit verder gaat brengen, maar het plezier wat ik er in heb om dit allemaal te doen is op dit moment al voldoende.
En dat is waar het denk ik in eerste instantie ook om gaat. Het plezier dat ik er in heb. En daarmee hoop ik, zoals Mandela zegt “Als ik mijn licht laat schijnen, schept dat misschien voor jou ook de mogelijkheid om datzelfde te doen”.
Een lied dat goed aansluit bij bovenstaand gedicht en mijn verhaal is het lied van Marco Borsato & Andrea Bocelli: Because We Believe
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.