Rust Roest
De opdracht was: Petra wordt door de kinderen van mevrouw Van Dalen ingehuurd als gezelschapsdame met de opdracht dat mevrouw Van Dalen ab-so-luut geen drukte of stress mag hebben..... Maar mevrouw Van Dalen blijkt daar hele andere ideeën over te hebben ........
|
Hier vind je de ingesproken versie van ..... =>
|
| ||
De bel gaat. “Daar zal je haar hebben” denkt Dahlia van Dalen. “Ben benieuwd wie ze nu weer hebben ingeschakeld om op mij te passen. Als het maar niet weer zo’n tutje is, ik heb geen zin om weer alles uit de kast te moeten halen om te zorgen dat ze niet wil blijven.”
Op haar dooie akkertje loopt Dahlia naar de deur, niet omdat ze niet sneller kan, want dat zouden haar kinderen verwachten, gezien haar leeftijd, nee, ze loopt zo rustig, omdat ze niet op een nieuwe gezelschapsdame zit te wachten.
Als Dahlia de deur opent is ze verrast. De vrouw die voor haar staat heeft niets weg van een tutje. Ze kijkt met een open, vriendelijke blik en Dahlia ziet iets ondeugends in de ogen. Hebben de kinderen nu toch een andere weg gekozen zeker.
“Goedemiddag mevrouw, ik ben Petra, bent u mevrouw van Dalen?”
“Ja natuurlijk, wie denk je anders dat ik ben, de dienstmeid?” reageert Dahlia toch wat korzelig.
“Sorry, mevrouw, ik probeer alleen maar beleefd te zijn.”
“Stop daar dan maar gelijk mee, ik heb geen behoefte aan beleefde jaknikkers.”
Dahlia ziet de verbaasde blik van Petra en dan schiet Petra in de lach.
Kijk dat is nu precies de reactie waar Dahlia van houdt.
“Kom snel binnen, het is vandaag fris buiten.”
Petra neemt de laatste treden naar de voordeur. Het huis van Dahlia heeft zo’n ouderwets trappetje voor de voordeur, één van de vele bijzondere kenmerken van het huis.
Petra trekt haar jas uit en hangt hem op de kapstok in de hal en loopt achter Dahlia aan, die naar de keuken loopt.
De keuken past precies bij het huis, warm en knus. Een grote tafel in het midden waar je na het eten heerlijk nog na kan kletsen. Petra ziet voor zich hoe de bewoners aan deze tafel met elkaar al decennia lang hun verhalen en zorgen hebben gedeeld.
“Ga zitten, ik zet even thee of wil je liever wat anders?”
“Thee is goed, maar zal ik het even voor u zetten?”
“Niets daarvan, ik ben dan wel al wat ouder, maar niet zo hulpbehoevend.”
Petra gaat zitten en kijkt hoe Dahlia de thee zet. Ze had begrepen van de kinderen dat mevrouw van Dalen hulp nodig had en er was uitdrukkelijk aangegeven dat stress en drukte uit den boze waren. Nou, als ze zo naar mevrouw van Dalen kijkt ziet ze een hele vieve vrouw, die misschien wel al wat ouder is, maar nog zeer zelfstandig overkomt, maar misschien is dat alleen uiterlijke schijn.
De fluitketel fluit en Dahlia schenkt de thee in zo’n echte ouderwetse theepot met theemuts. Petra is gek op dit soort ouderwetse dingen, ze brengen zoveel warmte en gezelligheid en doen haar denken aan haar geliefde oma.
“Nou Petra, vertel maar eens... wat heeft jou hier gebracht?”
“Ik dacht dat u dat wel wist, mevrouw Van Dalen.”
“Als eerste, noem mij alsjeblieft Dahlia, bij mevrouw voel ik mij zo oud, en natuurlijk weet ik wel waarom je hier komt, maar wat heeft jou er toe gebracht om dit werk te gaan doen. Wat verwacht je, wat lijkt je leuk of inspirerend aan het werk?”
“Nou eh....” Petra slaat helemaal dicht. Zulke directe vragen had ze niet verwacht. Om eerlijk te zijn heeft ze deze baan aangenomen, omdat ze niets anders kon krijgen op dit moment en ze dringend inkomsten nodig had, maar dat kon ze natuurlijk niet zeggen.
“Je weet toch wel waarom je deze baan hebt aangenomen? Vooruit ik wil dat graag weten en wel de daadwerkelijke reden...!”
