Herfstlunch
Een onverwachte wending
|
Hier vind je de ingesproken versie van Herfstlunch =>
|
| ||
De deur gaat open van café Ven & Bos. Mijn hart staat even stil, maar het is nog niet mijn vader, Alec of mijn moeder, Caro, die binnenkomen. Zij hebben zoals ieder jaar op 7 oktober een lunchafspraak. Hetzelfde tafeltje bij het raam en altijd beide de, voor het café beroemde, paddenstoelensoep.
Hier in dit café hebben zij elkaar ontmoet.
Hier in dit café hebben zij elkaar ontmoet.
|
|
Beide net een wandeling door het bos achter de rug en drijfnat van de hoosbui die hen had overvallen, waren Alec en Caro het café binnen gerend. Alle tafels waren bezet door mensen die net als zij schuilden voor de regen. Alleen het tafeltje bij het raam, wat normaal gesproken één van de meest geliefde tafeltjes was, was nog vrij.
Alec en Caro waren tegelijkertijd bij het tafeltje aangekomen. Na wat heen en weer gesteggel dat de ander er wel mocht gaan zitten, besloten ze er allebei te gaan zitten. Toen ze ontdekten dat ze beide de paddenstoelensoep gingen bestellen kwamen ze tot de conclusie dat dit geen toeval meer was, maar voorbestemd dat zij elkaar die dag in dit café aan dit tafeltje zouden ontmoeten. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze besloten voortaan ieder jaar op 7 oktober terug te komen in dit café. |
De deur van het café gaat weer open. Ze kunnen nu ieder moment binnen komen. Ook dit keer zijn ze het niet. Deze mensen lopen richting het tafeltje bij het raam, maar zien dan het bordje gereserveerd en zoeken verder naar een ander tafeltje.
In tegenstelling tot de dag dat ze elkaar hebben leren kennen, schijnt vandaag de zon aan een strakblauwe hemel. Net als op de dag waarop alles veranderde voor mijn ouders.
In tegenstelling tot de dag dat ze elkaar hebben leren kennen, schijnt vandaag de zon aan een strakblauwe hemel. Net als op de dag waarop alles veranderde voor mijn ouders.
|
|
Alec en Caro hadden net als altijd op deze dag, afgesproken naar Café Ven & Bos te gaan, maar Caro had al weken het gevoel dat Alec ergens mee zat. Hij was kortaf en afwezig en die dag was hij vlak voor ze zouden vertrekken weg gegaan zonder uitleg, behalve dat hij haar zou zien in het café op het vaste tijdstip.
Caro was helemaal in de war gaan wandelen. Ze hoopte wat rust te kunnen vinden, maar haar gedachten bleven malen in haar hoofd. Ze snapte niet wat er aan de hand kon zijn. Zelfs de zon lukte het niet om haar spanning te verminderen. In het café bleek Alec al aan het tafeltje te zitten met een kop koffie. Alle alarmbellen gingen af bij Caro. Koffie? Geen paddenstoelensoep? Wat was er toch aan de hand. “Ga zitten Caro” zei Alec en pakte haar hand. “Wat doe je serieus? Wat is er aan de hand? Ga je mij eindelijk vertellen waar je al weken mee zit?” Een serveerster kwam naar hun tafeltje om de bestelling van Caro op te nemen. “Een thee graag.” Ook Caro had besloten geen soep te nemen. “Ik moet je wat vertellen” begon Alec. “Dat lijkt mij wel ja”. De woorden kwamen er bitser uit dan Caro bedoeld had. Alec liet haar hand los en begon zenuwachtig met het koffielepeltje te spelen. “Ik wil een vrouw zijn” gooide Alec er uit. “Wat?” “Ik wil een vrouw zijn.” “Een vrouw? Maar hoe, waarom, wat?” “Ik voel me al jaren, eigenlijk zolang ik mij kan herinneren, niet goed in mijn eigen lichaam. Zoals je weet kijk ik zelden in een spiegel. Dat ik mijn haren zo kort scheer is niet omdat ik kaal aan het worden ben, maar zodat ik niet in de spiegel hoef te kijken of het goed zit. Ik dacht dat als ik het negeerde het wel over zou gaan en toen ik jou ontmoette en we verliefd werden raakte ik daar echt van overtuigd. Maar het werkt niet. Ik kan het niet langer negeren. Ik ben informatie gaan zoeken op internet en heb gesprekken gehad met specialisten en ervaringsdeskundigen en ik ga het doen. Ik ga er alles aan doen om vrouw te worden.” Caro keek naar Alec, ze was met stomheid geslagen. “Zeg wat”. Allerlei beelden en gedachten gingen door haar hoofd. Ze wist echt niet wat ze er van moest denken, wat ze moest zeggen. Ze kon alleen maar naar hem kijken. Wat had ze gemist? Had ze het kunnen merken? Uiteindelijk was ze zonder iets te zeggen opgestaan en weggelopen. Alec verslagen achterlatend. |
De deur gaat weer open. Ik kijk op en zie een vrouw binnen komen. Nette jurk, krullend haar, hakken, lichte make-up. Alleen aan de lengte van de vrouw zou je kunnen zien dat ze iets mannelijks heeft. De transitie is heel goed geslaagd, mijn vader is een mooie vrouwelijke vrouw geworden.
