Sneeuwmannen onder elkaar
De opdracht: Schrijf een verhaal naar aanleiding van de foto
|
Hier vind je de ingesproken versie van Sneeuwmannen onder elkaar =>
|
| ||
Liefde in de sneeuw
Vanmiddag is het zover, ons eerste overleg. Voorheen kon dit niet, want we kunnen niet van onze plek af, maar door Corona zijn wij op het idee gekomen dat ook wij via Zoom kunnen overleggen. Ben benieuwd hoe dat gaat, wat we elkaar te vertellen hebben. Het kan zijn dat dit weinig is, omdat we maar op één plek staan, maar wel over de hele wereld verspreid.
Waar zullen we het over gaan hebben?
Als ze het over Corona gaan hebben, dan kap ik dat gelijk af, want ik weet niet hoe mensen dit al zo lang volhouden, maar ik word nu al chagrijnig als ik het woord hoor. Ik snap dat het impact heeft, maar er is meer. Grappig is wel dat juist wij, de sneeuw en ijs, voor een ander onderwerp van gesprek hebben gezorgd.
Wat mij opgevallen is, is wel dat hier in Nederland dit jaar weinigen van ons te zien zijn. Er wordt gezegd dat dit komt doordat de sneeuw niet goed is. Het is dat mijn makers zo fanatiek zijn, want anders had ik er waarschijnlijk ook niet gestaan. Ik ben wel wat kleiner uitgevallen, maar dat mag de pret niet drukken, al zakt de hoed van opa wel steeds bijna voor mijn ogen.
Hoe zou het komen dat de sneeuw niet goed is? Door de milieuvervuiling? Misschien kunnen we het daar ook over hebben, al is dat wel een saai onderwerp waar wij helaas weinig aan kunnen veranderen.
Ook zouden we kunnen filosoferen over waarom sneeuw wit is en bijvoorbeeld niet zwart of rood en wat het doel is van sneeuw. Wat is de meerwaarde? Is het doel alleen plezier bezorgen bij mensen? Is dit wel voldoende doel? Mensen willen vaak dat dingen nuttig zijn. Is sneeuw een les voor mensen dat plezier hebben ook nuttig is? Of dat niet alles nuttig hoeft te zijn?
Mensen nemen zichzelf vaak zo serieus. Misschien kunnen we elkaar anekdotes vertellen over hoe mensen het zichzelf vaak zo moeilijk maken. Ben benieuwd wat de ervaringen zijn elders in de wereld.
Maar wat ik het allerliefste wil bespreken is mijn dilemma dat ik al zo lang ik mij kan herinneren heb. Ik weet alleen niet of ik het in de groep durf te gooien.
Al vanaf de eerste keer dat ik Sjanneke zag ben ik verliefd op haar. Ieder jaar neem ik mij voor dit tegen haar te zeggen, maar ieder jaar durf ik het weer niet. Ik weet niet wat mij weerhoudt, behalve dat zij zó prachtig is met haar rode hoedje en sjaal, haar parmantige oranje neusje en haar onweerstaanbare glimlach en gitzwarte ogen, dat ik steeds dichtklap. Ik vraag mij af wat zij van mij vindt. Zij zegt ook niets, misschien is zij ook wel verlegen of vindt ze mij helemaal niks.
Zo staan we daar al jaren en jaren stil, vlakbij elkaar. Zij in de ene tuin, ik in de andere. Zij staat altijd met haar gezicht wat schuin van mij afgewend zodat ik haar ongezien kan bekijken.
Soms heb ik alle moed bij elkaar verzameld, maar ben ik toch weer te laat, omdat wij weer langzaam verdwijnen door de zon.
Nog even en dan begint het overleg. De tijd maar even doden door uit te kijken naar Sjanneke. Tot nu toe moet ik haar missen, want de buren hebben haar nog niet gemaakt en ik mis haar echt heel erg!
Hé, daar zijn de buren. Ze hebben het rode mutsje en sjaaltje bij zich. Zal Sjanneke dan zo toch weer op haar plekje staan? Yes! De buren rollen twee grote sneeuwballen. Ik voel de kriebels in mijn ronde buik. Straks zie ik haar weer. Ik ga zo echt bespreken hoe ik haar mijn liefde kan betuigen. De andere mannen hebben vast goede ideeën.
De buren staan in mijn beeld zodat ik niet goed kan zien hoe ver ze gevorderd zijn. Nu pakken ze de sjaal en doen deze om haar nek, zetten het mutsje op haar hoofd en zetten een stap opzij om haar goed te bekijken.
Dan zie ik het. Ze hebben Sjanneke anders neergezet. Ze kijkt mij aan met haar wonderschone ogen en lieve lach. En ik, ik zeg “hoi” en zij zegt “hoi” en haar glimlach wordt groter en ik weet, dit jaar gaat het gebeuren.
Ik hoor de buren lachen en de vrouw zeggen “je had helemaal gelijk, Jan, zo is het veel beter!”
