Kat in de herfst
Een hedendaags sprookje
|
De opdracht was om het verhaal te beginnen met de volgende zin: “Het wordt een hete herfst”, zegt de jonkheer.
De kat kijkt lodderig naar hem op en ofschoon hij doorgaans diep nadenkt voordat hij iets zegt, dient hij het adellijk heerschap dit keer onmiddellijk van repliek. |
|
Hiernaast vind je de ingesproken versie van Kat in de herfst =>
|
| ||
“Het wordt een hete herfst”, zegt de jonkheer.
De kat, Barney, kijkt lodderig naar hem op en ofschoon hij doorgaans diep nadenkt voordat hij iets zegt, dient hij het adellijk heerschap dit keer onmiddellijk van repliek.
“Wat wilt u daarmee zeggen, jonkheer Johan? Ik weet dat u al heel lang achter jonkvrouw Alice aan zit, maar u denkt toch niet dat ze deze herfst toe gaat happen? Daar is zij veel te veel een echte jonkvrouw voor. Haalt u zich maar niets in uw hoofd, want ik zal daar persoonlijk een stokje voor steken!”
Johan schiet in de lach. “Jij? En wat denk jij, een gewone kasteelkat die de hele dag niets anders doet dan slapen, daaraan te doen?”
Als Barney niet een kat was geweest, was hij verschoten van kleur door deze onbeschaamde opmerking. Nu doet hij het enige dat hij kan doen. Met zijn hoofd fier omhoog, gestrekte stijve rug en op hoge poten draait hij zich om en gaat naar zijn favoriete plek in het kasteel, de kelder. Koel en rustig, tenminste als er geen muizen of ratten zitten.
Hij moet iets bedenken om te zorgen dat jonkvrouw Alice niet op de avances van jonkheer Johan in gaat. Dit heerschap is alleen uit op een hete herfst met Alice tussen de lakens en daar is zij veel te goed voor. Johan is echter een echte Don Juan, kan heel charmant, voorkomend en galant zijn. Precies waar menig vrouw voor valt.
De 19-jarige Alice logeert sinds drie maanden op het kasteel. Haar moeder is gestorven toen zij nog een klein kind was en haar vader, Bernard, is drie maanden geleden ineens verdwenen. Niemand weet waar hij is. Alice wist dat haar vader wat problemen had, maar daar wilde hij nooit over praten.
Gelukkig hebben vrienden van haar vader, de ouders van Johan, haar een veilige plek in hun kasteel aangeboden tot haar vader terug is.
Alice voelt zich op haar gemak in het kasteel. Het is luxer dan ze gewend is. De vrienden van haar vader, graaf Karel en gravin Marie, zijn heel aardig. Alleen Johan zorgt regelmatig voor ongemakkelijke momenten, met name als hij haar zogenaamd beleefd een handkus geeft of te lang in haar ogen kijkt. Ze mag dan nog jong zijn en weinig tot geen ervaring met mannen hebben, ze voelt wel degelijk wat zijn bedoeling is. De bedekte toespelingen laten haar vaak blozen. Ze probeert dan ook zoveel mogelijk te vermijden dat ze alleen is met hem, maar als ze heel eerlijk is voelt ze zich wel gevleid door zijn aandacht.
Ze heeft één vriend in het kasteel, tenminste als je dat een vriend kan noemen, namelijk de kat Barney. Hij is drie maanden geleden aan komen lopen bij het kasteel, zo goed als gelijk met het arriveren van Alice. Toeval?
Alice heeft het gevoel dat hij haar voortdurend in de gaten houdt, haar wil beschermen. Hij doet haar aan iemand denken, vooral zijn bruine kleur ogen, een vreemde kleur voor een kat, maar ze is er nog niet achter aan wie. Het is sowieso natuurlijk vreemd om te denken dat een kat op iemand zou kunnen lijken.
Barney ligt op de vensterbank in de salon. Alice zit in de stoel die dichtbij de vensterbank staat en leest een boek. Graaf Karel en gravin Marie zijn naar vrienden. De sfeer is ontspannen, precies zoals Barney het graag heeft.
Dan wordt de deur open gegooid, weg is de rust. Johan komt met grote stappen de salon binnen lopen. “Kom Alice, ik neem je mee.”