|
|
Eenmaal thuis was Caro op de bank gaan zitten, wachtend op Alec. Uren hebben ze gepraat over hoe verder. Alec had geweten dat Caro een scheiding zou willen.
De scheiding was snel geregeld. Beiden wilden geen heibel. Caro had alleen één voorwaarde. Hun ontmoeting en de liefde die ze toen hadden gevoeld was echt en dat wilde ze niet vergeten. Haar voorwaarde was daarom dat ze elkaar net als de afgelopen jaren op 7 oktober zouden ontmoeten in café Ven & Bos en daar zoals altijd paddenstoelensoep zouden eten. Alec ging akkoord. |
Ik voel een koude windvlaag, nieuwe gasten. Nog niet mijn moeder. Ze is laat.
|
|
Drie maanden na de dag dat Alec zijn bekentenis had gedaan, deed Caro een zwangerschapstest. Ze wilde het niet geloven, maar ze was zwanger. Stond haar wereld nog niet genoeg op zijn kop? Wat moest ze doen? Ze had Alec al een maand niet gezien of gesproken. Ze kon dat niet aan. Haar grote liefde zien veranderen in iemand anders. Hem kwijt zijn terwijl hij er nog was. Die pijn was ondraaglijk. Hem nog zien of spreken haalde steeds de wond weer open.
En nu zou ze voor altijd met hem verbonden blijven door hun kind. Even dacht ze de zwangerschap te beëindigen, maar ze wilde al zolang ze zich kon herinneren kinderen. En dit kindje was, ondanks de huidige situatie, in liefde verwekt en zou met heel veel liefde geboren worden en opgroeien. Caro nam wel het drastische besluit om niets tegen Alec te zeggen. De pijn die het haar zou doen steeds met hem geconfronteerd te worden, zou te groot zijn. |
De deur gaat open, meerdere stemmen, dat kan mijn moeder niet zijn, zij komt alleen, maar achter de vreemden zie ik dat mijn moeder toch ook is binnengekomen. Ze loopt naar het tafeltje en naar mijn vader. Ze omhelzen elkaar hartelijk en als de serveerster bij hun tafel komt bestellen ze beide paddenstoelensoep.
Ik kijk naar hen. Mijn moeder die ik zo goed ken en waarvan ik, ondanks de botsingen die we regelmatig hebben, zoveel houd. En mijn vader, nog een onbekende voor mij, maar daar gaat vandaag een einde aan komen.
Ik kijk naar hen. Mijn moeder die ik zo goed ken en waarvan ik, ondanks de botsingen die we regelmatig hebben, zoveel houd. En mijn vader, nog een onbekende voor mij, maar daar gaat vandaag een einde aan komen.
|
|
Ik had foto’s nodig voor een opdracht van mijn school. Op zolder had ik dozen gevonden met foto’s van mijzelf als klein kind, maar ook van mijn moeder, als tiener en begin twintiger. Op veel foto’s van die leeftijd stond mijn moeder met een man. Ze leken verliefd. Achterop de foto’s stonden data. Enkele met een datum van het jaar voor mijn geboorte. Wie was die man? De man kwam mij vaag bekend voor.
