Het fietsenmysterie
Een 'waargebeurd' verhaal
Deze 3 fietsen staan al vanaf begin juli 2020 tot in ieder geval nu (juli 2021) bij station Breukelen. Vanaf een paar weken nadat deze fietsen er nog steeds stonden bleef het mysterie van wie deze fietsen zouden zijn en wat er met de eigenaren is gebeurd mij bezig houden. Ik heb een aantal keren op facebook een oproep gedaan, maar geen reactie.
Het leek mij een interessant onderwerp voor onze korte-verhalen-schrijfclub, dus voorgelegd aan Lyda de 'leider' van de club (zie https://www.hetsprookjescafe.nl/) . Hierbij mijn versie van wat ik denk dat er gebeurd is.
Het leek mij een interessant onderwerp voor onze korte-verhalen-schrijfclub, dus voorgelegd aan Lyda de 'leider' van de club (zie https://www.hetsprookjescafe.nl/) . Hierbij mijn versie van wat ik denk dat er gebeurd is.
|
Hier vind je de ingesproken versie van Het fietsenmysterie =>
|
| ||
| |||
| |||
3 juli 2020
Het is mooi weer vandaag dus ik besluit op de fiets naar het station in Breukelen te gaan. Het is een kort ritje, maar net lekker zo ’s ochtends vroeg om 7.00 uur. Inmiddels heb ik daar zo mijn vaste plek waar ik mijn fiets neerzet en zo zijn er meer heb ik gezien. Veel mensen houden van een bepaalde manier van vastigheid, kijk maar naar workshops, vergaderingen enzo waar mensen steeds weer op dezelfde plek gaan zitten en dit blijkt dus ook voor waar je je fiets neerzet.
Als ik de fietsenstalling nader zie ik drie bijzondere, identieke, sportieve, blauwgrijze fietsen staan, aan elkaar vastgemaakt met een fietsketting. Zulke fietsen heb ik nog nooit gezien.
Als ik ’s middags terug kom staan ze er nog. Blijkbaar een lekkere, lange dag naar Amsterdam ofzo.
De zon schijnt dus ik geniet van het ritje naar huis.
6 juli 2020
De fietsen staan er nog steeds. Een weekendje weg? Zou kunnen!
24 juli 2020
Nog steeds staan de fietsen er. Misschien zijn ze op vakantie.
7 augustus 2020
Ze staan er nu al ruim een maand. Toch wel gek. Zou er iets aan de hand zijn?
25 september 2020
Het wordt toch wel heel vreemd nu. Toch eens een berichtje op Facebook zetten, wie weet. Helaas geen reactie. Mijn bereik is via Facebook ook niet zo ver denk ik.
Als ik er met mensen over heb reageren ze niet geïnteresseerd of nieuwsgierig, maar mij blijven ze echter intrigeren.
Wel een leuk onderwerp voor een verhaal.
26 mei 2021
De fietsen blijven maar staan. Inmiddels al bijna een jaar. In de afgelopen periode nog een keer een poging via Facebook gedaan, maar geen reactie.
Foto gestuurd naar Lyda, van de 'schrijfclub' want het blijft naar mijn idee een leuk mysterie om over te schrijven en ik ben benieuwd wat anderen hiervan zouden maken en ik kwam er zelf niet aan toe om het verhaal te schrijven. Naar aanleiding van een opdracht zou dit vast wel lukken.
Nu is het zover. Ik ga er voor zitten. Van alles schiet er door mijn hoofd, maar niets lijkt te kloppen. Zou een rechercheur zich ook zo voelen als het niet lukt een zaak op te lossen?
Toekomst, datum onbekend
Dan wordt na ongeveer een jaar het mysterie opgelost, want Lyda besluit na overleg met de schrijvers de verhalen op haar site te zetten.
Via via is ook Stig Svensson bekend geraakt met de site van Lyda. Hij ziet de foto van de fietsen, een glimp van herkenning komt naar boven. Langzamerhand komen er meer beelden en herinneringen naar boven die hij vergeten was.
//////\\\\\\ //////\\\\\\ //////\\\\\\
Het verhaal
“Alles klaar? Dan kunnen we gaan!” Ragnar Sørensen doet de deur achter zich dicht. Hij en zijn vrienden, Tarik Karlsson en Stig Svensson, lopen naar hun identieke fietsen die ze speciaal hebben gekocht voor de lange rit die ze voor de boeg hebben. De bedoeling is dat ze het komende jaar op de fiets Europa gaan verkennen. Ze hebben alledrie net hun opleiding die ze gevolgd hebben in Karesuando, afgerond en besloten een tussenjaar te nemen voordat ze zich gaan storten op een werkzaam leven.
Ze kennen elkaar al sinds hun kindertijd, toen ze nog in Maunu woonden, een heel klein plaatsje helemaal bovenin Zweden. Hun ouders wonen daar nog steeds.
De vrienden hebben min of meer een route door Europa gepland aan de hand van fietslandkaarten. Ze beginnen in Finland, vandaar door naar Estland, Letland, Litouwen, Polen, Duitsland door naar Nederland, Belgie, Frankrijk enz.
