Schrijfopdracht: Veel reclamehelden zoals Pleegzuster Bloedwijn, de cowboy van Marlboro en Cora van Mora zien hebben door campagnes tegen roken, alcohol en ongezond eten geen werk meer. Kies een reclame-icoon van weleer en schrijf een verhaal over hoe het hem/haar is vergaan nadat hij/zij uit de spotlights is verdwenen.
|
Hiernaast vind je de ingesproken versie van "Gevallen reclamehelden"
|
| ||
Hieronder de links naar de reclamefilmpjes van King Corn
Reclamefilmpje King Corn Deel I - Reclamefilmpje King Corn Deel II - Reclamefilmpje King Corn Deel III
Gevallen reclamehelden
Japie van King Corn
Hé Japie.”
“Hé vriendje.”
“Ik kom bij jullie eten.”
“Mama, mag hij meeëten?”
Mijn moeder komt de kamer in. “Aha, jij komt zeker voor de King Corn?” Ik zie een grote glimlach op zijn gezicht en hij knikt heel hard van ja. “Kom maar verder” zegt mijn moeder. “De tafel is net gedekt.” Mijn vriendje gaat aan tafel zitten en binnen een mum van tijd is de King Corn op.
Zo ging het een paar keer per week. Soms kwamen zelfs de vader of de opa van mijn vriendje mee. Ik vond dat niet erg, want eerlijk gezegd had ik een hekel aan King Corn. Ik vond het vies, maar moest het eten, want ik zou er groot en sterk van worden.
Ik was een jaar of 3 toen mijn vader besloot iets uit te vinden waardoor ik groter en sterker zou worden, want ik bleef sterk achter ten opzichte van andere kinderen van mijn leeftijd.
Na heel veel uitproberen en testen op mij, was daar King Corn. Daar groeide ik inderdaad van. Met 5 jaar was ik net zo groot als het gemiddelde kind van 5 jaar (dit kan natuurlijk ook mijn normale groei geweest zijn). Mijn vader was er van overtuigd dat het door King Corn kwam. Mijn vader verkocht het ook aan anderen, met zijn charisma kreeg hij iedereen enthousiast zodat al snel heel Nederland King Corn at.
Mijn vader heeft daarna nooit meer een uitvinding gedaan dat zo’n succes was. Helaas voor hem werd de verkoop steeds minder tot het helemaal verdween. Mijn vader heeft nooit begrepen waarom. Ik wel!!
Op mijn 18e kreeg ik van mijn oma een overall. Zij zei dat het een bijzondere was, hoe bijzonder merkte ik in de jaren daarna. De overall was zo groot dat ik hem nu nog steeds draag, al is hij op verschillende plekken behoorlijk versleten. Ik zal hem nooit weg doen, want het is mijn geluks-overall. Ik ontdekte dat ik mij iedere keer als ik de overall aan had sterk, slim en onvervaard voelde. Alles wat ik deed lukte mij als ik hem aanhad. Zelfs mijn angst voor mollen heb ik overwonnen door mijn overall, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Twee dingen die ik heb doorgekregen van mijn vader zijn zijn charisma (het lukt mij ook om zo goed als iedereen voor mij te winnen) en zijn interesse om dingen uit te vinden.
Mijn vrouw was minder snel geïmponeerd door mijn charmes, maar nadat zij er bij was toen ik helemaal panisch werd door het zien van een mol, ging ze toch overstag. Tot de dag van vandaag is zij de liefde van mijn leven. Ze misbruikt alleen nog wel regelmatig mijn angst voor mollen om haar zin te krijgen. Ik heb haar nog niet verteld dat ik al jaren over die angst heen ben, dat bewaar ik voor een moment dat het mij goed uitkomt 😊.
Maar terug naar de overall en mijn beste uitvinding ooit. Mijn vrouw en ik wilden graag kinderen, maar dit leek niet te lukken. We hadden dan ook bijna de moed opgegeven toen zij toch zwanger bleek te zijn. De 9 maanden van haar zwangerschap waren fantastisch, maar ook spannend. Als het maar niet mis ging. Ik wist dat als ik mijn overall aan had gehad het zeker gelukt was, maar je snapt…. hierbij kon mij overall niet helpen.
Gelukkig ging alles goed en kwam na een voorspoedige bevalling onze zoon op de wereld. Hij was wat klein, maar kon schreeuwen als de beste. Met zijn longen was niets mis.
Bij zijn geboorte kreeg hij van mijn oma (die van de overall) een petje. Vanaf de dag dat het petje een beetje paste (oftewel niet iedere seconde over zijn ogen zakte) droeg mijn zoon dat petje de hele dag, liefst ook nog in bed.