Wanneer ik naar mijn vader vroeg reageerde mijn moeder altijd ontwijkend, maar dit keer zou ik blijven doorvragen. Ik nam de foto’s mee naar beneden en legde ze op de keukentafel neer. “Wat doen die foto’s hier?” was de eerste reactie van mijn moeder toen zij ze zag. “Wie is die man op deze foto’s?” “Die man? Gewoon een vriend.” “Mam, wie is die man, ik kan zien dat het niet gewoon een vriend is.” Mijn moeder begreep dat ik deze keer geen genoegen zou nemen met vage antwoorden. Tot laat in de avond hebben we zitten praten en vertelde mijn moeder dat de man op de foto’s mijn vader was en wat er gebeurd was. Ik was eerst heel boos, maar naarmate de dagen verstreken legde ik mij er bij neer dat het zo was gegaan zoals het was gegaan. |
Ik zie dat mijn ouders hun soep bijna op hebben. Tijd om te gaan doen wat ik van plan ben.
Er is in dit café een klein podium waar in het weekend regelmatig beginnende zangers en zangeressen optreden. Vandaag ben ik zo’n beginnende zangeres.
Ik loop het podium op en pak de microfoon.
“Goedemiddag dames en heren.”
Ik zie mijn moeder verbaasd mijn kant op kijken.
“Vandaag heb ik de eer om hier op dit podium te mogen zingen.”
Ook mijn vader kijkt nu om.
“Dit lied zing ik voor iemand die mij nog niet kent, maar ik hoop dat dit vandaag zal veranderen.”
Terwijl ik naar mijn vader kijk zeg ik “Het lied heet ‘papa’.”
En ik begin te zingen.
Er is in dit café een klein podium waar in het weekend regelmatig beginnende zangers en zangeressen optreden. Vandaag ben ik zo’n beginnende zangeres.
Ik loop het podium op en pak de microfoon.
“Goedemiddag dames en heren.”
Ik zie mijn moeder verbaasd mijn kant op kijken.
“Vandaag heb ik de eer om hier op dit podium te mogen zingen.”
Ook mijn vader kijkt nu om.
“Dit lied zing ik voor iemand die mij nog niet kent, maar ik hoop dat dit vandaag zal veranderen.”
Terwijl ik naar mijn vader kijk zeg ik “Het lied heet ‘papa’.”
En ik begin te zingen.
|
|
Heb ik dezelfde ogen?
En krijg ik jouw trekken om mijn mond? Soms ben ik driftig Ben jij soms ook driftig? Zullen wij onze rust samen vinden? Gaan we zitten naast elkaar? En zeggen we niet zoveel Voor alles wat jij doet Heb ik hetzelfde ritueel? Papa Lijk ik steeds meer op jou? |
Terwijl ik mijn lied zing zie ik dat mijn vader begrijpt wat hier gebeurd. Ik zie tranen in zijn ogen en ook bij mijn moeder, terwijl zij haar hand op zijn schouder legt. Ik dring mijn eigen tranen nog weg, anders kan ik niet verder zingen.
|
|
Heb ik dezelfde handen?
En krijg ik jouw rimpels in mijn huid? Jij hebt jouw ideeën Ik heb mijn ideeën En we zwerven in gedachten Komen we straks samen thuis? De waarheid die je zocht En die je hebt gevonden Ik zoek haar ook En niet tevergeefs Zolang ik leef Want papa, lijk ik steeds meer op jou? Geloof jij straks in mij? Dan geloof ik straks in jou Jij was eerst mijn pa Maar word jij straks mijn ma? Maar papa ik lijk steeds meer op jou. Maar mama ik houd straks echt van jou. |
Mijn vader staat op van zijn stoel en loopt mijn kant uit. Zij slaat haar armen om mij heen, kijkt mij aan en ik zie nu wat ik herkende in de foto’s die ik gevonden heb. Ik heb inderdaad dezelfde ogen.
|
|
(Met dank aan Stef Bos en zijn lied 'Papa')
|
De opdracht was: Elk jaar ontmoeten twee ex-geliefden elkaar om samen een paddenstoelensoepje te eten. Dit keer krijgt hun lunch een onverwachte wending.....
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.