Woensdagavond, vaste inleveravond voor het korte verhaal:
Hele week geen tijd gehad om verhaal te schrijven. Vanochtend dacht ik ineens inspiratie te hebben.... totdat ik het uit wilde gaan typen en de opdracht goed las... eh... oh... was dat de opdracht.
Tweestrijd. Stuur ik toch mijn aandeel op of niet, want ik voldoe totaal niet aan de opdracht.....
Tweestrijd
Hoe vaak heb ik afgelopen week in tweestrijd gestaan/gezeten.
- Kies ik voor die lekkere chocola of voor mijn gezondheid en vermindering van mijn gewicht?
- Ga ik met de auto of met het OV?
- Ga ik naar mijn werk of mag ik ziek thuis blijven?
- Vraag ik iemand om hulp of doe ik het zelf?
- Doe ik braaf zoals (ik denk dat) van mij verwacht wordt of kies ik mijn eigen pad?
- Trek ik die broek aan of die jurk?
- Kies ik voor zekerheid of duik ik in het diepe zonder te weten waar ik uit kom?
- Kies ik voor laminaat of voor zeil?
- Kies ik voor die ene partij die.... of voor die andere partij die.... ?
- Ga ik koken, want gezonder of naar de Mac, want makkelijker na een dag werken?
- Ga ik linksaf of rechtsaf?
Wat ik wel onthouden had uit de opdracht was, dat we het onszelf niet te moeilijk moesten maken, maar dat is mij niet gelukt. Ik kon niet kiezen..... dacht ik.... tot het laatste moment, woensdagochtendvroeg... en ik ‘de les die ik mijzelf geleerd heb door autorijden’ in praktijk bracht.
Les: Soms kan je als je ergens naar toe wilt met de auto, via verschillende wegen daar komen waar je moet zijn. Voorheen zat ik dan de hele weg tot het punt waar ik moest kiezen te discussiëren in mijn hoofd welke kant ik moest opgaan, links/rechts/rechtdoor en werd ik gek van mijzelf, van alle argumenten die ik bedacht voor de ene route en voor de andere route.
Tegenwoordig wacht ik tot ik bij dat punt ben en zie dan wel waar mijn handen mijn stuur heen draaien. Het is nog nooit gebeurd dat mijn voet op de rem trapte, omdat mijn handen geen keuze konden maken. Sinds ik dit doe zorgt dat voor veel meer ontspannen rijden plus ook wel een beetje positieve spanning, want steeds benieuwd waar mijn handen voor zullen kiezen .
Dit principe blijkt vaak ook bij andere keuzes te werken. Dus stop met tobben en kijk waar ‘je handen’ je heen sturen op het moment dat de keuze definitief gemaakt moet worden en laat je verrassen door jezelf .
En kijk.... ik heb tot bijna het laatste moment gewacht en mijn handen drukten op verzenden ... zij hebben gekozen .....
Hele week geen tijd gehad om verhaal te schrijven. Vanochtend dacht ik ineens inspiratie te hebben.... totdat ik het uit wilde gaan typen en de opdracht goed las... eh... oh... was dat de opdracht.
Tweestrijd. Stuur ik toch mijn aandeel op of niet, want ik voldoe totaal niet aan de opdracht.....
Tweestrijd
Hoe vaak heb ik afgelopen week in tweestrijd gestaan/gezeten.
- Kies ik voor die lekkere chocola of voor mijn gezondheid en vermindering van mijn gewicht?
- Ga ik met de auto of met het OV?
- Ga ik naar mijn werk of mag ik ziek thuis blijven?
- Vraag ik iemand om hulp of doe ik het zelf?
- Doe ik braaf zoals (ik denk dat) van mij verwacht wordt of kies ik mijn eigen pad?
- Trek ik die broek aan of die jurk?
- Kies ik voor zekerheid of duik ik in het diepe zonder te weten waar ik uit kom?
- Kies ik voor laminaat of voor zeil?
- Kies ik voor die ene partij die.... of voor die andere partij die.... ?
- Ga ik koken, want gezonder of naar de Mac, want makkelijker na een dag werken?
- Ga ik linksaf of rechtsaf?
Wat ik wel onthouden had uit de opdracht was, dat we het onszelf niet te moeilijk moesten maken, maar dat is mij niet gelukt. Ik kon niet kiezen..... dacht ik.... tot het laatste moment, woensdagochtendvroeg... en ik ‘de les die ik mijzelf geleerd heb door autorijden’ in praktijk bracht.
Les: Soms kan je als je ergens naar toe wilt met de auto, via verschillende wegen daar komen waar je moet zijn. Voorheen zat ik dan de hele weg tot het punt waar ik moest kiezen te discussiëren in mijn hoofd welke kant ik moest opgaan, links/rechts/rechtdoor en werd ik gek van mijzelf, van alle argumenten die ik bedacht voor de ene route en voor de andere route.
Tegenwoordig wacht ik tot ik bij dat punt ben en zie dan wel waar mijn handen mijn stuur heen draaien. Het is nog nooit gebeurd dat mijn voet op de rem trapte, omdat mijn handen geen keuze konden maken. Sinds ik dit doe zorgt dat voor veel meer ontspannen rijden plus ook wel een beetje positieve spanning, want steeds benieuwd waar mijn handen voor zullen kiezen .
Dit principe blijkt vaak ook bij andere keuzes te werken. Dus stop met tobben en kijk waar ‘je handen’ je heen sturen op het moment dat de keuze definitief gemaakt moet worden en laat je verrassen door jezelf .
En kijk.... ik heb tot bijna het laatste moment gewacht en mijn handen drukten op verzenden ... zij hebben gekozen .....
Kijk voor meer informatie over Cozon Creatief en wat ik nog meer te bieden heb bij de pagina's Over CoZon Creatief, Coaching, Workshops, Eigen werk, Blogs.