Het geheim van Nijenrode
De Vuurdover
|
Hier vind je de ingesproken versie van het geheim van Nijenrode =>
|
| ||
Ik wist het, eindelijk is het zo ver en mijn wraak zal zoet zijn. Maar laat ik mij eerst voorstellen. Ik ben Anna, 400 jaar geleden overleden. Hoe ik dan toch dit verhaal kan vertellen? Zoals de meeste mensen wel weten, er is toch echt meer tussen hemel en aarde.
Mijn verhaal begint op de dag die zo mooi was begonnen. Het was, zoals men nu zegt Halloween. Mijn man, Gerbrand, en ik waren uitgenodigd om een paar dagen te verblijven bij onze goede vrienden, familie Ortt, op hun kasteel Nijenrode.
Helaas was ik een paar maanden daarvoor door een ongeluk verlamd geraakt en kon ik mijzelf alleen verplaatsen in een rolstoel of gedragen door mijn man. In het begin leek Gerbrand heel geduldig en begripvol naar mij, maar de laatste tijd werd hij steeds ongeduldiger en had hij zelden meer aandacht voor mij. Ik was een blok aan zijn been geworden. Hij moest mij echter wel dulden, want ik was degene van wie al het geld was dat we bezaten. Hij wist dondersgoed dat de geldkraan direct werd dichtgedraaid als hij mij zou bedriegen of anderszins negatief met mij om zou gaan.
De afspraak met de familie Ortt stond al een tijdje en ik had mij er erg op verheugd, andere omgeving en andere mensen. Hun onthaal was allerhartelijkst. Ze hadden zelfs de mooiste kamer voor ons gereed gemaakt. De kamer met de grote open haard. Gezien de tijd van het jaar, zou die goed uitkomen, want het was heel koud buiten.
Ik was moe, dus had aangegeven dat ik wel even wilde gaan liggen. Gerbrand zou met de heer des huizes een ronde doen door het kasteel en de tuin. Gerbrand bracht mij naar de kamer, legde mij op de heerlijke, zachte matrassen van het prachtige hemelbed en deed na wat gerommel met het hout, de open haard aan. Voordat hij ging kreeg ik nog een ‘hartelijke’ zoen van hem.
Mijn ogen vielen al snel dicht. Na een uur werd ik benauwd wakker. Er hing een zware lucht in de kamer. Ik ging met veel moeite rechtop zitten en zag dat het vuur in de haard bijna uit was, maar dat het nog wel rookte, vandaar de zware lucht. Op datzelfde moment kwam Gerbrand de kamer in. Hij keek naar de haard en naar mij en ik zag een glimlach verschijnen. “Het werkt, zie ik.” Ik keek hem aan en zag zijn werkelijke ik
“Gerbrand, je moet het vuur doven met de vuurdover, ik stik” riep ik terwijl ik een paar keer moest hoesten.
“Waarom zou ik? Wat heb ik nog aan jou? En wat heeft jouw leven nu nog voor zin. Je was al een last voor mij, maar in jouw huidige toestand ben je helemaal een blok aan mijn been. Zelfs kinderen heb je mij niet gegeven. Alleen het geld daar was je goed voor. Op deze manier zal ik onschuldig zijn en al jouw geld erven. Wat zal mijn leven een stuk makkelijker worden!”
Ik kon mijn oren niet geloven. In één keer werd mijn onderbuikgevoel bevestigd. Maar dat het op deze manier zou gaan en zo gruwelijk had ik nooit kunnen bedenken. Ik wist dat protesteren geen zin had, dus ik lag daar maar, naar hem kijkend, hoestend, terwijl hij een doek voor zijn mond en neus had gedaan zodat hij geen last had van de lucht. Mijn blik gleed naar de vuurdover naast de haard. De vuurdover zou mijn redding kunnen zijn, maar Gerbrand zou deze niet gebruiken. Uiteindelijk duurde het nog tien minuten voordat ik mijn ogen echt niet meer open kon houden en wegdreef in een coma, waarna mijn ziel mijn lichaam verliet.
Mijn ziel zag hoe Gerbrand zijn toneelspel opvoerde van wanhopig, bedroefde echtgenoot vol schuldgevoel, omdat hij een fout had gemaakt bij het aansteken van de haard. Iedereen geloofde hem en ik kon er niets tegen doen.