Petra had het gevoel dat Dahlia al de echte reden vermoedde. Ze besloot het er op te wagen en eerlijk te zijn.
“Nou, dat vind ik een hele plausibele reden” reageerde Dahlia en begon te lachen. “Heerlijk dat je geen smoesjes verzint. Waarschijnlijk heb je dan ook geen flauw idee wat je te wachten staat, wat je taken zullen zijn.”
“Ik heb alleen meegekregen dat ik alles moet doen om drukte en stress te vermijden.”
“Nou dat gaat dan een zware klus worden, want stress dat valt wel mee maar druk heb ik het zeker, alleen niet zoals mensen normaliter verwachten.”
“Eén vraag, hoe ben jij in geheimen bewaren en wiens opdrachten zal je volgen, die van mij of die van mijn kinderen?”
“Geheimen bewaren ben ik heel goed in, ik vind het heerlijk om mensen, zonder kwade bedoelingen hoor, dingen wijs te maken. En ik werk voor u, dus ik zal uw opdrachten uitvoeren. Alleen moet ik kijken wat ik zeg tegen uw kinderen als zij vragen hoe het gaat.”
“Dat is precies het goede antwoord. Wat mijn kinderen betreft, daar verzinnen we wel wat op, dat komt wel goed, zeker als jij zo goed bent in mensen dingen wijs maken.” Weer lacht Dahlia en Petra lacht met haar mee, nog wel een beetje beduusd, want deze afspraak loopt heel anders dan ze verwacht had, maar ze heeft het vermoeden dat het alleen maar leuker zal gaan worden.
“Ik zal je even je kamer wijzen, dan kan je je spullen neerzetten en het je gemakkelijk maken.” Dahlia loopt voor Petra uit de trap op naar boven waar een grote overloop is met diverse deuren. “Dat is mijn kamer.” Dahlia wijst naar de meest linkse deur en daarna naar de deur aan de overkant van de overloop. “En dat is de jouwe. Hij heeft een eigen badkamer en keukentje.” Petra opent de deur en is gelijk verliefd op de kamer. Zoals het hele huis is ook deze kamer voorzien van veel warm, donker hout en er is zelfs een kleine open haard. Hier kan ze voorlopig wel met plezier verblijven.
“Doe rustig aan, kom maar naar beneden als je daar klaar voor bent. Ik heb al gekookt voor vanavond, dus als je het goed vindt eten we vanavond samen. Dan kunnen we samen bespreken wat jouw taken worden.” Dahlia trekt de deur achter zich dicht. Petra blijft achter en gaat op het bed zitten. Nu ze zo alleen is dringt pas tot haar door wat een wonderlijke ontvangst het is geweest. Niks geen oude, hulpbehoevende, zwakke dame. Inwendig moet ze grinniken als ze denkt aan het gesprek met de kinderen van Dahlia. Blijkbaar kennen zij hun moeder niet echt goed. Ze legt haar koffer op het bed en pakt de spullen uit, haar pyama onder het hoofdkussen, haar boek op het nachtkastje, haar toiletspullen in het badkamertje en haar kleren in de kast. Zoals altijd voelt ze zich al snel thuis als ze haar koffer heeft uitgepakt. Dan loopt ze naar de 2 glazen deuren. Het mooiste gedeelte van de hele kamer. Door de open deuren komt ze op het balkon met een prachtig uitzicht op heuvels met bos en hei. Het lijkt wel een droom waar ze in terecht is gekomen. Ze weet niet waar ze dit aan verdient heeft, maar ze zal hier ten volle van genieten zolang het haar gegunt is om hier te blijven.
Tegen vijf uur gaat Petra naar beneden. Ze hoort gerommel in de keuken, dus loopt ze daarheen. Dahlia is druk bezig met het dekken van de tafel. “Laat mij helpen” zegt Petra. “Vandaag niet, vandaag verwen ik jou een beetje. Vanaf morgen mag jij mij helpen.”
Toch wat bezwaard gaat Petra aan de grote keukentafel zitten.
Het eten smaakt hen beide heerlijk en ondertussen kletsen ze over van alles en nog wat. Dahlia stelt allemaal vragen aan Petra over haar familie, wat ze tot dan toe gedaan heeft, wat haar hobbys en verlangens zijn. Ze ontwijkt de vragen van Petra over wat haar werkzaamheden gaan worden. Dahlia heeft daar een goede reden voor. Eerst wil ze Petra beter leren kennen, voordat ze haar in gaat wijden in haar grote geheim. Ze heeft inmiddels wel een goede indruk van Petra gekregen en vertrouwt op haar intuïtie.