Terwijl Alice bij moet komen van de schrik van zijn onverwachte binnenkomst, pakt Johan haar ene hand, geeft er een kus op, neemt het boek uit haar ander hand en trekt haar overeind.
“Waar gaan we heen?” stamelt Alice en blijft dan staan. “Ik ga niet zomaar met je mee. Wat denk je wel niet. Ik wil gewoon Lezen.”
Goed zo, denkt Barney, geef maar flink tegengas. Hij is veel teveel verwend.
“Doe nou niet zo moeilijk. Ik heb een plannetje en je gaat het zeker leuk vinden.” Terwijl Johan dit zegt kijkt hij Alice eerst indringend aan en haalt dan zijn meest verleidelijke glimlach tevoorschijn.
Barney verwacht dat Alice blijft protesteren, maar tot zijn ergernis gaat Alice overstag. “Oke, ik ga met je mee.” Voordat Barney ze tegen kan houden zijn ze al verdwenen. Gelukkig hebben ze de deur open gelaten. Hij springt van de vensterbank en rent ze achterna. Helaas komt hij niet ver, want eer dat hij door de buitendeur kan, draait Johan zich om en met een grote grijns op zijn gezicht en een snelle, uitdagende knipoog naar Barney, sluit hij de deur.
Barney gaat naar de kelder. Hij moet echt iets doen om de vloek te verbreken en Johan tegen te houden.
Een jaar geleden, toen Barney nog Bernard was, zat hij in grote financiële problemen. Zo groot dat hij geen uitweg meer zag. Op een dag was hij een man tegen gekomen die had gezegd dat hij hem kon helpen. Bernard was zo wanhopig geweest dat hij alles wat hem uit de ellende zou kunnen halen aan wilde grijpen. “Ik leen u voldoende geld om uw schulden te betalen, maar als het u niet lukt om binnen een half jaar de lening aan mij terug te betalen, krijg ik uw dochter.” Natuurlijk had zijn gevoel gezegd dat hij het niet moest doen, want stel dat. Hij kon toch niet zijn dochter verkopen, maar zijn verstand had gezegd dat hij het wel moest doen. Waarschijnlijk zou het hem wel lukken om binnen een half jaar het geld bij elkaar te krijgen en anders … zo’n vaart zou het toch niet lopen?
Echter zo’n vaart liep het dus wel. Na een half jaar had Bernard nog maar de helft van de lening bij elkaar gespaard.
Exact op de laatste dag van de zesde maand stond de man bij Bernard op de stoep. Bernard herkende hem eerst bijna niet, want de vorige keer had de man er nog redelijk netjes uitgezien, wel een baard en wat eenvoudige kleren, maar nu was zijn baard lang en vlassig en zijn kleding armoedig en slonzig. Het enige dat hetzelfde was gebleven waren zijn pientere, felblauwe ogen.
Bernard had niet veel zin gehad om de man binnen te laten, maar hij kon hem moeilijk op de stoep laten staan. Eenmaal binnen was de man gelijk met de deur in huis gevallen. “Heeft u het geld?”
“Nog niet helemaal. Ik heb de helft. Je moet me nog een half jaar langer geven!”
“Dat is niet mogelijk” zei de man. “Haal uw dochter, ik neem haar nu gelijk mee. Het geld mag u houden.”
“Dat gaat toch niet?! Mijn dochter weet nergens van. Je kan haar niet zomaar meenemen!”
“Dat had u eerder moeten bedenken. Afspraak is afspraak!”
Bernard was op zijn knieën gevallen en had de man gesmeekt hem nog een half jaar te geven.
“Oke, ik geef u nog een half jaar, maar als u het geld dan nog niet heeft krijg ik uw dochter. Daarnaast geef ik u een mogelijkheid om onder het terugbetalen van de lening uit te komen. Ik wil dat uw dochter er zelf achter komt dat u de kat Barney bent, waarin ik u nu ga veranderen. U zal kunnen praten, maar u mag niets tegen haar zeggen. Als zij het niet binnen een half jaar door heeft zal uw dochter definitief de mijne zijn.