De online vergadering heb ik nog wel bijgewoond, maar ik kan niet veel navertellen over wat er besproken is. Iets over Corona, het milieu, het nut van sneeuw en gekke grollen van de mensen ofzo. De hulp van de mannen had ik niet meer nodig, dankzij de buren is mijn jarenlange wens uitgekomen.
Ik kan alleen maar kijken naar Sjanneke en om de zoveel tijd zegt zij “hoi” en ik zeg “hoi” en dat is perfect!
Waar zullen we het over gaan hebben?
Als ze het over Corona gaan hebben, dan kap ik dat gelijk af, want ik weet niet hoe mensen dit al zo lang volhouden, maar ik word nu al chagrijnig als ik het woord hoor. Ik snap dat het impact heeft, maar er is meer. Grappig is wel dat juist wij, de sneeuw en ijs, voor een ander onderwerp van gesprek hebben gezorgd.
Wat mij opgevallen is, is wel dat hier in Nederland dit jaar weinigen van ons te zien zijn. Er wordt gezegd dat dit komt doordat de sneeuw niet goed is. Het is dat mijn makers zo fanatiek zijn, want anders had ik er waarschijnlijk ook niet gestaan. Ik ben wel wat kleiner uitgevallen, maar dat mag de pret niet drukken, al zakt de hoed van opa wel steeds bijna voor mijn ogen.
Hoe zou het komen dat de sneeuw niet goed is? Door de milieuvervuiling? Misschien kunnen we het daar ook over hebben, al is dat wel een saai onderwerp waar wij helaas weinig aan kunnen veranderen.
Ook zouden we kunnen filosoferen over waarom sneeuw wit is en bijvoorbeeld niet zwart of rood en wat het doel is van sneeuw. Wat is de meerwaarde? Is het doel alleen plezier bezorgen bij mensen? Is dit wel voldoende doel? Mensen willen vaak dat dingen nuttig zijn. Is sneeuw een les voor mensen dat plezier hebben ook nuttig is? Of dat niet alles nuttig hoeft te zijn?
Mensen nemen zichzelf vaak zo serieus. Misschien kunnen we elkaar anekdotes vertellen over hoe mensen het zichzelf vaak zo moeilijk maken. Ben benieuwd wat de ervaringen zijn elders in de wereld.
Maar wat ik het allerliefste wil bespreken is mijn dilemma dat ik al zo lang ik mij kan herinneren heb. Ik weet alleen niet of ik het in de groep durf te gooien.
Al vanaf de eerste keer dat ik Sjanneke zag ben ik verliefd op haar. Ieder jaar neem ik mij voor dit tegen haar te zeggen, maar ieder jaar durf ik het weer niet. Ik weet niet wat mij weerhoudt, behalve dat zij zó prachtig is met haar rode hoedje en sjaal, haar parmantige oranje neusje en haar onweerstaanbare glimlach en gitzwarte ogen, dat ik steeds dichtklap. Ik vraag mij af wat zij van mij vindt. Zij zegt ook niets, misschien is zij ook wel verlegen of vindt ze mij helemaal niks.
Zo staan we daar al jaren en jaren stil, vlakbij elkaar. Zij in de ene tuin, ik in de andere. Zij staat altijd met haar gezicht wat schuin van mij afgewend zodat ik haar ongezien kan bekijken.
Soms heb ik alle moed bij elkaar verzameld, maar ben ik toch weer te laat, omdat wij weer langzaam verdwijnen door de zon.
Nog even en dan begint het overleg. De tijd maar even doden door uit te kijken naar Sjanneke. Tot nu toe moet ik haar missen, want de buren hebben haar nog niet gemaakt en ik mis haar echt heel erg!
Hé, daar zijn de buren. Ze hebben het rode mutsje en sjaaltje bij zich. Zal Sjanneke dan zo toch weer op haar plekje staan? Yes! De buren rollen twee grote sneeuwballen. Ik voel de kriebels in mijn ronde buik. Straks zie ik haar weer. Ik ga zo echt bespreken hoe ik haar mijn liefde kan betuigen. De andere mannen hebben vast goede ideeën.
De buren staan in mijn beeld zodat ik niet goed kan zien hoe ver ze gevorderd zijn. Nu pakken ze de sjaal en doen deze om haar nek, zetten het mutsje op haar hoofd en zetten een stap opzij om haar goed te bekijken.
Dan zie ik het. Ze hebben Sjanneke anders neergezet. Ze kijkt mij aan met haar wonderschone ogen en lieve lach. En ik, ik zeg “hoi” en zij zegt “hoi” en haar glimlach wordt groter en ik weet, dit jaar gaat het gebeuren.
Ik hoor de buren lachen en de vrouw zeggen “je had helemaal gelijk, Jan, zo is het veel beter!”
De online vergadering heb ik nog wel bijgewoond, maar ik kan niet veel navertellen over wat er besproken is. Iets over Corona, het milieu, het nut van sneeuw en gekke grollen van de mensen ofzo. De hulp van de mannen had ik niet meer nodig, dankzij de buren is mijn jarenlange wens uitgekomen.
Ik kan alleen maar kijken naar Sjanneke en om de zoveel tijd zegt zij “hoi” en ik zeg “hoi” en dat is perfect!
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.