De Goudvis
En ze 'leefden' nog lang en gelukkig
De opdracht was: Schrijf het vervolg van het verhaal met daarin de gegeven 1e zin als start .
|
Hier vind je de ingesproken versie van De Goudvis =>
|
| ||
De vrouw: Onze goudvis oogde altijd zo onschuldig. Niemand, echt niemand, zou hem in staat geacht hebben tot het plegen van zo’n brute moord. Maar helaas, we zullen de harde feiten onder ogen moeten zien.
Wat vooraf ging
De Goudvis: Potverdrie staat de deur alweer open. Wanneer zullen ze eens leren om die deur dicht te doen als ze weggaan? Ik duik maar vast weer naar beneden tussen de waterplanten en onder de rots. Gelukkig staat die op zo’n manier in de kom dat ik zicht heb op de deur. Daar heb je hem al. Hij kijkt om zich heen of er niemand is. Hij sluipt mijn kant op. Ik zie de gemene grijns al op zijn gezicht. Hij weet dat ik het weet. Ik voel mijzelf rillen. Ik probeer het tegen te houden, want ik wil mij niet laten kennen, zeker niet naar hem toe. Hij komt nog dichterbij... springt op de stoel naast de tafel waar mijn kom op staat... hij zet zijn poten op de tafel en komt met zijn snuit nog dichterbij... zijn grijns wordt nog breder... zijn neus tegen de kom... hij likt met zijn tong langs zijn lippen.... Vanuit mijn schuilplaats houd ik hem in de gaten... Hij springt op de tafel vlakbij de kom... doet zijn poot al omhoog om ..... “Wat zullen we vandaag gaan doen?” hoor ik de stem van de man zeggen tegen de vrouw, terwijl hij op hetzelfde moment de deur verder open doet. De kat springt direct van de tafel, net op tijd zodat de man en de vrouw het weer niet gezien hebben. De kat kijkt nog één keer om met nog steeds die grijns, voordat hij de kamer uitloopt. Hij weet dat ik weet dat hij terug zal komen.
Nog natrillend zwem ik rondjes door de kom, tussen de waterplanten en om de rots. Ik hoop zo mijn lijf tot bedaren te krijgen. Het kan zo niet langer. Ik moet iets verzinnen waardoor ik van die kat af kan komen. Mijn hersenen werken op volle toeren. Ja, het klinkt misschien vreemd, maar ik heb hersenen. Mensen denken van niet, mensen denken dat ze alles weten, maar mensen weten niet alles, nog lang niet alles. Zoals dat vissen wel een vorm van hersenen hebben. Ze zien er niet uit als mensenhersenen en dat is waar de mens dus verkeerde conclusies door trekt. Mensen vergelijken alles met zichzelf en kunnen niet bedenken dat iets een andere vorm kan hebben dan dat het bij hen heeft. En ik, ik ben de laatste die van plan is om de mens wijzer te maken.
Oh.. wil je nog weten hoe ik hier in deze kom in deze kamer terecht ben gekomen? Daar kan ik kort over zijn. Ik zwom in een grote bak met mijn vrienden en vriendinnen toen ik er uit werd gehaald en in een plastic zakje met een laag water werd gestopt. Ik was me rot geschrokken. Wist niet wat er met mij zou gebeuren. Ik had niet eens tijd gekregen om afscheid te nemen. Ik werd in het zakje overhandigd aan de man, die mij mee nam naar deze kamer waar ik nu ben. In plaats van in een grote bak met andere vissen, moet ik nu zwemmen in een kom met wat waterplanten en de rots. Ik kan alleen maar wat rondjes zwemmen, de ene keer rechtsom, dan weer linksom. Tureluurs word ik er van. Zo sta ik hier dus inmiddels ruim 2 jaar.
Maar ik dwaal af. Ik moet iets verzinnen om van die kat af te komen. Dat gaat toch wel lastig worden, ik heb namelijk niet veel mogelijkheden. Ik ben maar klein. Ik ga er maar weer eens een zoveelste nachtje over slapen.
Het eerste dat in mij opkomt als ik de volgende morgen wakker wordt is weer het verlangen om iets aan die kat te doen.