Wederom had Bernard ingestemd, want hij had geen andere uitweg gezien. Inmiddels zijn ze drie maanden verder. Barney heeft het idee dat Alice iets door begint te krijgen. Ze kijkt soms met een vragende, denkende blik naar hem. Hij moet er voor zorgen dat ze hem echt herkent voordat ze helemaal valt voor Johan.
Wat was kenmerkend aan hem als mens? Dan schiet het hem te binnen. Hij wordt altijd heel nerveus van vallende blaadjes in de herfst. En de blaadjes vallen nu volop. Zijn hersenen draaien op volle toeren om een plan te bedenken.
De volgende dag ziet Barney vanaf de vensterbank waar hij zit, dat het flink waait, maar het zonnetje schijnt ook. Alice zit weer op haar gebruikelijke stoel vlak bij de vensterbank. De zon laat met zijn stralen haar blonde haren schitteren. Barney doezelt wat weg tot hij zich ineens realiseert dat dit het perfecte moment is. Hij springt van de vensterbank en loopt miauwend naar Alice, neemt een stuk van haar rok tussen zijn tanden en trekt er aan.
“Wat wil je, Barney? Wil je dat ik met je mee ga? Hmmm… waarheen? Ik heb eigenlijk wel zin om naar buiten te gaan, bedoel je dat?”
Barney miauwt bevestigend en loopt naar de deur van de salon.
Alice haalt snel haar jas en wil naar buiten gaan als Johan net binnen komt.
“Waar ga je heen?”
“Naar buiten!”
“Met dit weer?”
“Ja de zon schijnt. Tot later!”
“Wacht, ik ga met je mee!”
Alice loopt echter de deur al uit, ze heeft geen zin om op hem te wachten. Barney glipt snel met haar mee. Alice zet er stevig de pas in, hij heeft moeite om haar bij te houden, maar hij ziet dat ze precies de goede kant op gaat.
Alice loopt richting het bos. Ze houdt van de verandering van de kleuren van de bladeren en het naar beneden dwarrelen waar ze op de grond een zacht bed vormen. Ze vindt het heerlijk om door de bladeren te schoppen of ze omhoog te gooien zodat ze nog een keer naar beneden dwarrelen. Dan herinnert zij zich hoe haar vader altijd bloednerveus wordt van dwarrelende blaadjes. Heel soms ging hij in de herfst met haar mee naar het bos, maar zodra ze onder de bomen liepen en de bladeren naar beneden kwamen kon haar vader zich niet inhouden en begon hij altijd rond te springen alsof hij met blote voeten op een hete vloer liep. Om hem te plagen gooide Alice dan vaak nog extra bladeren in de lucht.
Terwijl ze in gedachten haar vader rond ziet springen valt haar blik op Barney. Wat doet hij nou gek. Hij springt als een gek in het rond. Het lijkt alsof hij net als haar vader de vallende blaadjes probeert te ontwijken. Dan kijkt hij naar haar, ze ziet de ogen, haar vaders ogen, de vacht, precies de kleur van haar vaders haren. “Papa?” stamelt Alice. “Papa, ben jij dat?”
Een knal. Alice schrikt, zegt tegen zichzelf dat ze niet zo gek moet doen, maar dan…. Langzaam ziet ze hoe Barney verandert. De staart verdwijnt, de poten worden armen en benen…. Ze herkent haar vaders schoenen. “Papa?” stamelt Alice nogmaals.
Daar staat hij, haar vader. Ze kan het niet geloven. Bernard schudt zijn benen en armen los en loopt naar Alice toe.
“Het is gelukt” zegt hij als Alice zichzelf in zijn armen gooit. “Papa wat is er gebeurd?” Bernard neemt zijn dochter bij de hand. “Eerst bij die bladeren vandaan.”
Een eindje verderop ligt een omgevallen boom. Ze gaan zitten en haar vader vertelt wat er gebeurd is. Alice luistert zonder hem te onderbreken. Als Bernard klaar is met zijn verhaal lopen ze samen terug naar het kasteel, waar Karel en Marie weer terug blijken te zijn van hun afspraak.
Johan is in geen velden of wegen te bekennen.
Bernard vertelt zijn verhaal aan Karel en Marie, die uiteraard verbaasd en geschrokken reageren. Hij bedankt hen uit de grond van zijn hart voor hun goede zorgen voor Alice.