“Petra, je hebt nu al een paar keer geprobeerd om te achterhalen wat je werkzaamheden worden. Ik heb hier tot nu toe niet op geantwoord, omdat ik je eerst beter wilde leren kennen, wilde weten of ik je in vertrouwen kon nemen, want waar ik je mij mee wil laten helpen is een groot geheim. Er zijn maar een paar mensen die er van afweten.”
“Weet u zeker dat u het mij dan al wilt vertellen, u kent mij nog maar kort. Ik kan u wel vertellen dat ik te vertrouwen bent, maar ik kan mij voorstellen dat u dat eerst wilt zien in daden.”
“Kijk dat is nu precies de reactie, waardoor ik weet dat je te vertrouwen bent. Nou luister goed.”
Dahlia vertelt haar geheim. De ogen van Petra beginnen steeds meer te glinsteren. De ondeugende kant die Dahlia al vermoed had komt duidelijk tot uiting in die ogen.
“Oke, dan is het nu het beste om te gaan slapen, want we moeten er dus weer heel vroeg uit.”
“Ik zal de wekker zetten om 2.00 uur. Zal ik u dan roepen?”
“Nee, meisje dat is niet nodig, ik ben er inmiddels al helemaal aan gewend dat ik er zo laat uit moet.”
Het is 2.00 uur. De wekker gaat. Petra wordt wakker. Ze voelt zich nog moe, maar direct weet ze weer waarom ze al zo vroeg op moet staan. Snel trekt ze de kleren aan die ze voor het slapen gaan al klaar heeft gelegd en gaat naar beneden. Dahlia zit al op haar te wachten in de keuken. Op tafel ligt een fluit en op een stoel staat een mand met lekkers.
“Kom op meisje, we gaan.” Het is nog donker buiten, maar niet koud. Gearmd lopen ze naar het dorpsplein. Dahlia pakt de fluit en begint een vrolijk deuntje te fluiten. Het geluid klinkt door tot in de verre omtrek. Het duurt even, maar dan ziet Petra allemaal kinderen uit de omringende huizen komen. Ze huppelen naar het dorpsplein. Ze probeert ze te tellen, maar het zijn er veel te veel. Dahlia had haar gewaarschuwd, maar zoveel kinderen had ze niet verwacht. Het is één grote gezellige boel. Als ze merken dat er geen nieuwe kinderen meer bijkomen loopt Dahlia de weg over, het dorp uit, Petra en alle kinderen lopen achter haar aan. Eenmaal uit het dorp gebeurd er iets wonderlijks. Dahlia, Petra en de kinderen lopen nog steeds, maar niet meer over de weg.... het lijkt of er een pad door de lucht gaat, ze lopen boven de huizen en de weilanden. Petra kijkt haar ogen uit. Hoe kan dit? Ze kijkt naar Dahlia die nog steeds fluitend voorop loopt en de richting aangeeft. Dahlia haalt met een glimlach haar schouders op, alsof ze wil zeggen “ik weet dat je het niet begrijpt, maar laat het los en geniet.”
In de verte ziet Petra een groot meer met in het midden een groot eiland. Daar gaan ze dus naar toe. Het voelt nog onwerkelijker als ze boven het water lopen door de lucht. Als ze bijna bij het eiland zijn, dalen ze naar beneden en landen zachtjes op het strand.
Dahlia stopt met fluiten en alle kinderen klappen, juichen en dansen.
“Kom op, Petra, dan laat ik je zien wat er op dit eiland allemaal te doen is.”
Ze lopen door bosjes naar een grote open plek. Daar staat een gigantische circustent. Daarnaast een heel groot veld met allemaal dieren die je vaak ziet in een circus. De dieren lopen vrij rond, maar zodra ze de kinderen zien, komen ze naar hen toe. Petra schrikt eerst, want er lopen ook tijgers, leeuwen en olifanten, maar ze ziet al snel dat deze rustig blijven.
“Ik zal je even voorstellen aan de enige twee andere volwassenen op dit eiland. Loop maar met mij mee.” Ze lopen naar een klein huisje achter de tent. De deur wordt al open gedaan en een wat oudere vrouw en man komen naar buiten. “Dahlia, wat fijn om je weer te zien en precies op tijd” roept de vrouw.
“Petra, dit zijn Marie en Klaas. Zij helpen mij al vanaf het begin om dit circus in stand te houden.”
