De Dinsdagmiddagman
|
De schrijfopdracht was om een verhaal te schrijven over 'De Dinsdagmiddagman' Hieronder het resultaat in geschreven en ingesproken versie.
|
|
Hiernaast vind je de ingesproken versie van De Dinsdagmiddagman =>
|
| ||
Judy zit er weer helemaal klaar voor. Dit keer heeft ze meer moeite gedaan dan anders, ook al kijkt hij nooit. Ze heeft haar mooiste jurk aangetrokken en een beetje make-up op gedaan. Ze mag dan 77 zijn en er normaal geen waarde aan hechten, maar vandaag voelt anders. Ze merkte het al bij het wakker worden. Zelfs de verpleegkundige, die sinds het ongeluk iedere ochtend komt om haar te helpen met opstaan en aankleden, had, in tegenstelling tot anders, een goede bui. En Judy zelf? Een licht gevoel in haar buik. Een gevoel van verwachting.
Zoals elke middag zit ze voor het raam van haar gezellige woonkamer. Zodra je de kamer binnenkomt voel je warmte, maar tegelijkertijd voel je ook iets afstandelijks.
Boven de haard hangt haar grootste trots. Het door haarzelf gemaakte schilderij van de zee. Hij brengt haar steeds weer terug naar de dag waarop ze hem maakte. De dag die zo bijzonder afliep.
Een eenzaam leeg vogelkooitje staat op het tafeltje naast de stoel bij het raam. 10 jaar geleden kreeg Judy een kanariepietje van haar grote liefde. Helaas stierf hij 9 jaar geleden plotseling. Het vrolijke gefluit van haar kanariepietje heeft haar mede door de periode van rouw heen geholpen. 1,5 week gelden is híj echter overleden. Ze kan nog niet aan de stilte wennen. De stilte versterkt haar eenzame gevoel. Zeker nu ze al zo lang aan huis gekluisterd is.
Ze kijkt naar buiten en ziet in de ruiten van het huis aan de overkant haar geliefde knusse huis weerspiegelt.
Een koolmeesje zit op de vensterbank en kijkt naar binnen alsof het wil zeggen “kijk naar mij, kom naar buiten”.
Het is maart, de eerste zonnestralen van het jaar schijnen naar binnen. Ze voelt de warmte, maar van binnen blijft het koud.
Aan de overkant ziet ze de oude eikenboom. De knoppen zijn een voorbode van haar favoriete seizoen, de lente. Dit jaar kan ze er echter niet van genieten.
Het enige dat het uitzicht verpest is de dichte schutting om de eikenboom dat sinds een paar maanden om de eikenboom staat. Waarom? Judy heeft geen idee?
Vandaag is het dinsdag. De dag waarop hij ’s middags langs loopt. De man. Lang, gedistingeerd, licht getinte huid, rustige uitstraling, netjes gekleed en ongeveer haar leeftijd schat ze. Zijn hond, een boxer, springt altijd speels om hem heen. Regelmatig kijkt hij naar de man omhoog met zo’n trouwe, vragende blik die honden zo vaak kunnen hebben. Ze houdt van die blik.
Iedere dinsdagmiddag lopen ze langs aan de overkant van de straat. Ze stoppen bij de eikenboom en doen daar iets. Judy kan niet zien wat ze doen, omdat het hek er voor staat. Zij kijkt naar hen. De man loopt verder zonder te kijken. De hond kijkt wel altijd even in haar richting voordat hij achter zijn baas aan gaat.
Zoals elke middag zit ze voor het raam van haar gezellige woonkamer. Zodra je de kamer binnenkomt voel je warmte, maar tegelijkertijd voel je ook iets afstandelijks.
Boven de haard hangt haar grootste trots. Het door haarzelf gemaakte schilderij van de zee. Hij brengt haar steeds weer terug naar de dag waarop ze hem maakte. De dag die zo bijzonder afliep.
Een eenzaam leeg vogelkooitje staat op het tafeltje naast de stoel bij het raam. 10 jaar geleden kreeg Judy een kanariepietje van haar grote liefde. Helaas stierf hij 9 jaar geleden plotseling. Het vrolijke gefluit van haar kanariepietje heeft haar mede door de periode van rouw heen geholpen. 1,5 week gelden is híj echter overleden. Ze kan nog niet aan de stilte wennen. De stilte versterkt haar eenzame gevoel. Zeker nu ze al zo lang aan huis gekluisterd is.
Ze kijkt naar buiten en ziet in de ruiten van het huis aan de overkant haar geliefde knusse huis weerspiegelt.
Een koolmeesje zit op de vensterbank en kijkt naar binnen alsof het wil zeggen “kijk naar mij, kom naar buiten”.
Het is maart, de eerste zonnestralen van het jaar schijnen naar binnen. Ze voelt de warmte, maar van binnen blijft het koud.
Aan de overkant ziet ze de oude eikenboom. De knoppen zijn een voorbode van haar favoriete seizoen, de lente. Dit jaar kan ze er echter niet van genieten.