Wat ik de laatste tijd gemerkt heb is dat de kom steeds kleiner lijkt te worden, of ben ik groter geworden? Ik heb ook minder moeite met van de waterplantjes eten, één hap en de steel is doormidden. Er lijkt iets gegroeid te zijn in mijn vissenmond. Iets scherps. Ik weet dat ze een experiment hebben uitgehaald met mijn vader, een piranha, en mijn moeder, een goudvis. Namelijk het kruisen van goudvisseneitjes met piranhazaadcellen. Ik heb ze daarover horen praten toen ik nog in het laboratorium verbleef. Ze zagen echter geen verschil tussen ander goudvissen en trokken de conclusie dat het experiment mislukt was. Ze verkochten mij en mijn broertjes en zusjes die uit het experiment geboren waren aan een dierenwinkel. Uiterlijk leken wij inderdaad op de andere goudvissen die de dierenwinkel had. Het lijkt er echter op dat ik inwendig wel trekken heb doorgekregen van mijn vader, de Piranha. Daar ga ik mooi gebruik van maken.
Die middag ben ik weer rustig aan het rondzwemmen in mijn kom als de man de kamer binnenkomt en bij het weggaan de deur op een kier open laat staan. Weg is mijn rust. Het is voor de zoveelste keer afwachten of de kat het doorheeft en gaat komen om mij te treiteren. De man heeft dit keer vergeten de radio uit te zetten. De muziek klinkt als in een film, waardoor je weet dat er iets te gebeuren staat ....
Ik hoef niet lang te wachten. Ik hoor de deur piepen en weet dat het zover is. Ik zwem naar de plek waar ik goed zicht heb op de deur. De adrenaline of hoe het ook mag heten bij ons goudvissen, giert door mijn vissenlijf. Het zorgt er voor dat ik mij sterk voel, dat ik in de aanvalsmodus kom. De kat kijkt eerst weer rond, checkend of er echt niemand in de kamer is. Dan kijkt hij omhoog naar de kom. Hij ziet mij en grijnst, maar de grijns wordt vrij snel wat minder, alsof hij voelt dat het vandaag anders is dan anders. De muziek zwelt op. Ik duik niet weg. Ik blijf kijken recht in zijn ogen. Hij sluipt naar de stoel, langzaam dit keer. Voordat hij er op springt kijkt hij weer naar de kom en ziet mij, nog steeds kijkend naar hem. Hij oogt wat onzekerder dan toen hij de kamer in kwam, maar hij is zo gewend hoe het altijd gaat, dat hij niets anders kan bedenken dan hetzelfde te doen als altijd. Ik voel mijn spieren spannen als hij op de tafel springt. Alsof het zo gepland is wordt de muziek nog onheilspellender. Hij loopt naar de kom. Ik zie zijn grijns veranderen in verbazing als hij ziet dat ik mij niet, zoals anders, verstopt heb in de grot tussen de waterplanten, maar duidelijk zichtbaar rondzwem. Hij maakt zich klaar voor zijn spelletje... Ik hoor de drums sterker worden en span mijn spieren nog meer. Hij steekt zijn poot in het water om mij te pakken. Voordat hij de kans krijgt geef ik een zwaai aan mijn staart en schiet vooruit richting zijn poot, sper mijn vissenmond open en klap hem keihard dicht met de poot tussen mijn tanden. Ik trek zo hard ik kan. De kat verliest zijn evenwicht en komt met zijn kop in het water. Ik laat zijn poot los, maar voor hij iets terug kan doen zet ik mijn tanden in zijn nek en bijt. Bijt zo hard ik kan en houd zijn kop onder water. Na een tijdje gespartel houdt hij stil en laat ik los. Zijn kop hangt over de rand van de kom en zijn poot blijft in het water hangen. Zo wordt hij door de man en vrouw gevonden.