Mijn zoon was een lekker joch, deed het goed, had de charmes van zijn opa en vader geërfd, maar helaas ook het achterblijven in groei. Toen dit zo erg bleek te zijn dat de huisarts zijn zorgen hierover uitsprak, moest ik weer terugdenken aan de King Corn van mijn vader. Hoewel ik het vies vond en het niet 100% zeker was dat het daardoor kwam, was ik na het vele eten daarvan wel sterk gegroeid.
Ik wilde het mijn zoon niet aandoen om King Corn te moeten eten, maar ik kon vast iets anders uitvinden waarmee hij groot en sterk kon worden en wat ook nog lekker was.
Dus ik trok mijn overall aan, dook in de keukenkastjes en koelkast en nam alles mee waarvan ik maar enigszins dacht dat ik er iets mee kon en ging naar mijn schuurtje. Mijn hersenen werkten op volle toeren. Het moest makkelijk te eten zijn, veelzijdig, lekker, veel voedingsstoffen bevatten, ook redelijk gezond zijn en je moest er van groeien. Ik gooide wat pinda’s bij elkaar in een kom, zette de mixer er op. Proefde. Beetje zout. Beetje suiker. Beetje olie. Mixer erop. Net zolang tot er een smeuïge substantie ontstond. Ik proefde en vond het lekker, maar ja… ik hoefde het niet te eten. Ik riep mijn zoontje en die kwam snel aangerend, zijn petje wippend op zijn hoofd.
“Hier proef dit eens.” Hij keek wat argwanend, maar nam toen een hap. Een grote lach verscheen op zijn gezicht. “Lekkerrrr!”
Ik riep mijn vrouw en liet het haar ook proeven. Ook zij vond het lekker en waar zij, als moeder natuurlijk heel blij mee was, was dat het zo gezond was. Toen zij echter tegen onze zoon zei dat het zo gezond was door alle vitaminen die er in zaten, reageerde mijn zoon met de later zeer vaak gehoorde woorden “Ik vind het gewoon lekker!”
Vanaf dat moment probeerde mijn zoon aan iedereen mijn uitvinding te verkopen en met zijn vrolijke koppie en zijn woorden “mijn moeder zegt dat het goed voor mij is, omdat er zoveel pitamientjes in zitten. Stom he, ik vind het gewoon lekker!!“ lukte dit hem aardig.
Uiteindelijk is het met zijn groei, net als bij mij helemaal goed gekomen. Door de Pindakaas? Misschien wel, misschien niet. Maar eigenlijk is dat niet belangrijk, want “het is gewoon lekker!!”
“Hé vriendje.”
“Ik kom bij jullie eten.”
“Mama, mag hij meeëten?”
Mijn moeder komt de kamer in. “Aha, jij komt zeker voor de King Corn?” Ik zie een grote glimlach op zijn gezicht en hij knikt heel hard van ja. “Kom maar verder” zegt mijn moeder. “De tafel is net gedekt.” Mijn vriendje gaat aan tafel zitten en binnen een mum van tijd is de King Corn op.
Zo ging het een paar keer per week. Soms kwamen zelfs de vader of de opa van mijn vriendje mee. Ik vond dat niet erg, want eerlijk gezegd had ik een hekel aan King Corn. Ik vond het vies, maar moest het eten, want ik zou er groot en sterk van worden.
Ik was een jaar of 3 toen mijn vader besloot iets uit te vinden waardoor ik groter en sterker zou worden, want ik bleef sterk achter ten opzichte van andere kinderen van mijn leeftijd.
Na heel veel uitproberen en testen op mij, was daar King Corn. Daar groeide ik inderdaad van. Met 5 jaar was ik net zo groot als het gemiddelde kind van 5 jaar (dit kan natuurlijk ook mijn normale groei geweest zijn). Mijn vader was er van overtuigd dat het door King Corn kwam. Mijn vader verkocht het ook aan anderen, met zijn charisma kreeg hij iedereen enthousiast zodat al snel heel Nederland King Corn at.
Mijn vader heeft daarna nooit meer een uitvinding gedaan dat zo’n succes was. Helaas voor hem werd de verkoop steeds minder tot het helemaal verdween. Mijn vader heeft nooit begrepen waarom. Ik wel!!