De rit tot en met Duitsland gaat voorspoedig. Ze zien veel mooie natuur en snuiven af en toe wat cultuur op in de grotere steden die ze tegenkomen, maar hun voorkeur gaat uit naar de natuur.
Na een paar maanden, het is inmiddels begin juli 2020, zijn ze in Nederland aangekomen. Na een overnachting bij een Bed & Breakfast in Kockengen willen ze een dagje Amsterdam gaan doen. Ze hebben onderweg al veel verhalen gehoord over Amsterdam en zijn heel nieuwsgierig geworden naar deze stad.
’s Ochtends vroeg stappen ze op de fiets naar station Breukelen, want het lijkt ze handiger om met de trein naar Amsterdam te gaan.
Onderweg in de trein kijken ze hun ogen uit. Ondanks alles wat ze al onderweg gezien hebben, zijn ze toch steeds weer verrast door wat ze nu zien. Alle landen zijn allemaal zo verschillend qua natuur en cultuur. Ze genieten echt volop. Ze moeten wel wennen aan de drukte in de steden, want die zijn ze echt niet gewend. Zelfs Karesuando waar ze gestudeerd hebben lijkt een gehucht vergeleken bij de grote steden die ze hebben gezien.
Op Amsterdam Centraal aangekomen raken ze eerst wat verward. Wat een drukte, welke kant moeten ze op? Van de eigenaren van de Bed & Breakfast hebben ze wat tips en een kaart van Amsterdam gekregen. Gelukkig spreken ze wel redelijk Engels, waardoor ze na het vragen van de weg, het station uitkomen richting het Centrum.
Buiten het station blijven ze even staan om zich te oriënteren op de kaart en op waar ze als eerste naar toe zullen gaan. Ze besluiten een taxi te nemen naar één van de plekken die ze in ieder geval willen zien en die wat verder weg ligt. Ze houden een taxi aan, gooien hun rugzakken achterin de kofferbak en stappen in. Ze geven door waar ze heen willen en geven aan dat ze het niet erg vinden als de chauffeur een toeristische route rijdt naar waar ze heen willen.
“Vilken stad va? Vackra byggnader, trevliga i 1 dag, men jag börjar uppskatta lugnet i Maunu och Karesuando mer och mer”* zegt Stig. Tarik en Ragnar beamen dat.
Dan begint de taxi ineens te haperen. Ze zien de chauffeur schrikken. Op dat moment komt er een steekvlam onder de motorkap vandaan. Een klap en de auto vat vlam. Stig die achterin aan de buitenkant zit wordt door de klap via de deur die opengeschoten is naar buiten geworpen. Hij komt keihard met zijn hoofd op de straat terecht en blijft daar bewusteloos liggen. Tarik, Ragnar en de chauffeur kunnen helaas niet ontkomen aan de vlammen die de auto direct opslokken. Het is echt een kwestie van seconden voordat de auto helemaal vlam heeft gevat. Omstanders doen nog een reddingspoging, maar de vlammen zijn al te ver in de auto doorgedrongen. Eén van de omstanders is wel zo slim om 112 te bellen. Binnen 10 minuten arriveert de brandweer, politie en ambulance.
Stig wordt zo snel mogelijk met de ambulance naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis gebracht. Hij leeft nog wel, maar zijn leven hangt aan een zijden draadje. De brandwonden zijn vreselijk, met name zijn gezicht is ernstig verbrandt. Na overleg wordt hij overgebracht naar het brandwondencentrum van Beverwijk. Hier houden ze hem de eerste weken in coma zodat zijn lichaam de tijd krijgt om te herstellen.
Langzamerhand verminderen ze de pijnstillers en slaapmiddelen die hij krijgt met de bedoeling dat hij uit zijn coma zal ontwaken. De vraag is of dit gaat lukken. De artsen en verpleging hebben hem de naam Carl gegeven, omdat niet bekend is hoe hij echt heet. Bij de brand is ook alle bagage verbrand inclusief identiteitsbewijzen van de drie inzittenden. Het is dan ook nog steeds een mysterie wie de drie mannelijke inzittenden waren. De politie heeft wel een allert uitgestuurd met de vraag of er ergens 3 mannen vermist werden, maar daar is tot nu geen reactie op gekomen. De chauffeur is overgedragen aan zijn familie (het kenteken van de taxi was nog wel te herkennen).
Tarik en Ragnar zijn na 1,5 week begraven op de begraafplaats in Amsterdam.
//////\\\\\\
16 augustus 2020
Alles doet zeer. Stig probeert zijn ogen te openen, maar merkt dat dit maar met moeite lukt. Als hij ze voor zijn gevoel eindelijk open heeft, kijkt hij om zich heen. Hij ziet alleen maar wit. Witte muren, witte kasten, witte lakens. Waar is hij? Wat doet hij hier? De deur van de ruimte waar hij ligt gaat open en er komt een vrouw binnen in witte kleren. Verpleegkundigekleren. Hij wil rechtop gaan zitten, maar alles doet pijn als hij zich beweegt.