Wat daarna gebeurde
De man: Hèhè, dat werd tijd. Ik moest natuurlijk naar mijn vriendin toe doen alsof ik de moord op haar kat ook vreselijk vond, maar ik heb er ruim 2 jaar op zitten wachten. Ik heb een hekel aan katten, maar ik houd van mijn vriendin. Ik zou haar nooit dwingen om te kiezen tussen haar kat of mij, ook omdat ik niet zeker weet waar ze voor zou kiezen. Toen ik de goudvis kocht en de verkoper van de dierenwinkel mij vertelde dat het een kruising was tussen een goudvis en een piranha, maar het experiment mislukt was, hoopte ik toch dat er iets van een piranha in hem zou zitten. Na een paar weken waarin niets gebeurde, terwijl ik toch, ondanks waarschuwingen van mijn vriendin, regelmatig de deur naar de kamer open liet staan, begon ik wel een beetje de hoop te verliezen. Totdat ik begon te merken dat de goudvis groter werd. Nu weet ik dat een goudvis zover groeit als dat passend is voor de ruimte waarin hij verblijft, maar deze leek toch wel extremer te groeien. En nog belangrijker, als ik hem voer gaf, wat (volgens mijn vriendin) mijn taak was, leek het net alsof ik scherpe tandjes zag komen. Goudvissen hebben geen tanden, maar piranha’s natuurlijk wel. Na ruim 2 jaar werd mijn geduld beloond. Mijn vriendin mag dit natuurlijk nooit weten. Of ik mij schuldig voel of bezwaard? Misschien een beetje. Aan de andere kant, de kat heeft het ook over zichzelf afgeroepen, had hij de goudvis maar niet zo moeten treiteren. Natuurlijk wist ik dat zoiets kon gebeuren toen ik de goudvis kocht wetende dat mijn vriendin een kat had die zoals alle katten van vis hield.
De vriendin: Wat had ik er moeite mee om te doen alsof ik het vreselijk vond. Toen ik mijn vriend leerde kennen en hij als één van de eerste dingen vertelde dat hij zo gek was op dieren wilde ik een goede beurt maken en haalde ik de kat in huis, niet wetende dat mijn vriend van alle dieren, juist een hekel aan katten had. Ik kon niet meer terug en moest natuurlijk net doen alsof ik gek was op die kat. Wat ze mij echter niet verteld hadden in het asiel, was dat die kat geen lieverdje was. Ik heb de eerste de beste kat die zij voorstelden meegenomen. Al na een paar dagen had ik spijt als haren op mijn hoofd, maar ik kon niet meer terug. Toen mijn vriend kort daarna met de goudvis aan kwam zetten heb ik heel enthousiast gereageerd, en eerlijk gezegd heb ik goudvissen altijd leuk gevonden dus ik had daar niet zoveel moeite mee. Naarmate de tijd vorderde vond ik wel dat de goudvis veranderde, hij werd wel héél groot en soms zag ik wat scherps glinsteren in zijn vissenmond. Ik was nieuwsgierig en ben naar de dierenwinkel gegaan waar mijn vriend hem had gekocht. Daar vertelde de eigenaar mij de achtergrond van deze goudvis. Natuurlijk heb ik niets gezegd tegen mijn vriend, maar ik zag wel mogelijkheden om van mijn kat af te komen. Het heeft al met al toch nog ruim 2 jaar geduurd voor de tijd er rijp voor was. Of ik mij schuldig of bezwaard voel richting de kat. Nee, niet echt. Hij heeft 2 jaar lol gehad met het treiteren van de goudvis.
De kat (vanuit de hemel): Zo wat ben ik blij. Kan mij voorstellen dat je daar raar van staat te kijken. Maar ik ben echt blij. Ruim twee jaar geleden werd ik door die vrouw uit het asiel gehaald. Voordat ik in het asiel kwam, was mijn leven al geen pretje, in het asiel werd het niet veel beter, maar bij die vrouw en later met die man werd het nog erger. Toen er na een tijd een goudvis bij kwam werd het iets beter. Daar kon ik bij tijd en wijle dan nog wat plezier aan beleven, maar verder. Wat mij betrof hoefde het niet meer, maar ja, ik was een gezonde kat, kreeg goed te eten, dus doodgaan zou niet snel gebeuren. Toen hoorde ik de man tijdens een telefoongesprek vertellen over de achtergrond van de goudvis en dat bood mogelijkheden. Het leek alsof de goudvis de laatste tijd veranderde. Groter werd en ik zag af en toe iets glinsteren in zijn vissenmond. Tanden? Ik besloot iedere mogelijkheid die ik had om hem te treiteren aan te pakken in de verwachting dat er een moment zou komen waarop ik hem tot het uiterste had gedreven en wie weet ..... En inderdaad zo gebeurde het dus. Ik verblijf nu in de kattenhemel en sjonge wat een paradijs is het hier.