Ook Alice bedankt hen hartelijk.
“Ik kan mij voorstellen dat jullie zo snel mogelijk terug naar jullie eigen huis willen” zegt Marie.
Alice en Bernard kijken elkaar aan en beamen dat.
“Oke, dan zorg ik dat er over een uur een taxi klaar staat, maar lunch eerst nog met ons mee, want jullie hebben vast trek.”
Johan is nog steeds nergens te vinden als de taxi arriveert. Met een liefdevolle omhelzing nemen Klaas en Marie afscheid van Alice. Bernard drukt nog eens extra hun hand.
“Wacht niet te lang met een bezoek aan ons?”
“Zullen we snel doen” reageren Marie en Klaas.
“Doe de groeten aan Johan!”
Twee maanden en 29 dagen later
“Wil jij de deur open doen vader?” roept Alice als de bel gaat.
De bel gaat nog een keer. Het lijkt er op dat haar vader haar niet heeft gehoord, dus loopt Alice alsnog naar de deur toe. Tegelijkertijd komen Alice en haar vader bij de deur, hij had het blijkbaar toch wel gehoord.
Als haar vader de deur open doet ziet ze hem schrikken. Dan kijkt ze in de mooiste blauwe ogen en ziet ze de liefste glimlach die ze ooit gezien heeft en weet ze direct wie daar staat. Haar hart begint als een razende te kloppen, vlinders fladderen in haar buik en ze voelt haar wangen vuurrood worden.
“Wat doe jij hier?” hoort ze haar vader zeggen.
“Ik kom uw dochter halen.”
“Dat kan niet. Ik heb voldaan aan uw eis, Alice heeft op tijd ontdekt dat ik de kat was.”
“Klopt, maar toch kom ik haar halen, want wij zijn voor elkaar bestemd” en de man steekt zijn hand uit.
Bernard kijkt naar zijn dochter en ziet een blik in haar ogen die hij nog nooit heeft gezien. Hij ziet hoe zij haar hand in die van de man legt. “Ik moet echt gaan vader, ik kan niet anders.”
Bernard wil protesteren, maar beseft dat dit geen zin heeft.
Hij slaat zijn armen om Alice heen. “Ik weet het.”
Als hij zijn dochter en de man hand in hand weg ziet lopen en zij nog één keer omkijkt, roept hij ze nog na: “Heb een lang en gelukkig leven!!”
De kat, Barney, kijkt lodderig naar hem op en ofschoon hij doorgaans diep nadenkt voordat hij iets zegt, dient hij het adellijk heerschap dit keer onmiddellijk van repliek.
“Wat wilt u daarmee zeggen, jonkheer Johan? Ik weet dat u al heel lang achter jonkvrouw Alice aan zit, maar u denkt toch niet dat ze deze herfst toe gaat happen? Daar is zij veel te veel een echte jonkvrouw voor. Haalt u zich maar niets in uw hoofd, want ik zal daar persoonlijk een stokje voor steken!”
Johan schiet in de lach. “Jij? En wat denk jij, een gewone kasteelkat die de hele dag niets anders doet dan slapen, daaraan te doen?”
Als Barney niet een kat was geweest, was hij verschoten van kleur door deze onbeschaamde opmerking. Nu doet hij het enige dat hij kan doen. Met zijn hoofd fier omhoog, gestrekte stijve rug en op hoge poten draait hij zich om en gaat naar zijn favoriete plek in het kasteel, de kelder. Koel en rustig, tenminste als er geen muizen of ratten zitten.
Hij moet iets bedenken om te zorgen dat jonkvrouw Alice niet op de avances van jonkheer Johan in gaat. Dit heerschap is alleen uit op een hete herfst met Alice tussen de lakens en daar is zij veel te goed voor. Johan is echter een echte Don Juan, kan heel charmant, voorkomend en galant zijn. Precies waar menig vrouw voor valt.
De 19-jarige Alice logeert sinds drie maanden op het kasteel. Haar moeder is gestorven toen zij nog een klein kind was en haar vader, Bernard, is drie maanden geleden ineens verdwenen. Niemand weet waar hij is. Alice wist dat haar vader wat problemen had, maar daar wilde hij nooit over praten.