“Blijft u maar liggen” zegt de vrouw die de kamer binnen is gekomen. Zij loopt naar hem toe en stelt zich voor als Sophie, Verpleegkundige. “Hoe gaat het met u?” Stig wil antwoord geven, maar er komen geen woorden uit zijn mond. “Doet u maar rustig aan. U vraagt zich waarschijnlijk af waar u bent. U bent in het ziekenhuis in Amsterdam.” Stig kijkt de verpleegkundige met grote, vragende ogen aan. “Ik ga de arts halen, die kan u meer vertellen.” Sophie loopt de kamer uit. Stig voelt paniek opkomen. Wat zei die vrouw, hij verstond er helemaal niets van. Even later gaat de deur weer open en komt de verpleegkundige samen met een andere vrouw, ook in het wit, de kamer in.
“Goedendag meneer, ik ben Marijn, uw arts. Hoe gaat het met u?”
Stig kijkt naar de vrouw die een taal spreekt die hij niet begrijpt. Marijn ziet de verwarring in de ogen van Stig en herhaalt de woorden in het engels “Hello, I’m Marijn, you’re docter. How are you?”.
Deze woorden herkent Stig wel. Het is nog steeds lastig om te praten, hij heeft zo’n droge mond. Het lijkt of de verpleegkundige zijn gedachten kan lezen, want ze pakt een bekertje water en helpt hem om te drinken.
“Where am I? What am I doing here?”
“You’re in the hospital in Amsterdam. You had an accident” antwoord Marijn.**
Ze ziet dat Stig wil gaan zitten, maar duwt hem voorzichtig terug op de matras.
“U kunt beter nog even blijven liggen. Uw lichaam moet eerst nog verder herstellen. U heeft een aantal weken in coma gelegen. Ik laat u nu even over aan de zorg van de verpleegkundige en kom later terug.”
Marijn kijkt nog even of Stig haar heeft begrepen en loopt dan de kamer uit. Sophie geeft Stig nog wat water te drinken en loopt dan ook de kamer uit.
Stig staart voor zich uit. Wat is er gebeurd? Hij probeert het zich te herinneren, maar er komt niets. Niet van het ongeluk, maar ook niet van daarvoor. Waar komt hij vandaan, wie is hij. Het is compleet blanco. Hij voelt weer paniek opkomen, alles begint te trillen en zijn ademhaling raakt van slag.
Blijkbaar is er een monitor in de kamer, want even later komt Sophie weer naar binnen, ze heeft op de monitor gezien wat er gebeurde.
“Rustig maar, rustig maar. Alles komt goed.”
Langzaam wordt Stig rustiger. Ze geeft hem nog wat te drinken waar ze een oxazepam in heeft gedaan zodat zijn gespannenheid zal verminderen.
“Zal ik even bij u blijven zitten?”
Stig knikt van ja.
“Kunt u vertellen wat er gebeurd is?” Vraagt Stig.
“Ik weet niet of dit het goede moment is om dat te vertellen. Stress is niet goed voor u.”
Na aandringen van Stig vertelt Sophie in het kort hoe hij in het ziekenhuis terecht is gekomen.
“U heeft een ongeluk gehad. U zat in een taxi in Amsterdam. Deze taxi is in de brand gevlogen. U bent door een klap uit de taxi geworpen en met uw hoofd hard op de grond terecht gekomen. U heeft ook behoorlijk ernstige brand-wonden opgelopen. Wij hebben u een aantal weken in coma gehouden, omdat uw lichaam rust nodig had om te herstellen. Kunt u zich iets herinneren van het ongeluk?”
“Nee, helemaal niets.”
“Helaas zijn al uw bagage en papieren, inclusief uw identiteitspapieren verbrandt. Kunt u mij vertellen wat uw naam is en waar u vandaan komt, want dan kunnen wij uw familie inlichten. Zij zullen behoorlijk ongerust zijn.”
“Ik herinner mij niets, ook niet wie ik ben en waar ik vandaan kom.”
“Dat is niet zo vreemd na het trauma dat u heeft opgelopen. Met de tijd komen de herinneringen vast terug. Vindt u het goed als wij u tot u het zich herinnert Carl noemen. Die naam hebben wij u zolang gegeven.”
“Carl? Voelt vreemd, maar oke.”
“Ik ga u dan nu weer even met rust laten. Vindt u het prettig als ik wat muziek op zet, zodat het niet zo stil is?”
“Graag.”
“Van welke muziek houdt u?”
Stig denkt na, maar er komt niets naar boven.
“Ik zal wel wat algemene muziek opzetten. Geeft u maar aan als u andere muziek wilt.”
Sophie loopt de kamer uit en even later hoort Stig muziek. Het is rustige muziek en hij merkt dat dit ook een rustgevend effect op hem heeft. Zijn ogen vallen dicht, hij slaapt een droomloze slaap.
Na vier weken is hij zodanig hersteld dat hij het ziekenhuis kan verlaten. Zijn geheugen is nog niet terug gekomen. Via de gemeente Amsterdam heeft hij een plek gekregen waar hij kan wonen zolang hij zijn geheugen nog niet terug heeft. Iemand van Maatschappelijk Werk komt dagelijks langs om te checken of hij nog wat nodig heeft en hem te helpen met allerlei administratieve dingen die geregeld moeten worden. Sophie, de verpleegkundige en Marijn, de arts houden ook nog contact met hem, zodat hij niet helemaal vereenzaamd.