Wat vooraf ging
De Goudvis: Potverdrie staat de deur alweer open. Wanneer zullen ze eens leren om die deur dicht te doen als ze weggaan? Ik duik maar vast weer naar beneden tussen de waterplanten en onder de rots. Gelukkig staat die op zo’n manier in de kom dat ik zicht heb op de deur. Daar heb je hem al. Hij kijkt om zich heen of er niemand is. Hij sluipt mijn kant op. Ik zie de gemene grijns al op zijn gezicht. Hij weet dat ik het weet. Ik voel mijzelf rillen. Ik probeer het tegen te houden, want ik wil mij niet laten kennen, zeker niet naar hem toe. Hij komt nog dichterbij... springt op de stoel naast de tafel waar mijn kom op staat... hij zet zijn poten op de tafel en komt met zijn snuit nog dichterbij... zijn grijns wordt nog breder... zijn neus tegen de kom... hij likt met zijn tong langs zijn lippen.... Vanuit mijn schuilplaats houd ik hem in de gaten... Hij springt op de tafel vlakbij de kom... doet zijn poot al omhoog om ..... “Wat zullen we vandaag gaan doen?” hoor ik de stem van de man zeggen tegen de vrouw, terwijl hij op hetzelfde moment de deur verder open doet. De kat springt direct van de tafel, net op tijd zodat de man en de vrouw het weer niet gezien hebben. De kat kijkt nog één keer om met nog steeds die grijns, voordat hij de kamer uitloopt. Hij weet dat ik weet dat hij terug zal komen.
Nog natrillend zwem ik rondjes door de kom, tussen de waterplanten en om de rots. Ik hoop zo mijn lijf tot bedaren te krijgen. Het kan zo niet langer. Ik moet iets verzinnen waardoor ik van die kat af kan komen. Mijn hersenen werken op volle toeren. Ja, het klinkt misschien vreemd, maar ik heb hersenen. Mensen denken van niet, mensen denken dat ze alles weten, maar mensen weten niet alles, nog lang niet alles. Zoals dat vissen wel een vorm van hersenen hebben. Ze zien er niet uit als mensenhersenen en dat is waar de mens dus verkeerde conclusies door trekt. Mensen vergelijken alles met zichzelf en kunnen niet bedenken dat iets een andere vorm kan hebben dan dat het bij hen heeft. En ik, ik ben de laatste die van plan is om de mens wijzer te maken.
Oh.. wil je nog weten hoe ik hier in deze kom in deze kamer terecht ben gekomen? Daar kan ik kort over zijn. Ik zwom in een grote bak met mijn vrienden en vriendinnen toen ik er uit werd gehaald en in een plastic zakje met een laag water werd gestopt. Ik was me rot geschrokken. Wist niet wat er met mij zou gebeuren. Ik had niet eens tijd gekregen om afscheid te nemen. Ik werd in het zakje overhandigd aan de man, die mij mee nam naar deze kamer waar ik nu ben. In plaats van in een grote bak met andere vissen, moet ik nu zwemmen in een kom met wat waterplanten en de rots. Ik kan alleen maar wat rondjes zwemmen, de ene keer rechtsom, dan weer linksom. Tureluurs word ik er van. Zo sta ik hier dus inmiddels ruim 2 jaar.
Maar ik dwaal af. Ik moet iets verzinnen om van die kat af te komen. Dat gaat toch wel lastig worden, ik heb namelijk niet veel mogelijkheden. Ik ben maar klein. Ik ga er maar weer eens een zoveelste nachtje over slapen.
Het eerste dat in mij opkomt als ik de volgende morgen wakker wordt is weer het verlangen om iets aan die kat te doen.