Gelukkig hebben vrienden van haar vader, de ouders van Johan, haar een veilige plek in hun kasteel aangeboden tot haar vader terug is.
Alice voelt zich op haar gemak in het kasteel. Het is luxer dan ze gewend is. De vrienden van haar vader, graaf Karel en gravin Marie, zijn heel aardig. Alleen Johan zorgt regelmatig voor ongemakkelijke momenten, met name als hij haar zogenaamd beleefd een handkus geeft of te lang in haar ogen kijkt. Ze mag dan nog jong zijn en weinig tot geen ervaring met mannen hebben, ze voelt wel degelijk wat zijn bedoeling is. De bedekte toespelingen laten haar vaak blozen. Ze probeert dan ook zoveel mogelijk te vermijden dat ze alleen is met hem, maar als ze heel eerlijk is voelt ze zich wel gevleid door zijn aandacht.
Ze heeft één vriend in het kasteel, tenminste als je dat een vriend kan noemen, namelijk de kat Barney. Hij is drie maanden geleden aan komen lopen bij het kasteel, zo goed als gelijk met het arriveren van Alice. Toeval?
Alice heeft het gevoel dat hij haar voortdurend in de gaten houdt, haar wil beschermen. Hij doet haar aan iemand denken, vooral zijn bruine kleur ogen, een vreemde kleur voor een kat, maar ze is er nog niet achter aan wie. Het is sowieso natuurlijk vreemd om te denken dat een kat op iemand zou kunnen lijken.
Barney ligt op de vensterbank in de salon. Alice zit in de stoel die dichtbij de vensterbank staat en leest een boek. Graaf Karel en gravin Marie zijn naar vrienden. De sfeer is ontspannen, precies zoals Barney het graag heeft.
Dan wordt de deur open gegooid, weg is de rust. Johan komt met grote stappen de salon binnen lopen. “Kom Alice, ik neem je mee.”
Terwijl Alice bij moet komen van de schrik van zijn onverwachte binnenkomst, pakt Johan haar ene hand, geeft er een kus op, neemt het boek uit haar ander hand en trekt haar overeind.
“Waar gaan we heen?” stamelt Alice en blijft dan staan. “Ik ga niet zomaar met je mee. Wat denk je wel niet. Ik wil gewoon Lezen.”
Goed zo, denkt Barney, geef maar flink tegengas. Hij is veel teveel verwend.
“Doe nou niet zo moeilijk. Ik heb een plannetje en je gaat het zeker leuk vinden.” Terwijl Johan dit zegt kijkt hij Alice eerst indringend aan en haalt dan zijn meest verleidelijke glimlach tevoorschijn.
Barney verwacht dat Alice blijft protesteren, maar tot zijn ergernis gaat Alice overstag. “Oke, ik ga met je mee.” Voordat Barney ze tegen kan houden zijn ze al verdwenen. Gelukkig hebben ze de deur open gelaten. Hij springt van de vensterbank en rent ze achterna. Helaas komt hij niet ver, want eer dat hij door de buitendeur kan, draait Johan zich om en met een grote grijns op zijn gezicht en een snelle, uitdagende knipoog naar Barney, sluit hij de deur.
Barney gaat naar de kelder. Hij moet echt iets doen om de vloek te verbreken en Johan tegen te houden.
Een jaar geleden, toen Barney nog Bernard was, zat hij in grote financiële problemen. Zo groot dat hij geen uitweg meer zag. Op een dag was hij een man tegen gekomen die had gezegd dat hij hem kon helpen. Bernard was zo wanhopig geweest dat hij alles wat hem uit de ellende zou kunnen halen aan wilde grijpen. “Ik leen u voldoende geld om uw schulden te betalen, maar als het u niet lukt om binnen een half jaar de lening aan mij terug te betalen, krijg ik uw dochter.” Natuurlijk had zijn gevoel gezegd dat hij het niet moest doen, want stel dat. Hij kon toch niet zijn dochter verkopen, maar zijn verstand had gezegd dat hij het wel moest doen. Waarschijnlijk zou het hem wel lukken om binnen een half jaar het geld bij elkaar te krijgen en anders … zo’n vaart zou het toch niet lopen?
Echter zo’n vaart liep het dus wel. Na een half jaar had Bernard nog maar de helft van de lening bij elkaar gespaard.