Totdat ik merkte dat ik op de dag van mijn overlijden, op Halloween, wel invloed kon hebben op dingen. Op deze dag ging mijn ziel ’s avonds altijd terug naar Nijenrode, in de hoop dat ik Gerbrand daar weer zou zien en dat ik dan zou zien dat het heel slecht met hem ging. Helaas heb ik hem nooit meer gezien. Waarschijnlijk durfde hij toch niet meer op de plaats delict te komen. Op de avonden van Halloween vond ik het altijd leuk om wat spookactiviteiten te doen, je moet toch wat als ronddolende ziel. Alleen onschuldig hoor, maar blijkbaar toch wel zodanig spookachtig dat ik na een jaar of tien merkte dat men nooit meer in de nacht van Halloween, mensen in de kamer liet overnachten.
Vierhonderd jaar na mijn overlijden gaat het dan toch weer gebeuren. Er zal komende nacht iemand slapen in de luxe suite. Ik ben al vanaf het begin van de dag aan het ronddolen door het kasteel en hoorde de huidige eigenaar praten over een jongeman, Steven, die persé in dé kamer wilde slapen. Ik ben heel benieuwd hoe de man is die dat aan zal durven. Hij vraagt er in ieder geval om dat er gespookt gaat worden in de kamer.
Om vier uur arriveert Steven op het kasteel. Zodra ik hem zie weet ik het zeker, hij kan niet anders dan een achterachterachterachterkleinkind van Gerbrand zijn. Dezelfde lengte, kaaklijn, ogen en mond, maar vooral diezelfde blik in zijn ogen, waarvan ik nu weet dat ik naar mijn onderbuikgevoel had moeten luisteren toen ik deze blik voor het eerst zag. Uiterlijk heel charmant, maar ..... Dit zou een avond en nacht worden waarbij ik niet zomaar wat licht spookwerk zou gaan doen, maar het echte zware werk. En dit keer zou de vuurdover mij wel helpen.
Het is tien uur ’s avonds. Na een avond alleen over zichzelf praten, over hoe goed hij alles doet en hoe niemand zonder hem kan, maakt Steven zich op om naar bed te gaan. De andere mensen in het kasteel doen nog een halfslachtige poging hem er van te weerhouden, meer uit goed fatsoen dan uit bezorgdheid, maar hij blijft bij zijn besluit.
Hij loopt met een zelfverzekerde houding de trap op naar boven. Als eerste trucje geef ik hem vlak voor de deur van de kamer een duwtje, waardoor hij struikelt en met zijn hoofd tegen de deur knalt. Verstoord kijkt hij rond. “Wie, wie is daar?” Hij ziet natuurlijk niemand en ik hoor hem onverstaanbaar mompelen. Hij doet de deur open en loopt linea recta naar de open haard. “Eerst die maar eens aansteken”. Ik zie direct de vuurdover liggen naast de haard. Gelukkig, die is er dus nog. De sleutel zit in de deur, ik draai hem om en haal hem uit de deur en verstop hem op de vensterbank achter een gordijn. Als Steven gekleed in pyama op bed ligt, verschuif ik wat houtblokken. Voordeel van een ziel zijn, je voelt geen pijn meer. Steven schiet overeind als hij het geluid van de schuivende blokken hoort. “Heb ik ze toch niet helemaal vast genoeg neergelegd zeker?” Hij gaat weer liggen. Ik blaas hard tegen de rook die van het vuur afkomt. Ik pak de vuurdover en rommel nog wat met het hout en leg hem terug op zijn plek. De rook in de kamer wordt erger. Steven begint te hoesten, opent zijn ogen en ziet de rook. Hij schiet het bed uit en wil de vuurdover pakken. Ik ben sneller, pak hem op en zweef weg. De ogen van Steven lijken wel uit zijn oogkassen te vallen. Hij doet een paar stappen naar de vuurdover om hem te pakken, maar ik ben weer sneller en zweef de andere kant op. Ondertussen is de rook in de kamer nog erger geworden. Het hoesten van Steven wordt evenredig erger. Steven loopt naar de deur en merkt tot zijn schrik dat deze op slot zit. Verdwaasd kijkt hij rond. Ik zie de paniek in zijn ogen. Ik speel nog even het spelletje van de rondvliegende vuurdover, totdat ik hem hoor janken als een klein kind. Ik pak een handvol as en leg dat op de houten vloer voor de haard. ‘Laat dit een les zijn’ schrijf ik in het as. Ik leg de vuurdover terug op zijn plaats, zweef naar het gordijn, pak de sleutel, stop deze in het sleutelgat van de deur en zweef weg de kamer uit. Ik heb mijn wraak gehad, maar of hij echt zoet was?