Wat ik de laatste tijd gemerkt heb is dat de kom steeds kleiner lijkt te worden, of ben ik groter geworden? Ik heb ook minder moeite met van de waterplantjes eten, één hap en de steel is doormidden. Er lijkt iets gegroeid te zijn in mijn vissenmond. Iets scherps. Ik weet dat ze een experiment hebben uitgehaald met mijn vader, een piranha, en mijn moeder, een goudvis. Namelijk het kruisen van goudvisseneitjes met piranhazaadcellen. Ik heb ze daarover horen praten toen ik nog in het laboratorium verbleef. Ze zagen echter geen verschil tussen ander goudvissen en trokken de conclusie dat het experiment mislukt was. Ze verkochten mij en mijn broertjes en zusjes die uit het experiment geboren waren aan een dierenwinkel. Uiterlijk leken wij inderdaad op de andere goudvissen die de dierenwinkel had. Het lijkt er echter op dat ik inwendig wel trekken heb doorgekregen van mijn vader, de Piranha. Daar ga ik mooi gebruik van maken.
Die middag ben ik weer rustig aan het rondzwemmen in mijn kom als de man de kamer binnenkomt en bij het weggaan de deur op een kier open laat staan. Weg is mijn rust. Het is voor de zoveelste keer afwachten of de kat het doorheeft en gaat komen om mij te treiteren. De man heeft dit keer vergeten de radio uit te zetten. De muziek klinkt als in een film, waardoor je weet dat er iets te gebeuren staat ....
Ik hoef niet lang te wachten. Ik hoor de deur piepen en weet dat het zover is. Ik zwem naar de plek waar ik goed zicht heb op de deur. De adrenaline of hoe het ook mag heten bij ons goudvissen, giert door mijn vissenlijf. Het zorgt er voor dat ik mij sterk voel, dat ik in de aanvalsmodus kom. De kat kijkt eerst weer rond, checkend of er echt niemand in de kamer is. Dan kijkt hij omhoog naar de kom. Hij ziet mij en grijnst, maar de grijns wordt vrij snel wat minder, alsof hij voelt dat het vandaag anders is dan anders. De muziek zwelt op. Ik duik niet weg. Ik blijf kijken recht in zijn ogen. Hij sluipt naar de stoel, langzaam dit keer. Voordat hij er op springt kijkt hij weer naar de kom en ziet mij, nog steeds kijkend naar hem. Hij oogt wat onzekerder dan toen hij de kamer in kwam, maar hij is zo gewend hoe het altijd gaat, dat hij niets anders kan bedenken dan hetzelfde te doen als altijd. Ik voel mijn spieren spannen als hij op de tafel springt. Alsof het zo gepland is wordt de muziek nog onheilspellender. Hij loopt naar de kom. Ik zie zijn grijns veranderen in verbazing als hij ziet dat ik mij niet, zoals anders, verstopt heb in de grot tussen de waterplanten, maar duidelijk zichtbaar rondzwem. Hij maakt zich klaar voor zijn spelletje... Ik hoor de drums sterker worden en span mijn spieren nog meer. Hij steekt zijn poot in het water om mij te pakken. Voordat hij de kans krijgt geef ik een zwaai aan mijn staart en schiet vooruit richting zijn poot, sper mijn vissenmond open en klap hem keihard dicht met de poot tussen mijn tanden. Ik trek zo hard ik kan. De kat verliest zijn evenwicht en komt met zijn kop in het water. Ik laat zijn poot los, maar voor hij iets terug kan doen zet ik mijn tanden in zijn nek en bijt. Bijt zo hard ik kan en houd zijn kop onder water. Na een tijdje gespartel houdt hij stil en laat ik los. Zijn kop hangt over de rand van de kom en zijn poot blijft in het water hangen. Zo wordt hij door de man en vrouw gevonden.