“Marie, Klaas, dit is Petra, zij komt ons helpen. Wij worden ook een dagje ouder en er zal toch iemand moeten zijn die dit over gaat nemen, als wij er niet meer zijn, maar wees niet bang, Petra, dat duurt nog wel even hoor!”
Dus dit is wat Dahlia bedoelde met haar verhaal van gisteren. Petra dacht na afloop nog dat Dahlia haar voor de gek hield, want het was te wonderlijk en te ongelooflijk, maar nu ziet ze het toch met eigen ogen.
Hier op dit eiland heeft Dahlia van het geld dat haar man haar heeft nagelaten, een heel groot circus opgebouwd. Een bijzonder circus, want de circusartiesten zijn allemaal kinderen.
Petra denkt aan de woorden van Dahlia:
“Het begon toen ik ontdekte dat de kinderen van tegenwoordig nog maar weinig buiten spelen. Ze worden door de maatschappij min of meer gedwongen om vooral te leren met hun hoofd. Veel kennis opdoen. Alles voorgekauwd krijgen. En in hun vrije tijd zitten ze vooral op hun computer of telefoon. Er is nog maar weinig creativiteit, laat staan dat ze leren om dingen te maken en te doen met hun handen. Er wordt alleen maar gekeken naar wat de maatschappij nodig heeft en niet meer naar wat de talenten van de kinderen zijn. Langzamerhand gaan alle kinderen op elkaar lijken, doen ze hetzelfde en weten ze hetzelfde. Ik kon dit niet langer aanzien en besloot mijn droom die ik al had toen ik nog jong was, werkelijkheid te laten worden.”
“Wat was die droom, Dahlia?” had Petra gevraagd. Zij herkende de bevindingen van Dahlia bij de kinderen en vond dit ook een afschuwelijke ontwikkeling.
“Mijn man heeft mij een grote som geld nagelaten. Ik weet dat mijn kinderen er op zitten te azen, daarom willen ze ook dat jij mij in de gaten houdt onder het mom van dat ik geen stress of drukte aan zou kunnen, maar in werkelijkheid willen ze zo zorgen dat ik niet teveel geld uit kan geven.
Ik besloot van het geld van mijn man een groot eiland te kopen en daar een circus te beginnen. Een circus waar kinderen kunnen doen wat zij het liefste willen. Waar zij hun talenten kunnen ontwikkelen. Kinderen die van muziek houden kunnen daar in het circusorkest. Kinderen die van tuinieren houden kunnen de tuin om de tent bijhouden. Kinderen die van dieren houden kunnen met de dieren acts instuderen. Kinderen die graag timmeren enzo kunnen de stellages maken voor de acts enzovoort enzovoort. Voor ieder talent is wel wat te te bedenken dat gedaan kan worden in of bij een circus. Op het moment dat ik alles geregeld had wat betreft het circus moest ik natuurlijk nog zorgen dat ik de kinderen meekreeg naar het eiland. Ik wist dat ik tegen allerlei bezwaren van ouders en schooldirecteuren aan zou lopen, dus wilde het graag ’s nachts doen zodat zij er niets van zouden merken, maar hoe zou ik de kinderen zover kunnen krijgen dat ze met mij mee gingen.
Toen gebeurde het meest wonderlijke. Tijdens een onrustige nacht werd ik om 2.00 uur wakker en vond ik de fluit op mijn nachtkastje. Hoe hij daar gekomen is weet ik nog steeds niet, maar ik voelde wel gelijk aan dat dit de oplossing zou zijn. Ik ging naar buiten naar het dorpsplein en begon te fluiten en daar kwamen al snel de eerste kinderen en er volgden meer en ik ging hen voor naar het eiland, naar het circus. En wat een geluk om al die kinderen zo bezig te zien met dat wat ze het allerleukst vinden.”
“Maar circusartiesten willen ook graag optreden voor publiek, hoe doen jullie dat dan?” had Petra gevraagd.
“Dat is een nog groter geheim. Vier keer per jaar fluit ik een ander wijsje en dan komen niet alleen de kinderen, maar ook hun ouders naar buiten. Een groot verschil met de kinderen is, dat de ouders gehypnotiseerd worden door dit wijsje. Zij lopen mee, zijn publiek, klappen voor hun kinderen en genieten net als hun kinderen, maar als zij daarna weer terug gaan naar huis en gaan slapen vergeten zij wat zij gezien hebben.”