Mijn verhaal begint op de dag die zo mooi was begonnen. Het was, zoals men nu zegt Halloween. Mijn man, Gerbrand, en ik waren uitgenodigd om een paar dagen te verblijven bij onze goede vrienden, familie Ortt, op hun kasteel Nijenrode.
Helaas was ik een paar maanden daarvoor door een ongeluk verlamd geraakt en kon ik mijzelf alleen verplaatsen in een rolstoel of gedragen door mijn man. In het begin leek Gerbrand heel geduldig en begripvol naar mij, maar de laatste tijd werd hij steeds ongeduldiger en had hij zelden meer aandacht voor mij. Ik was een blok aan zijn been geworden. Hij moest mij echter wel dulden, want ik was degene van wie al het geld was dat we bezaten. Hij wist dondersgoed dat de geldkraan direct werd dichtgedraaid als hij mij zou bedriegen of anderszins negatief met mij om zou gaan.
De afspraak met de familie Ortt stond al een tijdje en ik had mij er erg op verheugd, andere omgeving en andere mensen. Hun onthaal was allerhartelijkst. Ze hadden zelfs de mooiste kamer voor ons gereed gemaakt. De kamer met de grote open haard. Gezien de tijd van het jaar, zou die goed uitkomen, want het was heel koud buiten.
Ik was moe, dus had aangegeven dat ik wel even wilde gaan liggen. Gerbrand zou met de heer des huizes een ronde doen door het kasteel en de tuin. Gerbrand bracht mij naar de kamer, legde mij op de heerlijke, zachte matrassen van het prachtige hemelbed en deed na wat gerommel met het hout, de open haard aan. Voordat hij ging kreeg ik nog een ‘hartelijke’ zoen van hem.
Mijn ogen vielen al snel dicht. Na een uur werd ik benauwd wakker. Er hing een zware lucht in de kamer. Ik ging met veel moeite rechtop zitten en zag dat het vuur in de haard bijna uit was, maar dat het nog wel rookte, vandaar de zware lucht. Op datzelfde moment kwam Gerbrand de kamer in. Hij keek naar de haard en naar mij en ik zag een glimlach verschijnen. “Het werkt, zie ik.” Ik keek hem aan en zag zijn werkelijke ik
“Gerbrand, je moet het vuur doven met de vuurdover, ik stik” riep ik terwijl ik een paar keer moest hoesten.
“Waarom zou ik? Wat heb ik nog aan jou? En wat heeft jouw leven nu nog voor zin. Je was al een last voor mij, maar in jouw huidige toestand ben je helemaal een blok aan mijn been. Zelfs kinderen heb je mij niet gegeven. Alleen het geld daar was je goed voor. Op deze manier zal ik onschuldig zijn en al jouw geld erven. Wat zal mijn leven een stuk makkelijker worden!”
Ik kon mijn oren niet geloven. In één keer werd mijn onderbuikgevoel bevestigd. Maar dat het op deze manier zou gaan en zo gruwelijk had ik nooit kunnen bedenken. Ik wist dat protesteren geen zin had, dus ik lag daar maar, naar hem kijkend, hoestend, terwijl hij een doek voor zijn mond en neus had gedaan zodat hij geen last had van de lucht. Mijn blik gleed naar de vuurdover naast de haard. De vuurdover zou mijn redding kunnen zijn, maar Gerbrand zou deze niet gebruiken. Uiteindelijk duurde het nog tien minuten voordat ik mijn ogen echt niet meer open kon houden en wegdreef in een coma, waarna mijn ziel mijn lichaam verliet.
Mijn ziel zag hoe Gerbrand zijn toneelspel opvoerde van wanhopig, bedroefde echtgenoot vol schuldgevoel, omdat hij een fout had gemaakt bij het aansteken van de haard. Iedereen geloofde hem en ik kon er niets tegen doen.
Totdat ik merkte dat ik op de dag van mijn overlijden, op Halloween, wel invloed kon hebben op dingen. Op deze dag ging mijn ziel ’s avonds altijd terug naar Nijenrode, in de hoop dat ik Gerbrand daar weer zou zien en dat ik dan zou zien dat het heel slecht met hem ging. Helaas heb ik hem nooit meer gezien. Waarschijnlijk durfde hij toch niet meer op de plaats delict te komen. Op de avonden van Halloween vond ik het altijd leuk om wat spookactiviteiten te doen, je moet toch wat als ronddolende ziel. Alleen onschuldig hoor, maar blijkbaar toch wel zodanig spookachtig dat ik na een jaar of tien merkte dat men nooit meer in de nacht van Halloween, mensen in de kamer liet overnachten.