Af en toe heeft Stig nachtmerries die meestal gaan over de taxi die in de brand vliegt.
De weken vorderen. Stig heeft met behulp van de maatschappelijk werker een baan gevonden via het uitzend-bureau. Hij voelt wel aan dat dit administratieve werk niet zijn ding is, maar het is beter dan niets. Via zijn werk en Sophie en Marijn heeft hij meer contacten opgedaan met wie hij regelmatig dingen onderneemt. In zijn vrije tijd fietst hij graag door Amsterdam. Deze stad heeft dan ook weinig geheimen meer voor hem. De plek waar het ongeluk is gebeurd vermijdt hij als het enigszins kan. Fietsen doet hij heel graag, iets zegt hem dat hij dat voor het ongeluk ook graag deed.
//////\\\\\\
28 mei 2021
Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat hij het ongeluk met de brandende taxi heeft gehad. Hij voelt steeds sterker dat hij iets heel erg mist, maar er komen nog steeds geen duidelijke herinneringen naar boven. Af en toe een flits, maar voor hij weet waar het over gaat is het al weer weg.
Naast het fietsen heeft hij ontdekt dat hij schrijven leuk vindt, hij is begonnen met het opschrijven van dingen die hij het afgelopen jaar heeft meegemaakt. Van een collega heeft hij een website doorgekregen van ‘Het Sprookjescafe’. Hier zou hij workshops schrijven kunnen volgen. Het staat nog steeds op zijn to-do-lijstje, maar tot nu toe is er niets van gekomen.
30 juni 2021
Lyda, van Het Sprookjescafe, vraagt aan de deelnemers van het 'Thuisschrijfcafé' of het oke is als zij de verhalen van het ‘fietsenmysterie’ op haar site zet. De deelnemers gaan akkoord. De verhalen worden 3 juli op de site gezet.
4 juli 2021
Stig voelt een bijna onbedwingbare behoefte om op de site van ‘Het Sprookjescafe’ te kijken. Hij klikt wat door de website heen en klikt dan op de optie ‘thuisschrijfcafe’. Hij scrolt naar beneden, ziet de foto van de fietsen en voelt zich helemaal bleek, misselijk en duizelig worden. Flitsen van beelden schieten door zijn hoofd. Een beeld van twee jonge mannen van zijn leeftijd. Broers, vrienden? Beelden van natuur, maar niet in Nederland. Bergen, bossen, golvende weidevelden. Hij hoort een taal die in eerste instantie onbekend voorkomt, maar dan verstaat hij wat er gezegd wordt. Beelden van een oudere man en vrouw. Zijn ouders? Alle beelden lopen nog door elkaar heen. Het is een chaos in zijn hoofd, maar hij realiseert zich dat dit beelden zijn die naar boven komen vanuit zijn geheugen. De foto van de fietsen heeft iets bij hem losgemaakt.
Op dat moment gaat de telefoon. Met moeite staat hij op om hem op te nemen.
Het is Sophie, alsof ze aangevoeld heeft dat hij haar nodig heeft. Stig probeert te vertellen wat er gebeurd is, maar hij hapert zo dat Sophie er niets van begrijpt.
“Ik kom direct naar je toe” zegt Sophie.
Het duurt niet lang voordat alle herinneringen van voor het ongeluk weer terug komen. Hij krijgt hierbij hulp van een psycholoog die gespecialiseerd is in geheugenverlies en traumaverwerking. Ook de herinneringen aan zijn vrienden Tarik en Ragnar en hun fietstocht komen terug. De herinneringen aan het ongeluk blijven weg, maar men weet nu wel wie de twee andere mannen waren in de taxi.
De tijd hierna is zo dubbel. De opluchting om te weten wie hij is en waar hij vandaan komt en om zijn ouders weer te zien is heel groot. Maar het verdriet om wat er met zijn twee vrienden is gebeurd, het verdriet wat hun ouders hebben moeten doorstaan door niet te weten wat er gebeurd is en het weten dat de hoop van de ouders van zijn vrienden hen ooit weer terug te zien, volledig de bodem is ingeslagen, is minstens net zo groot. Sophie is een grote steun hierbij. Ze zijn door alles wat er gebeurd is steeds meer naar elkaar toegegroeid. Nu Stig weet wie hij is en waar hij vandaan komt en dat hij voor het ongeluk geen relatie had, is het eindelijk mogelijk de liefde die al langere tijd tussen hen groeide toe te laten.
Stig heeft nog lang schuldgevoelens, omdat hij nog wel leeft en zijn vrienden niet, maar juist ook de ouders van Tarik en Ragnar verzekeren hem dat ze willen dat hij zijn leven voluit leeft, juist voor Tarik en Ragnar.
De eerste dag waarop Stig voelt dat hij weer voluit kan genieten, ook al heeft de dag een klein zwart randje, is de dag waarop hij trouwt met Sophie. Het ongeluk heeft voor hem ook dit grote geluk gebracht.
