Zilveren dansschoentjes
(Een modern sprookje)
De opdracht was: Ik kreeg de foto van de schoentjes toegestuurd met de vraag waar ze heen gingen....
Julia probeert op te staan, maar het lukt niet. Was gisteren dan toch de laatste dag dat ze gedanst had?
Vader Tom staat op, loopt naar beneden en ziet dat de glazen puideur op een kier staat. Blijkbaar is Julia gisteren weer te gehaast thuis gekomen. Haar zilveren dansschoenen staan nog buiten. Gelukkig is het droog geweest vannacht. Hij schuift de deur verder open, pakt de schoenen en loopt ermee naar boven.
Tom klopt zachtjes op de deur van de slaapkamer van Julia. “Ik ben wakker” hoort hij Julia zeggen. Hij opent de deur en ziet Julia nog op haar bed zitten. Ze huilt. Het voelt alsof er een klem om zijn hart strak getrokken wordt. Hij zet de schoenen neer en loopt naar Julia.
“Het is zover papa, mijn benen willen niet meer. Het lukt mij niet meer om te staan.”
Beiden wisten dat deze dag een keer zou komen, maar hadden gehoopt dat het nog een tijdje zou duren.
Julia kijkt naar de schoenen, haar zilveren dansschoenen waar ze zoveel prachtige dansen mee gedanst heeft.
“Die kan je nu wel weggooien papa. Ik wil ze niet meer zien, ik kan het niet aan om ze nog te zien.”
“Ik breng je eerst naar beneden om te ontbijten.”
“Ik hoef niets. Ik kan toch geen hap door mijn keel krijgen. Laat me maar hier liggen. Leven heeft voor mij geen zin meer. Wat moet ik als ik niet meer kan dansen?”
“Er zijn nog genoeg dingen, Julia.”
“Niet voor mij, papa! Laat me met rust!”
Tom staat op. Hij kent zijn dochter. Haar met rust laten is nu het beste.
Beneden pakt hij een kop koffie en gaat zitten aan de keukentafel. Dan kan hij het ook niet meer tegenhouden. Tranen stromen. Alle spanning, frustratie, machteloosheid en verdriet die hij de afgelopen maanden, sinds de diagnose, heeft weggestopt komt er uit. Het lijkt hem iets op te luchten, het geeft wat ruimte in zijn hoofd. Dan staat hij op, het is weer tijd om sterk te zijn.
Hij maakt ontbijt en brengt het naar boven. Na een klop op de deur gaat hij naar binnen.
“Ik hoefde toch niets, zei ik!”
“Weet ik, maar ik zet het toch neer. Kijk maar wat je er van neemt.”
“Neem je die schoenen mee! Gooi ze weg of zet ze op marktplaats. Voor iemand anders zijn ze nog goed genoeg. En laat me nu met rust, hoor je!”
Tom pakt de schoenen op en loopt weer naar beneden. Weggooien kan hij ze niet. Ze zijn nog veel te goed en er hangen zoveel mooie herinneringen aan. Herinneringen die nu nog wrang voelen. Hopelijk heelt de tijd de pijn.
Dagen, weken gaan voorbij. Tom doet er alles aan om Julia uit haar depressie te krijgen.
Inmiddels heeft hij alles uit haar slaapkamer verhuist naar de kamer beneden en Julia wel zover gekregen dat ze de rolstoel gebruikt. Ze gaat soms mee een rondje om, maar naar school gaat ze niet. Haar huiswerk doet ze, maar ze lijkt een robot als hij naar haar kijkt. Ze is in zichzelf gekeerd en somber.
De artsen zeggen dat het tijd kost, dat het normaal is, maar Tom voelt de machteloosheid en zijn verdriet weer in alle hevigheid.
Tom loopt de schuur in en ziet de zilveren dansschoentjes die hij daar neer gezet heeft. Hij neemt ze mee naar binnen, gaat achter zijn laptop zitten en opent Marktplaats. Misschien dat hij een ander meisje een plezier met de schoenen kan doen.
Gratis af te halen
Zilverkleurige Nike Dansschoenen
Maat 38
Nog in goede staat.
De telefoon gaat, Tom neemt op. “Met Tom Jansen.”
“Hallo meneer Jansen, met Anne. Ik zag uw advertentie van de dansschoenen. Ik heb interesse. Zou ik ze kunnen komen halen?”
Tom is aangenaam verrast door de vriendelijke vrolijke stem van Anne.