Op mijn 18e kreeg ik van mijn oma een overall. Zij zei dat het een bijzondere was, hoe bijzonder merkte ik in de jaren daarna. De overall was zo groot dat ik hem nu nog steeds draag, al is hij op verschillende plekken behoorlijk versleten. Ik zal hem nooit weg doen, want het is mijn geluks-overall. Ik ontdekte dat ik mij iedere keer als ik de overall aan had sterk, slim en onvervaard voelde. Alles wat ik deed lukte mij als ik hem aanhad. Zelfs mijn angst voor mollen heb ik overwonnen door mijn overall, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Twee dingen die ik heb doorgekregen van mijn vader zijn zijn charisma (het lukt mij ook om zo goed als iedereen voor mij te winnen) en zijn interesse om dingen uit te vinden.
Mijn vrouw was minder snel geïmponeerd door mijn charmes, maar nadat zij er bij was toen ik helemaal panisch werd door het zien van een mol, ging ze toch overstag. Tot de dag van vandaag is zij de liefde van mijn leven. Ze misbruikt alleen nog wel regelmatig mijn angst voor mollen om haar zin te krijgen. Ik heb haar nog niet verteld dat ik al jaren over die angst heen ben, dat bewaar ik voor een moment dat het mij goed uitkomt 😊.
Maar terug naar de overall en mijn beste uitvinding ooit. Mijn vrouw en ik wilden graag kinderen, maar dit leek niet te lukken. We hadden dan ook bijna de moed opgegeven toen zij toch zwanger bleek te zijn. De 9 maanden van haar zwangerschap waren fantastisch, maar ook spannend. Als het maar niet mis ging. Ik wist dat als ik mijn overall aan had gehad het zeker gelukt was, maar je snapt…. hierbij kon mij overall niet helpen.
Gelukkig ging alles goed en kwam na een voorspoedige bevalling onze zoon op de wereld. Hij was wat klein, maar kon schreeuwen als de beste. Met zijn longen was niets mis.
Bij zijn geboorte kreeg hij van mijn oma (die van de overall) een petje. Vanaf de dag dat het petje een beetje paste (oftewel niet iedere seconde over zijn ogen zakte) droeg mijn zoon dat petje de hele dag, liefst ook nog in bed.
Mijn zoon was een lekker joch, deed het goed, had de charmes van zijn opa en vader geërfd, maar helaas ook het achterblijven in groei. Toen dit zo erg bleek te zijn dat de huisarts zijn zorgen hierover uitsprak, moest ik weer terugdenken aan de King Corn van mijn vader. Hoewel ik het vies vond en het niet 100% zeker was dat het daardoor kwam, was ik na het vele eten daarvan wel sterk gegroeid.
Ik wilde het mijn zoon niet aandoen om King Corn te moeten eten, maar ik kon vast iets anders uitvinden waarmee hij groot en sterk kon worden en wat ook nog lekker was.
Dus ik trok mijn overall aan, dook in de keukenkastjes en koelkast en nam alles mee waarvan ik maar enigszins dacht dat ik er iets mee kon en ging naar mijn schuurtje. Mijn hersenen werkten op volle toeren. Het moest makkelijk te eten zijn, veelzijdig, lekker, veel voedingsstoffen bevatten, ook redelijk gezond zijn en je moest er van groeien. Ik gooide wat pinda’s bij elkaar in een kom, zette de mixer er op. Proefde. Beetje zout. Beetje suiker. Beetje olie. Mixer erop. Net zolang tot er een smeuïge substantie ontstond. Ik proefde en vond het lekker, maar ja… ik hoefde het niet te eten. Ik riep mijn zoontje en die kwam snel aangerend, zijn petje wippend op zijn hoofd.
“Hier proef dit eens.” Hij keek wat argwanend, maar nam toen een hap. Een grote lach verscheen op zijn gezicht. “Lekkerrrr!”
Ik riep mijn vrouw en liet het haar ook proeven. Ook zij vond het lekker en waar zij, als moeder natuurlijk heel blij mee was, was dat het zo gezond was. Toen zij echter tegen onze zoon zei dat het zo gezond was door alle vitaminen die er in zaten, reageerde mijn zoon met de later zeer vaak gehoorde woorden “Ik vind het gewoon lekker!”
Vanaf dat moment probeerde mijn zoon aan iedereen mijn uitvinding te verkopen en met zijn vrolijke koppie en zijn woorden “mijn moeder zegt dat het goed voor mij is, omdat er zoveel pitamientjes in zitten. Stom he, ik vind het gewoon lekker!!“ lukte dit hem aardig.
Uiteindelijk is het met zijn groei, net als bij mij helemaal goed gekomen. Door de Pindakaas? Misschien wel, misschien niet. Maar eigenlijk is dat niet belangrijk, want “het is gewoon lekker!!”
Oh ja… en wat betreft die angst van mij voor mollen, dat vertel ik jullie misschien wel in een volgend verhaal 😊.
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over Cozon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.