Het enige dat het uitzicht verpest is de dichte schutting om de eikenboom dat sinds een paar maanden om de eikenboom staat. Waarom? Judy heeft geen idee?
Vandaag is het dinsdag. De dag waarop hij ’s middags langs loopt. De man. Lang, gedistingeerd, licht getinte huid, rustige uitstraling, netjes gekleed en ongeveer haar leeftijd schat ze. Zijn hond, een boxer, springt altijd speels om hem heen. Regelmatig kijkt hij naar de man omhoog met zo’n trouwe, vragende blik die honden zo vaak kunnen hebben. Ze houdt van die blik.
Iedere dinsdagmiddag lopen ze langs aan de overkant van de straat. Ze stoppen bij de eikenboom en doen daar iets. Judy kan niet zien wat ze doen, omdat het hek er voor staat. Zij kijkt naar hen. De man loopt verder zonder te kijken. De hond kijkt wel altijd even in haar richting voordat hij achter zijn baas aan gaat.
Wat zou ze graag gaan kijken achter het hek, maar dat gaat niet. 4 maanden geleden heeft ze een ongeluk gehad, waardoor ze niet meer alleen naar buiten kan en dus afhankelijk is van anderen. Ze geneert zich voor haar nieuwsgierigheid en durft niet te vragen of ze met haar naar de overkant willen gaan, omdat ze wil zien wat er achter het hek is. Dus blijft ze in het ongewisse.
De thee staat klaar. Het is 15.00 uur. Hij is er nog niet. Hij zal toch wel komen? Ook al weet hij niet van haar bestaan, voor Judy zijn hij en zijn vrolijke hond hét lichtpuntje in de week. Het is 15.10 uur, nog geen man en geen hond. Ze voelt de spanning in haar lichaam toenemen. Het is een andere spanning dan die van die ochtend. Dat was een hoopvolle spanning, alsof er iets bijzonders zou gebeuren. Nu? Nu voelt ze een spanning van teleurstelling. Ze voelt tranen opkomen, maar verdringt ze zoals altijd, te bang dat ze niet meer kan stoppen met huilen. Dit keer lukt het echter niet om ze tegen te houden, tranen van verdriet die te lang zijn weggedrukt. Het verdriet over haar verleden, het ongeluk, haar overleden kanariepietje, de eenzaamheid.
Het koolmeesje op de vensterbank is weer terug, nadat het even was weggevlogen. Ondanks alles verschijnt er door haar tranen heen een glimlach op haar gezicht.
Ze kijkt en daar ziet ze om de hoek de hond. Nog speelser dan anders, de man heeft moeite hem bij zich te houden. De hond kijkt naar Judy, ja echt, hij ziet haar. Ze moet tegelijkertijd huilen en lachen.
Dan stopt de man bij de boom. Wat doet hij? Hij haalt 1 voor 1 stukken schutting weg, tot er nog 1 overblijft die precies het zicht voor Judy wegneemt.
De hond blijft om de man heen springen. Dan haalt de man het laatste stuk schutting weg. Ineens verschijnen allemaal lentebloemen in alle kleuren, geel, rood, paars. Judy kan het niet geloven zo mooi is het. Hoe kan dit? Zal hij…? Ze kijkt naar hem en lacht en hij… hij kijkt terug en lacht.
De thee staat klaar. Het is 15.00 uur. Hij is er nog niet. Hij zal toch wel komen? Ook al weet hij niet van haar bestaan, voor Judy zijn hij en zijn vrolijke hond hét lichtpuntje in de week. Het is 15.10 uur, nog geen man en geen hond. Ze voelt de spanning in haar lichaam toenemen. Het is een andere spanning dan die van die ochtend. Dat was een hoopvolle spanning, alsof er iets bijzonders zou gebeuren. Nu? Nu voelt ze een spanning van teleurstelling. Ze voelt tranen opkomen, maar verdringt ze zoals altijd, te bang dat ze niet meer kan stoppen met huilen. Dit keer lukt het echter niet om ze tegen te houden, tranen van verdriet die te lang zijn weggedrukt. Het verdriet over haar verleden, het ongeluk, haar overleden kanariepietje, de eenzaamheid.
Het koolmeesje op de vensterbank is weer terug, nadat het even was weggevlogen. Ondanks alles verschijnt er door haar tranen heen een glimlach op haar gezicht.
Ze kijkt en daar ziet ze om de hoek de hond. Nog speelser dan anders, de man heeft moeite hem bij zich te houden. De hond kijkt naar Judy, ja echt, hij ziet haar. Ze moet tegelijkertijd huilen en lachen.
Dan stopt de man bij de boom. Wat doet hij? Hij haalt 1 voor 1 stukken schutting weg, tot er nog 1 overblijft die precies het zicht voor Judy wegneemt.
De hond blijft om de man heen springen. Dan haalt de man het laatste stuk schutting weg. Ineens verschijnen allemaal lentebloemen in alle kleuren, geel, rood, paars. Judy kan het niet geloven zo mooi is het. Hoe kan dit? Zal hij…? Ze kijkt naar hem en lacht en hij… hij kijkt terug en lacht.