“Dat is slim” zei Petra “anders zouden de volwassenen zich er vast mee gaan bemoeien en met allerlei regeltjes en bezwaren komen.”
“Kijk dat is nou precies waarom ik weet dat jij een goede opvolger van mij zal zijn, Petra. Jij snapt het helemaal.”
En zo gebeurt het al jaren, iedere vrijdag- en zaterdagavond.
Op haar dooie akkertje loopt Dahlia naar de deur, niet omdat ze niet sneller kan, want dat zouden haar kinderen verwachten, gezien haar leeftijd, nee, ze loopt zo rustig, omdat ze niet op een nieuwe gezelschapsdame zit te wachten.
Als Dahlia de deur opent is ze verrast. De vrouw die voor haar staat heeft niets weg van een tutje. Ze kijkt met een open, vriendelijke blik en Dahlia ziet iets ondeugends in de ogen. Hebben de kinderen nu toch een andere weg gekozen zeker.
“Goedemiddag mevrouw, ik ben Petra, bent u mevrouw van Dalen?”
“Ja natuurlijk, wie denk je anders dat ik ben, de dienstmeid?” reageert Dahlia toch wat korzelig.
“Sorry, mevrouw, ik probeer alleen maar beleefd te zijn.”
“Stop daar dan maar gelijk mee, ik heb geen behoefte aan beleefde jaknikkers.”
Dahlia ziet de verbaasde blik van Petra en dan schiet Petra in de lach.
Kijk dat is nu precies de reactie waar Dahlia van houdt.
“Kom snel binnen, het is vandaag fris buiten.”
Petra neemt de laatste treden naar de voordeur. Het huis van Dahlia heeft zo’n ouderwets trappetje voor de voordeur, één van de vele bijzondere kenmerken van het huis.
Petra trekt haar jas uit en hangt hem op de kapstok in de hal en loopt achter Dahlia aan, die naar de keuken loopt.
De keuken past precies bij het huis, warm en knus. Een grote tafel in het midden waar je na het eten heerlijk nog na kan kletsen. Petra ziet voor zich hoe de bewoners aan deze tafel met elkaar al decennia lang hun verhalen en zorgen hebben gedeeld.
“Ga zitten, ik zet even thee of wil je liever wat anders?”
“Thee is goed, maar zal ik het even voor u zetten?”
“Niets daarvan, ik ben dan wel al wat ouder, maar niet zo hulpbehoevend.”
Petra gaat zitten en kijkt hoe Dahlia de thee zet. Ze had begrepen van de kinderen dat mevrouw van Dalen hulp nodig had en er was uitdrukkelijk aangegeven dat stress en drukte uit den boze waren. Nou, als ze zo naar mevrouw van Dalen kijkt ziet ze een hele vieve vrouw, die misschien wel al wat ouder is, maar nog zeer zelfstandig overkomt, maar misschien is dat alleen uiterlijke schijn.
De fluitketel fluit en Dahlia schenkt de thee in zo’n echte ouderwetse theepot met theemuts. Petra is gek op dit soort ouderwetse dingen, ze brengen zoveel warmte en gezelligheid en doen haar denken aan haar geliefde oma.
“Nou Petra, vertel maar eens... wat heeft jou hier gebracht?”
“Ik dacht dat u dat wel wist, mevrouw Van Dalen.”
“Als eerste, noem mij alsjeblieft Dahlia, bij mevrouw voel ik mij zo oud, en natuurlijk weet ik wel waarom je hier komt, maar wat heeft jou er toe gebracht om dit werk te gaan doen. Wat verwacht je, wat lijkt je leuk of inspirerend aan het werk?”
“Nou eh....” Petra slaat helemaal dicht. Zulke directe vragen had ze niet verwacht. Om eerlijk te zijn heeft ze deze baan aangenomen, omdat ze niets anders kon krijgen op dit moment en ze dringend inkomsten nodig had, maar dat kon ze natuurlijk niet zeggen.
“Je weet toch wel waarom je deze baan hebt aangenomen? Vooruit ik wil dat graag weten en wel de daadwerkelijke reden...!”
Petra had het gevoel dat Dahlia al de echte reden vermoedde. Ze besloot het er op te wagen en eerlijk te zijn.
“Nou, dat vind ik een hele plausibele reden” reageerde Dahlia en begon te lachen. “Heerlijk dat je geen smoesjes verzint. Waarschijnlijk heb je dan ook geen flauw idee wat je te wachten staat, wat je taken zullen zijn.”