Als Sophie en Stig stralend de kerk uitkomen kijken hun ouders en de ouders van Tarik en Ragnar toe en ook voor hun is deze dag een dag om het leven te vieren, met een klein.. grijs.. randje.
*Wat een stad hè? Mooie gebouwen, leuk voor 1 dag, maar ik ga wel steeds meer de rust van Maunu en Karesuando waarderen.
** Vanaf hier ga ik in het Nederlands verder, maar in werkelijkheid spraken ze dus in het Engels met elkaar.
Het is mooi weer vandaag dus ik besluit op de fiets naar het station in Breukelen te gaan. Het is een kort ritje, maar net lekker zo ’s ochtends vroeg om 7.00 uur. Inmiddels heb ik daar zo mijn vaste plek waar ik mijn fiets neerzet en zo zijn er meer heb ik gezien. Veel mensen houden van een bepaalde manier van vastigheid, kijk maar naar workshops, vergaderingen enzo waar mensen steeds weer op dezelfde plek gaan zitten en dit blijkt dus ook voor waar je je fiets neerzet.
Als ik de fietsenstalling nader zie ik drie bijzondere, identieke, sportieve, blauwgrijze fietsen staan, aan elkaar vastgemaakt met een fietsketting. Zulke fietsen heb ik nog nooit gezien.
Als ik ’s middags terug kom staan ze er nog. Blijkbaar een lekkere, lange dag naar Amsterdam ofzo.
De zon schijnt dus ik geniet van het ritje naar huis.
6 juli 2020
De fietsen staan er nog steeds. Een weekendje weg? Zou kunnen!
24 juli 2020
Nog steeds staan de fietsen er. Misschien zijn ze op vakantie.
7 augustus 2020
Ze staan er nu al ruim een maand. Toch wel gek. Zou er iets aan de hand zijn?
25 september 2020
Het wordt toch wel heel vreemd nu. Toch eens een berichtje op Facebook zetten, wie weet. Helaas geen reactie. Mijn bereik is via Facebook ook niet zo ver denk ik.
Als ik er met mensen over heb reageren ze niet geïnteresseerd of nieuwsgierig, maar mij blijven ze echter intrigeren.
Wel een leuk onderwerp voor een verhaal.
26 mei 2021
De fietsen blijven maar staan. Inmiddels al bijna een jaar. In de afgelopen periode nog een keer een poging via Facebook gedaan, maar geen reactie.
Foto gestuurd naar Lyda, van de 'schrijfclub' want het blijft naar mijn idee een leuk mysterie om over te schrijven en ik ben benieuwd wat anderen hiervan zouden maken en ik kwam er zelf niet aan toe om het verhaal te schrijven. Naar aanleiding van een opdracht zou dit vast wel lukken.
Nu is het zover. Ik ga er voor zitten. Van alles schiet er door mijn hoofd, maar niets lijkt te kloppen. Zou een rechercheur zich ook zo voelen als het niet lukt een zaak op te lossen?
Toekomst, datum onbekend
Dan wordt na ongeveer een jaar het mysterie opgelost, want Lyda besluit na overleg met de schrijvers de verhalen op haar site te zetten.
Via via is ook Stig Svensson bekend geraakt met de site van Lyda. Hij ziet de foto van de fietsen, een glimp van herkenning komt naar boven. Langzamerhand komen er meer beelden en herinneringen naar boven die hij vergeten was.
//////\\\\\\ //////\\\\\\ //////\\\\\\
Het verhaal
“Alles klaar? Dan kunnen we gaan!” Ragnar Sørensen doet de deur achter zich dicht. Hij en zijn vrienden, Tarik Karlsson en Stig Svensson, lopen naar hun identieke fietsen die ze speciaal hebben gekocht voor de lange rit die ze voor de boeg hebben. De bedoeling is dat ze het komende jaar op de fiets Europa gaan verkennen. Ze hebben alledrie net hun opleiding die ze gevolgd hebben in Karesuando, afgerond en besloten een tussenjaar te nemen voordat ze zich gaan storten op een werkzaam leven.
Ze kennen elkaar al sinds hun kindertijd, toen ze nog in Maunu woonden, een heel klein plaatsje helemaal bovenin Zweden. Hun ouders wonen daar nog steeds.
De vrienden hebben min of meer een route door Europa gepland aan de hand van fietslandkaarten. Ze beginnen in Finland, vandaar door naar Estland, Letland, Litouwen, Polen, Duitsland door naar Nederland, Belgie, Frankrijk enz.
De rit tot en met Duitsland gaat voorspoedig. Ze zien veel mooie natuur en snuiven af en toe wat cultuur op in de grotere steden die ze tegenkomen, maar hun voorkeur gaat uit naar de natuur.
Na een paar maanden, het is inmiddels begin juli 2020, zijn ze in Nederland aangekomen. Na een overnachting bij een Bed & Breakfast in Kockengen willen ze een dagje Amsterdam gaan doen. Ze hebben onderweg al veel verhalen gehoord over Amsterdam en zijn heel nieuwsgierig geworden naar deze stad.