Vierhonderd jaar na mijn overlijden gaat het dan toch weer gebeuren. Er zal komende nacht iemand slapen in de luxe suite. Ik ben al vanaf het begin van de dag aan het ronddolen door het kasteel en hoorde de huidige eigenaar praten over een jongeman, Steven, die persé in dé kamer wilde slapen. Ik ben heel benieuwd hoe de man is die dat aan zal durven. Hij vraagt er in ieder geval om dat er gespookt gaat worden in de kamer.
Om vier uur arriveert Steven op het kasteel. Zodra ik hem zie weet ik het zeker, hij kan niet anders dan een achterachterachterachterkleinkind van Gerbrand zijn. Dezelfde lengte, kaaklijn, ogen en mond, maar vooral diezelfde blik in zijn ogen, waarvan ik nu weet dat ik naar mijn onderbuikgevoel had moeten luisteren toen ik deze blik voor het eerst zag. Uiterlijk heel charmant, maar ..... Dit zou een avond en nacht worden waarbij ik niet zomaar wat licht spookwerk zou gaan doen, maar het echte zware werk. En dit keer zou de vuurdover mij wel helpen.
Het is tien uur ’s avonds. Na een avond alleen over zichzelf praten, over hoe goed hij alles doet en hoe niemand zonder hem kan, maakt Steven zich op om naar bed te gaan. De andere mensen in het kasteel doen nog een halfslachtige poging hem er van te weerhouden, meer uit goed fatsoen dan uit bezorgdheid, maar hij blijft bij zijn besluit.
Hij loopt met een zelfverzekerde houding de trap op naar boven. Als eerste trucje geef ik hem vlak voor de deur van de kamer een duwtje, waardoor hij struikelt en met zijn hoofd tegen de deur knalt. Verstoord kijkt hij rond. “Wie, wie is daar?” Hij ziet natuurlijk niemand en ik hoor hem onverstaanbaar mompelen. Hij doet de deur open en loopt linea recta naar de open haard. “Eerst die maar eens aansteken”. Ik zie direct de vuurdover liggen naast de haard. Gelukkig, die is er dus nog. De sleutel zit in de deur, ik draai hem om en haal hem uit de deur en verstop hem op de vensterbank achter een gordijn. Als Steven gekleed in pyama op bed ligt, verschuif ik wat houtblokken. Voordeel van een ziel zijn, je voelt geen pijn meer. Steven schiet overeind als hij het geluid van de schuivende blokken hoort. “Heb ik ze toch niet helemaal vast genoeg neergelegd zeker?” Hij gaat weer liggen. Ik blaas hard tegen de rook die van het vuur afkomt. Ik pak de vuurdover en rommel nog wat met het hout en leg hem terug op zijn plek. De rook in de kamer wordt erger. Steven begint te hoesten, opent zijn ogen en ziet de rook. Hij schiet het bed uit en wil de vuurdover pakken. Ik ben sneller, pak hem op en zweef weg. De ogen van Steven lijken wel uit zijn oogkassen te vallen. Hij doet een paar stappen naar de vuurdover om hem te pakken, maar ik ben weer sneller en zweef de andere kant op. Ondertussen is de rook in de kamer nog erger geworden. Het hoesten van Steven wordt evenredig erger. Steven loopt naar de deur en merkt tot zijn schrik dat deze op slot zit. Verdwaasd kijkt hij rond. Ik zie de paniek in zijn ogen. Ik speel nog even het spelletje van de rondvliegende vuurdover, totdat ik hem hoor janken als een klein kind. Ik pak een handvol as en leg dat op de houten vloer voor de haard. ‘Laat dit een les zijn’ schrijf ik in het as. Ik leg de vuurdover terug op zijn plaats, zweef naar het gordijn, pak de sleutel, stop deze in het sleutelgat van de deur en zweef weg de kamer uit. Ik heb mijn wraak gehad, maar of hij echt zoet was?
Achtergrond Eigenaren en Vuurdover van Nijenrode
De familie Ortt was 400 jaar geleden echt eigenaar van kasteel Nijenrode.
De Vuurdover was ook een bijzonder voorwerp , zie onderstaand artikel.
De familie Ortt was 400 jaar geleden echt eigenaar van kasteel Nijenrode.
De Vuurdover was ook een bijzonder voorwerp , zie onderstaand artikel.
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.