“Ik heb alleen meegekregen dat ik alles moet doen om drukte en stress te vermijden.”
“Nou dat gaat dan een zware klus worden, want stress dat valt wel mee maar druk heb ik het zeker, alleen niet zoals mensen normaliter verwachten.”
“Eén vraag, hoe ben jij in geheimen bewaren en wiens opdrachten zal je volgen, die van mij of die van mijn kinderen?”
“Geheimen bewaren ben ik heel goed in, ik vind het heerlijk om mensen, zonder kwade bedoelingen hoor, dingen wijs te maken. En ik werk voor u, dus ik zal uw opdrachten uitvoeren. Alleen moet ik kijken wat ik zeg tegen uw kinderen als zij vragen hoe het gaat.”
“Dat is precies het goede antwoord. Wat mijn kinderen betreft, daar verzinnen we wel wat op, dat komt wel goed, zeker als jij zo goed bent in mensen dingen wijs maken.” Weer lacht Dahlia en Petra lacht met haar mee, nog wel een beetje beduusd, want deze afspraak loopt heel anders dan ze verwacht had, maar ze heeft het vermoeden dat het alleen maar leuker zal gaan worden.
“Ik zal je even je kamer wijzen, dan kan je je spullen neerzetten en het je gemakkelijk maken.” Dahlia loopt voor Petra uit de trap op naar boven waar een grote overloop is met diverse deuren. “Dat is mijn kamer.” Dahlia wijst naar de meest linkse deur en daarna naar de deur aan de overkant van de overloop. “En dat is de jouwe. Hij heeft een eigen badkamer en keukentje.” Petra opent de deur en is gelijk verliefd op de kamer. Zoals het hele huis is ook deze kamer voorzien van veel warm, donker hout en er is zelfs een kleine open haard. Hier kan ze voorlopig wel met plezier verblijven.
“Doe rustig aan, kom maar naar beneden als je daar klaar voor bent. Ik heb al gekookt voor vanavond, dus als je het goed vindt eten we vanavond samen. Dan kunnen we samen bespreken wat jouw taken worden.” Dahlia trekt de deur achter zich dicht. Petra blijft achter en gaat op het bed zitten. Nu ze zo alleen is dringt pas tot haar door wat een wonderlijke ontvangst het is geweest. Niks geen oude, hulpbehoevende, zwakke dame. Inwendig moet ze grinniken als ze denkt aan het gesprek met de kinderen van Dahlia. Blijkbaar kennen zij hun moeder niet echt goed. Ze legt haar koffer op het bed en pakt de spullen uit, haar pyama onder het hoofdkussen, haar boek op het nachtkastje, haar toiletspullen in het badkamertje en haar kleren in de kast. Zoals altijd voelt ze zich al snel thuis als ze haar koffer heeft uitgepakt. Dan loopt ze naar de 2 glazen deuren. Het mooiste gedeelte van de hele kamer. Door de open deuren komt ze op het balkon met een prachtig uitzicht op heuvels met bos en hei. Het lijkt wel een droom waar ze in terecht is gekomen. Ze weet niet waar ze dit aan verdient heeft, maar ze zal hier ten volle van genieten zolang het haar gegunt is om hier te blijven.
Tegen vijf uur gaat Petra naar beneden. Ze hoort gerommel in de keuken, dus loopt ze daarheen. Dahlia is druk bezig met het dekken van de tafel. “Laat mij helpen” zegt Petra. “Vandaag niet, vandaag verwen ik jou een beetje. Vanaf morgen mag jij mij helpen.”
Toch wat bezwaard gaat Petra aan de grote keukentafel zitten.
Het eten smaakt hen beide heerlijk en ondertussen kletsen ze over van alles en nog wat. Dahlia stelt allemaal vragen aan Petra over haar familie, wat ze tot dan toe gedaan heeft, wat haar hobbys en verlangens zijn. Ze ontwijkt de vragen van Petra over wat haar werkzaamheden gaan worden. Dahlia heeft daar een goede reden voor. Eerst wil ze Petra beter leren kennen, voordat ze haar in gaat wijden in haar grote geheim. Ze heeft inmiddels wel een goede indruk van Petra gekregen en vertrouwt op haar intuïtie.
“Petra, je hebt nu al een paar keer geprobeerd om te achterhalen wat je werkzaamheden worden. Ik heb hier tot nu toe niet op geantwoord, omdat ik je eerst beter wilde leren kennen, wilde weten of ik je in vertrouwen kon nemen, want waar ik je mij mee wil laten helpen is een groot geheim. Er zijn maar een paar mensen die er van afweten.”