Exact op de laatste dag van de zesde maand stond de man bij Bernard op de stoep. Bernard herkende hem eerst bijna niet, want de vorige keer had de man er nog redelijk netjes uitgezien, wel een baard en wat eenvoudige kleren, maar nu was zijn baard lang en vlassig en zijn kleding armoedig en slonzig. Het enige dat hetzelfde was gebleven waren zijn pientere, felblauwe ogen.
Bernard had niet veel zin gehad om de man binnen te laten, maar hij kon hem moeilijk op de stoep laten staan. Eenmaal binnen was de man gelijk met de deur in huis gevallen. “Heeft u het geld?”
“Nog niet helemaal. Ik heb de helft. Je moet me nog een half jaar langer geven!”
“Dat is niet mogelijk” zei de man. “Haal uw dochter, ik neem haar nu gelijk mee. Het geld mag u houden.”
“Dat gaat toch niet?! Mijn dochter weet nergens van. Je kan haar niet zomaar meenemen!”
“Dat had u eerder moeten bedenken. Afspraak is afspraak!”
Bernard was op zijn knieën gevallen en had de man gesmeekt hem nog een half jaar te geven.
“Oke, ik geef u nog een half jaar, maar als u het geld dan nog niet heeft krijg ik uw dochter. Daarnaast geef ik u een mogelijkheid om onder het terugbetalen van de lening uit te komen. Ik wil dat uw dochter er zelf achter komt dat u de kat Barney bent, waarin ik u nu ga veranderen. U zal kunnen praten, maar u mag niets tegen haar zeggen. Als zij het niet binnen een half jaar door heeft zal uw dochter definitief de mijne zijn.
Wederom had Bernard ingestemd, want hij had geen andere uitweg gezien. Inmiddels zijn ze drie maanden verder. Barney heeft het idee dat Alice iets door begint te krijgen. Ze kijkt soms met een vragende, denkende blik naar hem. Hij moet er voor zorgen dat ze hem echt herkent voordat ze helemaal valt voor Johan.
Wat was kenmerkend aan hem als mens? Dan schiet het hem te binnen. Hij wordt altijd heel nerveus van vallende blaadjes in de herfst. En de blaadjes vallen nu volop. Zijn hersenen draaien op volle toeren om een plan te bedenken.
De volgende dag ziet Barney vanaf de vensterbank waar hij zit, dat het flink waait, maar het zonnetje schijnt ook. Alice zit weer op haar gebruikelijke stoel vlak bij de vensterbank. De zon laat met zijn stralen haar blonde haren schitteren. Barney doezelt wat weg tot hij zich ineens realiseert dat dit het perfecte moment is. Hij springt van de vensterbank en loopt miauwend naar Alice, neemt een stuk van haar rok tussen zijn tanden en trekt er aan.
“Wat wil je, Barney? Wil je dat ik met je mee ga? Hmmm… waarheen? Ik heb eigenlijk wel zin om naar buiten te gaan, bedoel je dat?”
Barney miauwt bevestigend en loopt naar de deur van de salon.
Alice haalt snel haar jas en wil naar buiten gaan als Johan net binnen komt.
“Waar ga je heen?”
“Naar buiten!”
“Met dit weer?”
“Ja de zon schijnt. Tot later!”
“Wacht, ik ga met je mee!”
Alice loopt echter de deur al uit, ze heeft geen zin om op hem te wachten. Barney glipt snel met haar mee. Alice zet er stevig de pas in, hij heeft moeite om haar bij te houden, maar hij ziet dat ze precies de goede kant op gaat.
Alice loopt richting het bos. Ze houdt van de verandering van de kleuren van de bladeren en het naar beneden dwarrelen waar ze op de grond een zacht bed vormen. Ze vindt het heerlijk om door de bladeren te schoppen of ze omhoog te gooien zodat ze nog een keer naar beneden dwarrelen. Dan herinnert zij zich hoe haar vader altijd bloednerveus wordt van dwarrelende blaadjes. Heel soms ging hij in de herfst met haar mee naar het bos, maar zodra ze onder de bomen liepen en de bladeren naar beneden kwamen kon haar vader zich niet inhouden en begon hij altijd rond te springen alsof hij met blote voeten op een hete vloer liep. Om hem te plagen gooide Alice dan vaak nog extra bladeren in de lucht.