“Dat kan, wanneer zou je kunnen?”
“Vanavond zou kunnen, mijn broer kan mij brengen.”
“Oke. 20.00 uur?”
“Ja graag. Tot vanavond.”
De deurbel gaat. Tom loopt naar de deur en opent hem. Voor de deur staat een jong, vrolijk meisje met achter haar een wat oudere jongen in een rolstoel. Waarom weet Tom niet, maar hij voelt dat hij dit meisje en haar broer uit moet nodigen om binnen te komen.
“Kom binnen, dan pak ik de schoenen.”
Anne en haar broer, Ben, gaan achter Tom aan naar binnen.
In de woonkamer zit Julia in haar rolstoel een spelletje te doen op haar telefoon. Verstoord kijkt ze op. Hier heeft ze dus echt geen zin in. Haar vader heeft niets gezegd over bezoek. Haar ogen zien eerst een jong meisje van haar eigen leeftijd en daarna de jongen in de rolstoel. Hij heeft de prachtigste ogen en gelimlach. Ze kan er niets aan doen, ze voelt dat ze automatisch terug lacht.
Tom komt de kamer binnen met de schoenen. “Ga zitten, dan kan je ze passen.”
Terwijl Anne de schoenen past is in de kamer te voelen dat er iets bijzonders gebeurt tussen Julia en Ben.
Tom nodigt ze uit om wat te drinken. Anne vertelt hoe blij ze is met de schoenen, die gelukkig passen. Hij vraagt aan Ben hoe het komt dat hij in een rolstoel zit. Op zijn beurt vraagt Ben het aan Julia. Voor het eerst hoort Tom Julia praten over de diagnose zonder dat ze begint te huilen. De klem die al zo lang om zijn hart zit lijkt wat losser te worden. Een glimpje hoop schiet door zijn hooft als hij Ben hoort vertellen over rolstoeldansen en Julia uitnodigt om een keer te komen kijken. Tom verwacht eigenlijk dat Julia nee zal zeggen, maar tot zijn vreugde zegt ze ja.
Om 22.00 uur gaan Anne en Ben pas weg. Tom ziet een blije glans in de ogen van zijn dochter.
“Zullen we nog een potje kaarten, papa, voordat we gaan slapen?”
Tom knikt.
Terwijl Julia een stok kaarten pakt voelt Tom de klem om zijn hart losschieten.
Vader Tom staat op, loopt naar beneden en ziet dat de glazen puideur op een kier staat. Blijkbaar is Julia gisteren weer te gehaast thuis gekomen. Haar zilveren dansschoenen staan nog buiten. Gelukkig is het droog geweest vannacht. Hij schuift de deur verder open, pakt de schoenen en loopt ermee naar boven.
Tom klopt zachtjes op de deur van de slaapkamer van Julia. “Ik ben wakker” hoort hij Julia zeggen. Hij opent de deur en ziet Julia nog op haar bed zitten. Ze huilt. Het voelt alsof er een klem om zijn hart strak getrokken wordt. Hij zet de schoenen neer en loopt naar Julia.
“Het is zover papa, mijn benen willen niet meer. Het lukt mij niet meer om te staan.”
Beiden wisten dat deze dag een keer zou komen, maar hadden gehoopt dat het nog een tijdje zou duren.
Julia kijkt naar de schoenen, haar zilveren dansschoenen waar ze zoveel prachtige dansen mee gedanst heeft.
“Die kan je nu wel weggooien papa. Ik wil ze niet meer zien, ik kan het niet aan om ze nog te zien.”
“Ik breng je eerst naar beneden om te ontbijten.”
“Ik hoef niets. Ik kan toch geen hap door mijn keel krijgen. Laat me maar hier liggen. Leven heeft voor mij geen zin meer. Wat moet ik als ik niet meer kan dansen?”
“Er zijn nog genoeg dingen, Julia.”
“Niet voor mij, papa! Laat me met rust!”
Tom staat op. Hij kent zijn dochter. Haar met rust laten is nu het beste.
Beneden pakt hij een kop koffie en gaat zitten aan de keukentafel. Dan kan hij het ook niet meer tegenhouden. Tranen stromen. Alle spanning, frustratie, machteloosheid en verdriet die hij de afgelopen maanden, sinds de diagnose, heeft weggestopt komt er uit. Het lijkt hem iets op te luchten, het geeft wat ruimte in zijn hoofd. Dan staat hij op, het is weer tijd om sterk te zijn.