’s Ochtends vroeg stappen ze op de fiets naar station Breukelen, want het lijkt ze handiger om met de trein naar Amsterdam te gaan.
Onderweg in de trein kijken ze hun ogen uit. Ondanks alles wat ze al onderweg gezien hebben, zijn ze toch steeds weer verrast door wat ze nu zien. Alle landen zijn allemaal zo verschillend qua natuur en cultuur. Ze genieten echt volop. Ze moeten wel wennen aan de drukte in de steden, want die zijn ze echt niet gewend. Zelfs Karesuando waar ze gestudeerd hebben lijkt een gehucht vergeleken bij de grote steden die ze hebben gezien.
Op Amsterdam Centraal aangekomen raken ze eerst wat verward. Wat een drukte, welke kant moeten ze op? Van de eigenaren van de Bed & Breakfast hebben ze wat tips en een kaart van Amsterdam gekregen. Gelukkig spreken ze wel redelijk Engels, waardoor ze na het vragen van de weg, het station uitkomen richting het Centrum.
Buiten het station blijven ze even staan om zich te oriënteren op de kaart en op waar ze als eerste naar toe zullen gaan. Ze besluiten een taxi te nemen naar één van de plekken die ze in ieder geval willen zien en die wat verder weg ligt. Ze houden een taxi aan, gooien hun rugzakken achterin de kofferbak en stappen in. Ze geven door waar ze heen willen en geven aan dat ze het niet erg vinden als de chauffeur een toeristische route rijdt naar waar ze heen willen.
“Vilken stad va? Vackra byggnader, trevliga i 1 dag, men jag börjar uppskatta lugnet i Maunu och Karesuando mer och mer”* zegt Stig. Tarik en Ragnar beamen dat.
Dan begint de taxi ineens te haperen. Ze zien de chauffeur schrikken. Op dat moment komt er een steekvlam onder de motorkap vandaan. Een klap en de auto vat vlam. Stig die achterin aan de buitenkant zit wordt door de klap via de deur die opengeschoten is naar buiten geworpen. Hij komt keihard met zijn hoofd op de straat terecht en blijft daar bewusteloos liggen. Tarik, Ragnar en de chauffeur kunnen helaas niet ontkomen aan de vlammen die de auto direct opslokken. Het is echt een kwestie van seconden voordat de auto helemaal vlam heeft gevat. Omstanders doen nog een reddingspoging, maar de vlammen zijn al te ver in de auto doorgedrongen. Eén van de omstanders is wel zo slim om 112 te bellen. Binnen 10 minuten arriveert de brandweer, politie en ambulance.
Stig wordt zo snel mogelijk met de ambulance naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis gebracht. Hij leeft nog wel, maar zijn leven hangt aan een zijden draadje. De brandwonden zijn vreselijk, met name zijn gezicht is ernstig verbrandt. Na overleg wordt hij overgebracht naar het brandwondencentrum van Beverwijk. Hier houden ze hem de eerste weken in coma zodat zijn lichaam de tijd krijgt om te herstellen.
Langzamerhand verminderen ze de pijnstillers en slaapmiddelen die hij krijgt met de bedoeling dat hij uit zijn coma zal ontwaken. De vraag is of dit gaat lukken. De artsen en verpleging hebben hem de naam Carl gegeven, omdat niet bekend is hoe hij echt heet. Bij de brand is ook alle bagage verbrand inclusief identiteitsbewijzen van de drie inzittenden. Het is dan ook nog steeds een mysterie wie de drie mannelijke inzittenden waren. De politie heeft wel een allert uitgestuurd met de vraag of er ergens 3 mannen vermist werden, maar daar is tot nu geen reactie op gekomen. De chauffeur is overgedragen aan zijn familie (het kenteken van de taxi was nog wel te herkennen).
Tarik en Ragnar zijn na 1,5 week begraven op de begraafplaats in Amsterdam.
//////\\\\\\
16 augustus 2020
Alles doet zeer. Stig probeert zijn ogen te openen, maar merkt dat dit maar met moeite lukt. Als hij ze voor zijn gevoel eindelijk open heeft, kijkt hij om zich heen. Hij ziet alleen maar wit. Witte muren, witte kasten, witte lakens. Waar is hij? Wat doet hij hier? De deur van de ruimte waar hij ligt gaat open en er komt een vrouw binnen in witte kleren. Verpleegkundigekleren. Hij wil rechtop gaan zitten, maar alles doet pijn als hij zich beweegt.
“Blijft u maar liggen” zegt de vrouw die de kamer binnen is gekomen. Zij loopt naar hem toe en stelt zich voor als Sophie, Verpleegkundige. “Hoe gaat het met u?” Stig wil antwoord geven, maar er komen geen woorden uit zijn mond. “Doet u maar rustig aan. U vraagt zich waarschijnlijk af waar u bent. U bent in het ziekenhuis in Amsterdam.” Stig kijkt de verpleegkundige met grote, vragende ogen aan. “Ik ga de arts halen, die kan u meer vertellen.” Sophie loopt de kamer uit. Stig voelt paniek opkomen. Wat zei die vrouw, hij verstond er helemaal niets van. Even later gaat de deur weer open en komt de verpleegkundige samen met een andere vrouw, ook in het wit, de kamer in.