Terwijl ze in gedachten haar vader rond ziet springen valt haar blik op Barney. Wat doet hij nou gek. Hij springt als een gek in het rond. Het lijkt alsof hij net als haar vader de vallende blaadjes probeert te ontwijken. Dan kijkt hij naar haar, ze ziet de ogen, haar vaders ogen, de vacht, precies de kleur van haar vaders haren. “Papa?” stamelt Alice. “Papa, ben jij dat?”
Een knal. Alice schrikt, zegt tegen zichzelf dat ze niet zo gek moet doen, maar dan…. Langzaam ziet ze hoe Barney verandert. De staart verdwijnt, de poten worden armen en benen…. Ze herkent haar vaders schoenen. “Papa?” stamelt Alice nogmaals.
Daar staat hij, haar vader. Ze kan het niet geloven. Bernard schudt zijn benen en armen los en loopt naar Alice toe.
“Het is gelukt” zegt hij als Alice zichzelf in zijn armen gooit. “Papa wat is er gebeurd?” Bernard neemt zijn dochter bij de hand. “Eerst bij die bladeren vandaan.”
Een eindje verderop ligt een omgevallen boom. Ze gaan zitten en haar vader vertelt wat er gebeurd is. Alice luistert zonder hem te onderbreken. Als Bernard klaar is met zijn verhaal lopen ze samen terug naar het kasteel, waar Karel en Marie weer terug blijken te zijn van hun afspraak.
Johan is in geen velden of wegen te bekennen.
Bernard vertelt zijn verhaal aan Karel en Marie, die uiteraard verbaasd en geschrokken reageren. Hij bedankt hen uit de grond van zijn hart voor hun goede zorgen voor Alice.
Ook Alice bedankt hen hartelijk.
“Ik kan mij voorstellen dat jullie zo snel mogelijk terug naar jullie eigen huis willen” zegt Marie.
Alice en Bernard kijken elkaar aan en beamen dat.
“Oke, dan zorg ik dat er over een uur een taxi klaar staat, maar lunch eerst nog met ons mee, want jullie hebben vast trek.”
Johan is nog steeds nergens te vinden als de taxi arriveert. Met een liefdevolle omhelzing nemen Klaas en Marie afscheid van Alice. Bernard drukt nog eens extra hun hand.
“Wacht niet te lang met een bezoek aan ons?”
“Zullen we snel doen” reageren Marie en Klaas.
“Doe de groeten aan Johan!”
Twee maanden en 29 dagen later
“Wil jij de deur open doen vader?” roept Alice als de bel gaat.
De bel gaat nog een keer. Het lijkt er op dat haar vader haar niet heeft gehoord, dus loopt Alice alsnog naar de deur toe. Tegelijkertijd komen Alice en haar vader bij de deur, hij had het blijkbaar toch wel gehoord.
Als haar vader de deur open doet ziet ze hem schrikken. Dan kijkt ze in de mooiste blauwe ogen en ziet ze de liefste glimlach die ze ooit gezien heeft en weet ze direct wie daar staat. Haar hart begint als een razende te kloppen, vlinders fladderen in haar buik en ze voelt haar wangen vuurrood worden.
“Wat doe jij hier?” hoort ze haar vader zeggen.
“Ik kom uw dochter halen.”
“Dat kan niet. Ik heb voldaan aan uw eis, Alice heeft op tijd ontdekt dat ik de kat was.”
“Klopt, maar toch kom ik haar halen, want wij zijn voor elkaar bestemd” en de man steekt zijn hand uit.
Bernard kijkt naar zijn dochter en ziet een blik in haar ogen die hij nog nooit heeft gezien. Hij ziet hoe zij haar hand in die van de man legt. “Ik moet echt gaan vader, ik kan niet anders.”
Bernard wil protesteren, maar beseft dat dit geen zin heeft.
Hij slaat zijn armen om Alice heen. “Ik weet het.”
Als hij zijn dochter en de man hand in hand weg ziet lopen en zij nog één keer omkijkt, roept hij ze nog na: “Heb een lang en gelukkig leven!!”
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.