Hij maakt ontbijt en brengt het naar boven. Na een klop op de deur gaat hij naar binnen.
“Ik hoefde toch niets, zei ik!”
“Weet ik, maar ik zet het toch neer. Kijk maar wat je er van neemt.”
“Neem je die schoenen mee! Gooi ze weg of zet ze op marktplaats. Voor iemand anders zijn ze nog goed genoeg. En laat me nu met rust, hoor je!”
Tom pakt de schoenen op en loopt weer naar beneden. Weggooien kan hij ze niet. Ze zijn nog veel te goed en er hangen zoveel mooie herinneringen aan. Herinneringen die nu nog wrang voelen. Hopelijk heelt de tijd de pijn.
Dagen, weken gaan voorbij. Tom doet er alles aan om Julia uit haar depressie te krijgen.
Inmiddels heeft hij alles uit haar slaapkamer verhuist naar de kamer beneden en Julia wel zover gekregen dat ze de rolstoel gebruikt. Ze gaat soms mee een rondje om, maar naar school gaat ze niet. Haar huiswerk doet ze, maar ze lijkt een robot als hij naar haar kijkt. Ze is in zichzelf gekeerd en somber.
De artsen zeggen dat het tijd kost, dat het normaal is, maar Tom voelt de machteloosheid en zijn verdriet weer in alle hevigheid.
Tom loopt de schuur in en ziet de zilveren dansschoentjes die hij daar neer gezet heeft. Hij neemt ze mee naar binnen, gaat achter zijn laptop zitten en opent Marktplaats. Misschien dat hij een ander meisje een plezier met de schoenen kan doen.
Gratis af te halen
Zilverkleurige Nike Dansschoenen
Maat 38
Nog in goede staat.
De telefoon gaat, Tom neemt op. “Met Tom Jansen.”
“Hallo meneer Jansen, met Anne. Ik zag uw advertentie van de dansschoenen. Ik heb interesse. Zou ik ze kunnen komen halen?”
Tom is aangenaam verrast door de vriendelijke vrolijke stem van Anne.
“Dat kan, wanneer zou je kunnen?”
“Vanavond zou kunnen, mijn broer kan mij brengen.”
“Oke. 20.00 uur?”
“Ja graag. Tot vanavond.”
De deurbel gaat. Tom loopt naar de deur en opent hem. Voor de deur staat een jong, vrolijk meisje met achter haar een wat oudere jongen in een rolstoel. Waarom weet Tom niet, maar hij voelt dat hij dit meisje en haar broer uit moet nodigen om binnen te komen.
“Kom binnen, dan pak ik de schoenen.”
Anne en haar broer, Ben, gaan achter Tom aan naar binnen.
In de woonkamer zit Julia in haar rolstoel een spelletje te doen op haar telefoon. Verstoord kijkt ze op. Hier heeft ze dus echt geen zin in. Haar vader heeft niets gezegd over bezoek. Haar ogen zien eerst een jong meisje van haar eigen leeftijd en daarna de jongen in de rolstoel. Hij heeft de prachtigste ogen en gelimlach. Ze kan er niets aan doen, ze voelt dat ze automatisch terug lacht.
Tom komt de kamer binnen met de schoenen. “Ga zitten, dan kan je ze passen.”
Terwijl Anne de schoenen past is in de kamer te voelen dat er iets bijzonders gebeurt tussen Julia en Ben.
Tom nodigt ze uit om wat te drinken. Anne vertelt hoe blij ze is met de schoenen, die gelukkig passen. Hij vraagt aan Ben hoe het komt dat hij in een rolstoel zit. Op zijn beurt vraagt Ben het aan Julia. Voor het eerst hoort Tom Julia praten over de diagnose zonder dat ze begint te huilen. De klem die al zo lang om zijn hart zit lijkt wat losser te worden. Een glimpje hoop schiet door zijn hooft als hij Ben hoort vertellen over rolstoeldansen en Julia uitnodigt om een keer te komen kijken. Tom verwacht eigenlijk dat Julia nee zal zeggen, maar tot zijn vreugde zegt ze ja.
Om 22.00 uur gaan Anne en Ben pas weg. Tom ziet een blije glans in de ogen van zijn dochter.
“Zullen we nog een potje kaarten, papa, voordat we gaan slapen?”
Tom knikt.
Terwijl Julia een stok kaarten pakt voelt Tom de klem om zijn hart losschieten.
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.