“Goedendag meneer, ik ben Marijn, uw arts. Hoe gaat het met u?”
Stig kijkt naar de vrouw die een taal spreekt die hij niet begrijpt. Marijn ziet de verwarring in de ogen van Stig en herhaalt de woorden in het engels “Hello, I’m Marijn, you’re docter. How are you?”.
Deze woorden herkent Stig wel. Het is nog steeds lastig om te praten, hij heeft zo’n droge mond. Het lijkt of de verpleegkundige zijn gedachten kan lezen, want ze pakt een bekertje water en helpt hem om te drinken.
“Where am I? What am I doing here?”
“You’re in the hospital in Amsterdam. You had an accident” antwoord Marijn.**
Ze ziet dat Stig wil gaan zitten, maar duwt hem voorzichtig terug op de matras.
“U kunt beter nog even blijven liggen. Uw lichaam moet eerst nog verder herstellen. U heeft een aantal weken in coma gelegen. Ik laat u nu even over aan de zorg van de verpleegkundige en kom later terug.”
Marijn kijkt nog even of Stig haar heeft begrepen en loopt dan de kamer uit. Sophie geeft Stig nog wat water te drinken en loopt dan ook de kamer uit.
Stig staart voor zich uit. Wat is er gebeurd? Hij probeert het zich te herinneren, maar er komt niets. Niet van het ongeluk, maar ook niet van daarvoor. Waar komt hij vandaan, wie is hij. Het is compleet blanco. Hij voelt weer paniek opkomen, alles begint te trillen en zijn ademhaling raakt van slag.
Blijkbaar is er een monitor in de kamer, want even later komt Sophie weer naar binnen, ze heeft op de monitor gezien wat er gebeurde.
“Rustig maar, rustig maar. Alles komt goed.”
Langzaam wordt Stig rustiger. Ze geeft hem nog wat te drinken waar ze een oxazepam in heeft gedaan zodat zijn gespannenheid zal verminderen.
“Zal ik even bij u blijven zitten?”
Stig knikt van ja.
“Kunt u vertellen wat er gebeurd is?” Vraagt Stig.
“Ik weet niet of dit het goede moment is om dat te vertellen. Stress is niet goed voor u.”
Na aandringen van Stig vertelt Sophie in het kort hoe hij in het ziekenhuis terecht is gekomen.
“U heeft een ongeluk gehad. U zat in een taxi in Amsterdam. Deze taxi is in de brand gevlogen. U bent door een klap uit de taxi geworpen en met uw hoofd hard op de grond terecht gekomen. U heeft ook behoorlijk ernstige brand-wonden opgelopen. Wij hebben u een aantal weken in coma gehouden, omdat uw lichaam rust nodig had om te herstellen. Kunt u zich iets herinneren van het ongeluk?”
“Nee, helemaal niets.”
“Helaas zijn al uw bagage en papieren, inclusief uw identiteitspapieren verbrandt. Kunt u mij vertellen wat uw naam is en waar u vandaan komt, want dan kunnen wij uw familie inlichten. Zij zullen behoorlijk ongerust zijn.”
“Ik herinner mij niets, ook niet wie ik ben en waar ik vandaan kom.”
“Dat is niet zo vreemd na het trauma dat u heeft opgelopen. Met de tijd komen de herinneringen vast terug. Vindt u het goed als wij u tot u het zich herinnert Carl noemen. Die naam hebben wij u zolang gegeven.”
“Carl? Voelt vreemd, maar oke.”
“Ik ga u dan nu weer even met rust laten. Vindt u het prettig als ik wat muziek op zet, zodat het niet zo stil is?”
“Graag.”
“Van welke muziek houdt u?”
Stig denkt na, maar er komt niets naar boven.
“Ik zal wel wat algemene muziek opzetten. Geeft u maar aan als u andere muziek wilt.”
Sophie loopt de kamer uit en even later hoort Stig muziek. Het is rustige muziek en hij merkt dat dit ook een rustgevend effect op hem heeft. Zijn ogen vallen dicht, hij slaapt een droomloze slaap.
Na vier weken is hij zodanig hersteld dat hij het ziekenhuis kan verlaten. Zijn geheugen is nog niet terug gekomen. Via de gemeente Amsterdam heeft hij een plek gekregen waar hij kan wonen zolang hij zijn geheugen nog niet terug heeft. Iemand van Maatschappelijk Werk komt dagelijks langs om te checken of hij nog wat nodig heeft en hem te helpen met allerlei administratieve dingen die geregeld moeten worden. Sophie, de verpleegkundige en Marijn, de arts houden ook nog contact met hem, zodat hij niet helemaal vereenzaamd.
Af en toe heeft Stig nachtmerries die meestal gaan over de taxi die in de brand vliegt.