“Weet u zeker dat u het mij dan al wilt vertellen, u kent mij nog maar kort. Ik kan u wel vertellen dat ik te vertrouwen bent, maar ik kan mij voorstellen dat u dat eerst wilt zien in daden.”
“Kijk dat is nu precies de reactie, waardoor ik weet dat je te vertrouwen bent. Nou luister goed.”
Dahlia vertelt haar geheim. De ogen van Petra beginnen steeds meer te glinsteren. De ondeugende kant die Dahlia al vermoed had komt duidelijk tot uiting in die ogen.
“Oke, dan is het nu het beste om te gaan slapen, want we moeten er dus weer heel vroeg uit.”
“Ik zal de wekker zetten om 2.00 uur. Zal ik u dan roepen?”
“Nee, meisje dat is niet nodig, ik ben er inmiddels al helemaal aan gewend dat ik er zo laat uit moet.”
Het is 2.00 uur. De wekker gaat. Petra wordt wakker. Ze voelt zich nog moe, maar direct weet ze weer waarom ze al zo vroeg op moet staan. Snel trekt ze de kleren aan die ze voor het slapen gaan al klaar heeft gelegd en gaat naar beneden. Dahlia zit al op haar te wachten in de keuken. Op tafel ligt een fluit en op een stoel staat een mand met lekkers.
“Kom op meisje, we gaan.” Het is nog donker buiten, maar niet koud. Gearmd lopen ze naar het dorpsplein. Dahlia pakt de fluit en begint een vrolijk deuntje te fluiten. Het geluid klinkt door tot in de verre omtrek. Het duurt even, maar dan ziet Petra allemaal kinderen uit de omringende huizen komen. Ze huppelen naar het dorpsplein. Ze probeert ze te tellen, maar het zijn er veel te veel. Dahlia had haar gewaarschuwd, maar zoveel kinderen had ze niet verwacht. Het is één grote gezellige boel. Als ze merken dat er geen nieuwe kinderen meer bijkomen loopt Dahlia de weg over, het dorp uit, Petra en alle kinderen lopen achter haar aan. Eenmaal uit het dorp gebeurd er iets wonderlijks. Dahlia, Petra en de kinderen lopen nog steeds, maar niet meer over de weg.... het lijkt of er een pad door de lucht gaat, ze lopen boven de huizen en de weilanden. Petra kijkt haar ogen uit. Hoe kan dit? Ze kijkt naar Dahlia die nog steeds fluitend voorop loopt en de richting aangeeft. Dahlia haalt met een glimlach haar schouders op, alsof ze wil zeggen “ik weet dat je het niet begrijpt, maar laat het los en geniet.”
In de verte ziet Petra een groot meer met in het midden een groot eiland. Daar gaan ze dus naar toe. Het voelt nog onwerkelijker als ze boven het water lopen door de lucht. Als ze bijna bij het eiland zijn, dalen ze naar beneden en landen zachtjes op het strand.
Dahlia stopt met fluiten en alle kinderen klappen, juichen en dansen.
“Kom op, Petra, dan laat ik je zien wat er op dit eiland allemaal te doen is.”
Ze lopen door bosjes naar een grote open plek. Daar staat een gigantische circustent. Daarnaast een heel groot veld met allemaal dieren die je vaak ziet in een circus. De dieren lopen vrij rond, maar zodra ze de kinderen zien, komen ze naar hen toe. Petra schrikt eerst, want er lopen ook tijgers, leeuwen en olifanten, maar ze ziet al snel dat deze rustig blijven.
“Ik zal je even voorstellen aan de enige twee andere volwassenen op dit eiland. Loop maar met mij mee.” Ze lopen naar een klein huisje achter de tent. De deur wordt al open gedaan en een wat oudere vrouw en man komen naar buiten. “Dahlia, wat fijn om je weer te zien en precies op tijd” roept de vrouw.
“Petra, dit zijn Marie en Klaas. Zij helpen mij al vanaf het begin om dit circus in stand te houden.”
“Marie, Klaas, dit is Petra, zij komt ons helpen. Wij worden ook een dagje ouder en er zal toch iemand moeten zijn die dit over gaat nemen, als wij er niet meer zijn, maar wees niet bang, Petra, dat duurt nog wel even hoor!”