Wat daarna gebeurde
De man: Hèhè, dat werd tijd. Ik moest natuurlijk naar mijn vriendin toe doen alsof ik de moord op haar kat ook vreselijk vond, maar ik heb er ruim 2 jaar op zitten wachten. Ik heb een hekel aan katten, maar ik houd van mijn vriendin. Ik zou haar nooit dwingen om te kiezen tussen haar kat of mij, ook omdat ik niet zeker weet waar ze voor zou kiezen. Toen ik de goudvis kocht en de verkoper van de dierenwinkel mij vertelde dat het een kruising was tussen een goudvis en een piranha, maar het experiment mislukt was, hoopte ik toch dat er iets van een piranha in hem zou zitten. Na een paar weken waarin niets gebeurde, terwijl ik toch, ondanks waarschuwingen van mijn vriendin, regelmatig de deur naar de kamer open liet staan, begon ik wel een beetje de hoop te verliezen. Totdat ik begon te merken dat de goudvis groter werd. Nu weet ik dat een goudvis zover groeit als dat passend is voor de ruimte waarin hij verblijft, maar deze leek toch wel extremer te groeien. En nog belangrijker, als ik hem voer gaf, wat (volgens mijn vriendin) mijn taak was, leek het net alsof ik scherpe tandjes zag komen. Goudvissen hebben geen tanden, maar piranha’s natuurlijk wel. Na ruim 2 jaar werd mijn geduld beloond. Mijn vriendin mag dit natuurlijk nooit weten. Of ik mij schuldig voel of bezwaard? Misschien een beetje. Aan de andere kant, de kat heeft het ook over zichzelf afgeroepen, had hij de goudvis maar niet zo moeten treiteren. Natuurlijk wist ik dat zoiets kon gebeuren toen ik de goudvis kocht wetende dat mijn vriendin een kat had die zoals alle katten van vis hield.
De vriendin: Wat had ik er moeite mee om te doen alsof ik het vreselijk vond. Toen ik mijn vriend leerde kennen en hij als één van de eerste dingen vertelde dat hij zo gek was op dieren wilde ik een goede beurt maken en haalde ik de kat in huis, niet wetende dat mijn vriend van alle dieren, juist een hekel aan katten had. Ik kon niet meer terug en moest natuurlijk net doen alsof ik gek was op die kat. Wat ze mij echter niet verteld hadden in het asiel, was dat die kat geen lieverdje was. Ik heb de eerste de beste kat die zij voorstelden meegenomen. Al na een paar dagen had ik spijt als haren op mijn hoofd, maar ik kon niet meer terug. Toen mijn vriend kort daarna met de goudvis aan kwam zetten heb ik heel enthousiast gereageerd, en eerlijk gezegd heb ik goudvissen altijd leuk gevonden dus ik had daar niet zoveel moeite mee. Naarmate de tijd vorderde vond ik wel dat de goudvis veranderde, hij werd wel héél groot en soms zag ik wat scherps glinsteren in zijn vissenmond. Ik was nieuwsgierig en ben naar de dierenwinkel gegaan waar mijn vriend hem had gekocht. Daar vertelde de eigenaar mij de achtergrond van deze goudvis. Natuurlijk heb ik niets gezegd tegen mijn vriend, maar ik zag wel mogelijkheden om van mijn kat af te komen. Het heeft al met al toch nog ruim 2 jaar geduurd voor de tijd er rijp voor was. Of ik mij schuldig of bezwaard voel richting de kat. Nee, niet echt. Hij heeft 2 jaar lol gehad met het treiteren van de goudvis.
De kat (vanuit de hemel): Zo wat ben ik blij. Kan mij voorstellen dat je daar raar van staat te kijken. Maar ik ben echt blij. Ruim twee jaar geleden werd ik door die vrouw uit het asiel gehaald. Voordat ik in het asiel kwam, was mijn leven al geen pretje, in het asiel werd het niet veel beter, maar bij die vrouw en later met die man werd het nog erger. Toen er na een tijd een goudvis bij kwam werd het iets beter. Daar kon ik bij tijd en wijle dan nog wat plezier aan beleven, maar verder. Wat mij betrof hoefde het niet meer, maar ja, ik was een gezonde kat, kreeg goed te eten, dus doodgaan zou niet snel gebeuren. Toen hoorde ik de man tijdens een telefoongesprek vertellen over de achtergrond van de goudvis en dat bood mogelijkheden. Het leek alsof de goudvis de laatste tijd veranderde. Groter werd en ik zag af en toe iets glinsteren in zijn vissenmond. Tanden? Ik besloot iedere mogelijkheid die ik had om hem te treiteren aan te pakken in de verwachting dat er een moment zou komen waarop ik hem tot het uiterste had gedreven en wie weet ..... En inderdaad zo gebeurde het dus. Ik verblijf nu in de kattenhemel en sjonge wat een paradijs is het hier.
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.