De weken vorderen. Stig heeft met behulp van de maatschappelijk werker een baan gevonden via het uitzend-bureau. Hij voelt wel aan dat dit administratieve werk niet zijn ding is, maar het is beter dan niets. Via zijn werk en Sophie en Marijn heeft hij meer contacten opgedaan met wie hij regelmatig dingen onderneemt. In zijn vrije tijd fietst hij graag door Amsterdam. Deze stad heeft dan ook weinig geheimen meer voor hem. De plek waar het ongeluk is gebeurd vermijdt hij als het enigszins kan. Fietsen doet hij heel graag, iets zegt hem dat hij dat voor het ongeluk ook graag deed.
//////\\\\\\
28 mei 2021
Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat hij het ongeluk met de brandende taxi heeft gehad. Hij voelt steeds sterker dat hij iets heel erg mist, maar er komen nog steeds geen duidelijke herinneringen naar boven. Af en toe een flits, maar voor hij weet waar het over gaat is het al weer weg.
Naast het fietsen heeft hij ontdekt dat hij schrijven leuk vindt, hij is begonnen met het opschrijven van dingen die hij het afgelopen jaar heeft meegemaakt. Van een collega heeft hij een website doorgekregen van ‘Het Sprookjescafe’. Hier zou hij workshops schrijven kunnen volgen. Het staat nog steeds op zijn to-do-lijstje, maar tot nu toe is er niets van gekomen.
30 juni 2021
Lyda, van Het Sprookjescafe, vraagt aan de deelnemers van het 'Thuisschrijfcafé' of het oke is als zij de verhalen van het ‘fietsenmysterie’ op haar site zet. De deelnemers gaan akkoord. De verhalen worden 3 juli op de site gezet.
4 juli 2021
Stig voelt een bijna onbedwingbare behoefte om op de site van ‘Het Sprookjescafe’ te kijken. Hij klikt wat door de website heen en klikt dan op de optie ‘thuisschrijfcafe’. Hij scrolt naar beneden, ziet de foto van de fietsen en voelt zich helemaal bleek, misselijk en duizelig worden. Flitsen van beelden schieten door zijn hoofd. Een beeld van twee jonge mannen van zijn leeftijd. Broers, vrienden? Beelden van natuur, maar niet in Nederland. Bergen, bossen, golvende weidevelden. Hij hoort een taal die in eerste instantie onbekend voorkomt, maar dan verstaat hij wat er gezegd wordt. Beelden van een oudere man en vrouw. Zijn ouders? Alle beelden lopen nog door elkaar heen. Het is een chaos in zijn hoofd, maar hij realiseert zich dat dit beelden zijn die naar boven komen vanuit zijn geheugen. De foto van de fietsen heeft iets bij hem losgemaakt.
Op dat moment gaat de telefoon. Met moeite staat hij op om hem op te nemen.
Het is Sophie, alsof ze aangevoeld heeft dat hij haar nodig heeft. Stig probeert te vertellen wat er gebeurd is, maar hij hapert zo dat Sophie er niets van begrijpt.
“Ik kom direct naar je toe” zegt Sophie.
Het duurt niet lang voordat alle herinneringen van voor het ongeluk weer terug komen. Hij krijgt hierbij hulp van een psycholoog die gespecialiseerd is in geheugenverlies en traumaverwerking. Ook de herinneringen aan zijn vrienden Tarik en Ragnar en hun fietstocht komen terug. De herinneringen aan het ongeluk blijven weg, maar men weet nu wel wie de twee andere mannen waren in de taxi.
De tijd hierna is zo dubbel. De opluchting om te weten wie hij is en waar hij vandaan komt en om zijn ouders weer te zien is heel groot. Maar het verdriet om wat er met zijn twee vrienden is gebeurd, het verdriet wat hun ouders hebben moeten doorstaan door niet te weten wat er gebeurd is en het weten dat de hoop van de ouders van zijn vrienden hen ooit weer terug te zien, volledig de bodem is ingeslagen, is minstens net zo groot. Sophie is een grote steun hierbij. Ze zijn door alles wat er gebeurd is steeds meer naar elkaar toegegroeid. Nu Stig weet wie hij is en waar hij vandaan komt en dat hij voor het ongeluk geen relatie had, is het eindelijk mogelijk de liefde die al langere tijd tussen hen groeide toe te laten.
Stig heeft nog lang schuldgevoelens, omdat hij nog wel leeft en zijn vrienden niet, maar juist ook de ouders van Tarik en Ragnar verzekeren hem dat ze willen dat hij zijn leven voluit leeft, juist voor Tarik en Ragnar.
De eerste dag waarop Stig voelt dat hij weer voluit kan genieten, ook al heeft de dag een klein zwart randje, is de dag waarop hij trouwt met Sophie. Het ongeluk heeft voor hem ook dit grote geluk gebracht.
Als Sophie en Stig stralend de kerk uitkomen kijken hun ouders en de ouders van Tarik en Ragnar toe en ook voor hun is deze dag een dag om het leven te vieren, met een klein.. grijs.. randje.
*Wat een stad hè? Mooie gebouwen, leuk voor 1 dag, maar ik ga wel steeds meer de rust van Maunu en Karesuando waarderen.
** Vanaf hier ga ik in het Nederlands verder, maar in werkelijkheid spraken ze dus in het Engels met elkaar.
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.