Dus dit is wat Dahlia bedoelde met haar verhaal van gisteren. Petra dacht na afloop nog dat Dahlia haar voor de gek hield, want het was te wonderlijk en te ongelooflijk, maar nu ziet ze het toch met eigen ogen.
Hier op dit eiland heeft Dahlia van het geld dat haar man haar heeft nagelaten, een heel groot circus opgebouwd. Een bijzonder circus, want de circusartiesten zijn allemaal kinderen.
Petra denkt aan de woorden van Dahlia:
“Het begon toen ik ontdekte dat de kinderen van tegenwoordig nog maar weinig buiten spelen. Ze worden door de maatschappij min of meer gedwongen om vooral te leren met hun hoofd. Veel kennis opdoen. Alles voorgekauwd krijgen. En in hun vrije tijd zitten ze vooral op hun computer of telefoon. Er is nog maar weinig creativiteit, laat staan dat ze leren om dingen te maken en te doen met hun handen. Er wordt alleen maar gekeken naar wat de maatschappij nodig heeft en niet meer naar wat de talenten van de kinderen zijn. Langzamerhand gaan alle kinderen op elkaar lijken, doen ze hetzelfde en weten ze hetzelfde. Ik kon dit niet langer aanzien en besloot mijn droom die ik al had toen ik nog jong was, werkelijkheid te laten worden.”
“Wat was die droom, Dahlia?” had Petra gevraagd. Zij herkende de bevindingen van Dahlia bij de kinderen en vond dit ook een afschuwelijke ontwikkeling.
“Mijn man heeft mij een grote som geld nagelaten. Ik weet dat mijn kinderen er op zitten te azen, daarom willen ze ook dat jij mij in de gaten houdt onder het mom van dat ik geen stress of drukte aan zou kunnen, maar in werkelijkheid willen ze zo zorgen dat ik niet teveel geld uit kan geven.
Ik besloot van het geld van mijn man een groot eiland te kopen en daar een circus te beginnen. Een circus waar kinderen kunnen doen wat zij het liefste willen. Waar zij hun talenten kunnen ontwikkelen. Kinderen die van muziek houden kunnen daar in het circusorkest. Kinderen die van tuinieren houden kunnen de tuin om de tent bijhouden. Kinderen die van dieren houden kunnen met de dieren acts instuderen. Kinderen die graag timmeren enzo kunnen de stellages maken voor de acts enzovoort enzovoort. Voor ieder talent is wel wat te te bedenken dat gedaan kan worden in of bij een circus. Op het moment dat ik alles geregeld had wat betreft het circus moest ik natuurlijk nog zorgen dat ik de kinderen meekreeg naar het eiland. Ik wist dat ik tegen allerlei bezwaren van ouders en schooldirecteuren aan zou lopen, dus wilde het graag ’s nachts doen zodat zij er niets van zouden merken, maar hoe zou ik de kinderen zover kunnen krijgen dat ze met mij mee gingen.
Toen gebeurde het meest wonderlijke. Tijdens een onrustige nacht werd ik om 2.00 uur wakker en vond ik de fluit op mijn nachtkastje. Hoe hij daar gekomen is weet ik nog steeds niet, maar ik voelde wel gelijk aan dat dit de oplossing zou zijn. Ik ging naar buiten naar het dorpsplein en begon te fluiten en daar kwamen al snel de eerste kinderen en er volgden meer en ik ging hen voor naar het eiland, naar het circus. En wat een geluk om al die kinderen zo bezig te zien met dat wat ze het allerleukst vinden.”
“Maar circusartiesten willen ook graag optreden voor publiek, hoe doen jullie dat dan?” had Petra gevraagd.
“Dat is een nog groter geheim. Vier keer per jaar fluit ik een ander wijsje en dan komen niet alleen de kinderen, maar ook hun ouders naar buiten. Een groot verschil met de kinderen is, dat de ouders gehypnotiseerd worden door dit wijsje. Zij lopen mee, zijn publiek, klappen voor hun kinderen en genieten net als hun kinderen, maar als zij daarna weer terug gaan naar huis en gaan slapen vergeten zij wat zij gezien hebben.”
“Dat is slim” zei Petra “anders zouden de volwassenen zich er vast mee gaan bemoeien en met allerlei regeltjes en bezwaren komen.”
“Kijk dat is nou precies waarom ik weet dat jij een goede opvolger van mij zal zijn, Petra. Jij snapt het helemaal.”
En zo gebeurt het al jaren, iedere vrijdag- en zaterdagavond.
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.